کتاب مزامیر

مزمور یکصد و سی و هفتم

سوگنامۀ تبعید شدگان

​۱در کنار نهرهای بابل نشستیم و در آنجا گریه کردیم، چون سهیون را به یاد آوردیم. ​۲چنگ و رباب خود را بر شاخه های درختان بید آویختیم. ​۳زیرا کسانی که ما را به اسارت برده بودند، در آنجا از ما سرود خواستند و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی خواستند. زیرا می گفتند: «یکی از سرودهای سهیون را برای ما بخوانید.» ​۴چگونه سرود خداوند را در زمین بیگانه بخوانیم؟ ​۵اگر ترا ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من از کار بیفتد. ​۶اگر ترا ای اورشلیم به یاد نیاورم و اگر تو را بر تمام خوشی ها ترجیح ندهم، آنگاه زبانم به کامم بچسپد.

​۷ای خداوند، گفتار ادومیان را در روز مصیبت اورشلیم بیاد آور که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!» ​۸ای بابل که تو ویران خواهی شد، خوشا به حال کسی که به تو جزا دهد چنانکه تو به ما جزا دادی! ​۹خوشا به حال کسی که اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره ها بزند.