کتاب مزامیر

مزمور یکصد و سی و پنجم

سرود ستایش

​۱هَلّلِویاه، سپاس به خداوند، نام خداوند را ستایش کنید! ای بندگانِ خداوند، او را ستایش کنید، ​۲ای شما که در خانۀ خداوند و در صحن های خانۀ خدای ما می ایستید. ​۳خداوند را شکر کنید، زیرا او نیکوست! نام او را ستایش کنید، زیرا که دلپسند است. ​۴زیرا که خداوند یعقوب را برای خود برگزید و اسرائیل را به جهت مِلکِ خاصِ خویش.

​۵می دانم که خداوند بزرگ است و خداوند ما برتر از همه خدایان است. ​۶هرآنچه خداوند خواست آنرا کرد، در آسمان و زمین و در بحر و در همۀ عمق ها. ​۷ابر ها را از دورترین نقاط روی زمین جمع می کند، رعد و برق را برای باران می سازد و باد و طوفان را از مخزنهای خویش بیرون می آورد.

​۸نخست زادگان مصر را کشت، هم از انسان و هم از حیوانات. ​۹در وسط تو ای مصر، معجزات و کارهای شگفت انگیز را بر ضد فرعون و جمیع بندگان وی فرستاد. ​۱۰اقوام بسیار را زد و پادشاهان مقتدر را نابود کرد ​۱۱که در آن جمله سیحون پادشاه اموریان، عوج پادشاه باشان و همه پادشاهان ممالک کنعان شامل بودند. ​۱۲بعد کشورهای شان را به قوم برگزیدۀ خود، یعنی اسرائیل بخشید.

​۱۳ای خداوند، نام تو تا به ابد باقی است و یاد تو نسل اندر نسل. ​۱۴زیرا خداوند قوم برگزیدۀ خود را داوری نموده و بر بندگان خویش شفقت خواهد فرمود.

​۱۵بتهای اقوام دیگر از طلا و نقره می باشند و ساختۀ دست بشر هستند. ​۱۶دهان دارند، اما سخن نمی گویند. چشم دارند، ولی نمی بینند. ​۱۷گوش دارند، اما نمی شنوند و در دهان شان هیچ نَفَس نیست. ​۱۸کسانی که این بتها را می سازند و همچنان اشخاصی که به آن ها توکل می کنند، مثل بتهای شان بی شعور هستند.

​۱۹ای خاندان اسرائیل، خداوند را متبارک خوانید. ای خاندان هارون، خداوند را ستایش کنید. ​۲۰ای خاندان لاوی، خداوند را متبارک خوانید. ای ترسندگان خداوند، خداوند را ستایش کنید. ​۲۱خداوند از سهیون متبارک باد، که در اورشلیم ساکن است.

هَلّلِویاه، سپاس به خداوند.