۱ چه ایسّا مَسیهئے هِزمتکار و کاسِد، شَمون پِترُسئے نێمگا،
په همایان که چه مئے هُدا و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے برکتا، هما پئیمێن بێبهاێن باوَرے رَستگِش که مارا رَستگ.
۲ شما که هُدا و مئے هُداوند ایسّایا پَجّاهَ کارێت، چه آییئے زانگا شمئے سرا رهمت و سُهل و آسودگی گێش و گێشتر بات.
۳ آییا گۆن وتی هُدایی واک و کدرتا، مارا هر زلوریێن چیزّ په اَنچێن زِندێا داتگ که هُدایا پسند اِنت. اے چیزّ مارا چه هماییئے پَجّاه آرگا رَستگ که گۆن وتی نێکی و شان و شئوکتا مارا گْوانکی جتگ. ۴ همے پئیما، ماشمارا چه اے چیزّان وتی بێبها و سکّێن مزنێن کئول و واده‌ای داتگ تان گۆن هُدایی زاتا شریکدار ببێت و چه هما تباهیا برَکّێت که دنیایا هست‌اِنت و سِلّێن واهگانی بَر و سَمر اِنت.
۵ پمێشکا وتی وسا جُهد بکنێت که گۆن شَرکِردیا وتی باوَرا مُهر و مُهکم بکنێت و همے پئیما: گۆن زانتا وتی شَرکِردیا، ۶ گۆن شِهم و رَهداریا وتی زانتا، گۆن سبر و اۆپارا وتی شِهم و رَهداریا، گۆن هُدادۆستیا وتی سبر و اۆپارا، ۷ گۆن آ دگه باوَرمندانی دۆست دارگا وتی هُدادۆستیا مُهر بکنێت و گۆن سجّهێن مردمانی دۆست دارگا په باوَرمندان وتی مِهرا مُهکم بکنێت. ۸ پرچا که اگن شمئے نیاما همے چیزّ ببنت و برُدنت، گڑا چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے زانگ و پَجّاه آرگا بےاَسر و بێسَمَرَ نبێت. ۹ بله اگن کَسێا اے شَرّی مبنت، اَلّما کَمدید و کۆرے و شمُشتگی که چه وتی پێسریگێن گناهان پاک بوتگ.
۱۰ او منی براتان! پمێشکا وتی سجّهێن جُهدا بکنێت که اے گْوانک جنَگ و گچێن بئیگئے تها مُهر بۆشتێت، چێا که اگن چُش بکنێت، هچبر ٹَگلَ نئوَرێت. ۱۱ گڑا په شما مئے هُداوند و رَکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے اَبدمانێن بادشاهیئے دروازگ، په دلپچێن وشّاتکیے پَچَ بیت.
۱۲ پمێشکا من هروهد شمارا اے هبرانی تَهتال و هئیالا پِرّێنان، بِلّ تُرے شما اے هبران وتَ زانێت و اے راستیئے سرا مُهر اۆشتاتگێت که شمارا رَستگ. ۱۳ تانکه من وتی جسم و جانئے اے تَمبوا آن، منی هئیالا شرتر همِش اِنت که اے چیزّان شمئے یاتا بیاران و تَهتال بدئیان، ۱۴ چێا که زانان کمّێن وهدێا رند اے تَمبوا رُکستَ کنان. هُداوندێن ایسّا مَسیها منا چه اے هبرا سهیگ کرتگ. ۱۵ وتی وسا جُهدَ کنان که منی مرکا رند هم، هر وهدا اے چیزّانی هئیالا بکپێت.
۱۶ وهدے ما گۆن شما هُداوندێن ایسّا مَسیهئے زۆر و کدرت و آییئے پِر ترّگئے بارئوا هبر کرت، په چالاکی جۆڑ کرتگێن کِسّهانی رَندگیریا نه‌اتێن، ما گۆن وتی جندئے چمّان آییئے شان و شئوکت دیستگ‌اَت، ۱۷ آ وهدا که هُداێن پتا ایسّا شان و شرپ دات. پرشئوکتێن تئوارے په ایسّایا آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، من چه اِشیا باز وشّ و رزا آن.“ ۱۸ اے تئوار که چه آسمانا آتک، ما هما وهدا وت اِشکت که گۆن آییا پاکێن کۆهئے سرا اتێن.
۱۹ اَنچُش مارا نبیانی پکّاێن هبر هم هست‌اَنت، سکّ شَرّ اِنت که اشانی نێمگا دلگۆش بکنێت، چِراگێئے پئیما اَنت که تهاریا دْرپشیت، تان هما وهدا که رۆچ ببیت و بامئے اِستار شمئے دلانی تها سر بکَشّیت. ۲۰ مسترێن هبر اِش اِنت که بزانێت پاکێن کتابئے هچّ پێشگۆیی، نبیانی جندئے مانا کرتگێن نه‌اِنت ۲۱ چێا که پێشگۆیی چه انسانئے اِراده و واهگا ڈنّ اِنت، پاکێن روه مردمانی دلا نِشتگ تان چه هُدائے نێمگا هبر بکننت.