۱ وهدے پِنْتیکاسْتئے رۆچ آتک، سجّهێن یکجاه مُچّ اَتنت. ۲ اَناگت چه آسمانا یکّ اَنچێن تئوارے آتک که گوَشئے تْرندێن گواتے اَت و هما لۆگ که آ اۆدا نِشتگ‌اَتنت گواتا مان پتات. ۳ آیان بازێن آس‌پئیمێن شَهم و شَماله دیست که زُبانُک دئیان هر یکّێئے سرا اێر نِشتنت. ۴ آ سجّهێن، چه هُدائے روها پُرّ بوتنت و اَنچُش که پاکێن روه آیان واک و توان بَکشگا اَت، ڈنّی زبانان هبر کنگا لگّتنت.
۵ آ رۆچان، آسمانئے چێرا هر مُلک و هر کئومئے هُدادۆستێن یَهودی، اورشَلیما جَهمنند اَتنت. ۶ وهدے اے تئوار چست بوت، بازێن مردمے یکجاه مُچّ بوت و هئیران و هَبَکّه مَنت، چێا که هرکَس چه مریدانی دپا وتی جندئے زبانا اِشکنگا اَت. ۷ گڑا، په بَه مانگی و هئیرانی گوَشتِش: ”بارێن، اے که هبر کنگا اَنت جَلیلی نه‌اَنت؟ ۸ گڑا چِه پئیما ما سجّهێن، چه آیانی دپا وتی ماتی زبانا اِشکنگا اێن!؟ ۹ ما، چه پارس، ماد و ایلام، چه بئین‌النهرئین، یَهودیَه، کاپادوکیَه، پُنتوس و آسیایا، ۱۰ چه پْریجیَه، پَمْپیلیَه و مِسرا اێن، چه لیبیائے هما هَند و دَمگان که کِرینیئے نزّیکّا اَنت و اَنچُش چه روما آتکگێن مردم اێن، ۱۱ یَهودی و درکئومێن یَهودی بوتگێن مردم، کْریتی و اَرَب هم. ما سجّهێن اِشکنگا اێن که مئے زبانا، هُدائے مزنێن کاران درشانَ کننت.“ ۱۲ گڑا په هئیرانی چه یکدومیا جُستِش کرت: ”اے کار و هبرانی مانا چے اِنت؟“ ۱۳ بله لهتێن په مَلنڈ و مَسکرا گوَشگا اَت: ”شرابا مَست و ملار کرتگ‌اَنت.“
۱۴ آ وهدی، پِتْرُس گۆن آ دگه یازدهێنان پاد آتک و په بُرزتئواری گۆن آیان گوَشتی: ”او یَهودیان و اورشَلیمئے جَهمنندان! سرپد ببێت و منی هبران دلگۆش کنێت. ۱۵ اے مردم، آ ڈئولا که شما هئیالَ کنێت، مَست نه‌اَنت. اَنگت ساهت سباهئے نُه اِنت. ۱۶ اے هما هال و هبر اِنت که یوییل نبیا اے ڈئولا پێشگۆیی کرتگ.
۱۷ ’هُدا گوَشیت: ”گُڈّی رۆچان، سجّهێن مردمان چه وتی روها سررێچَ کنان. شمئے جنکّ و بچکّ پئیگمبریَ کننت، شمئے وَرنا اِلهامَ گرنت و پیرێن، وابَ گِندنت.
۱۸ آ رۆچان، وتی گُلام و مۆلِدان چه وتی روها سررێچَ کنان و آ هم پئیگمبریَ کننت.
۱۹ بُرزاد مان آسمانا مۆجزه و اَجِکّایی و جَهلاد مان زمینا اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داران، هۆن و آس و مُجێن دوتّ.
۲۰ چه هُداوندئے پُرشئوکتێن رۆچئے رسگا پێسر، رۆچ تهاردێم و ماه هۆنچَکَ بیت.
۲۱ آ رۆچا، هرکَس هُداوندئے ناما بگیپت، رَکّیت.“‘
۲۲ او اِسراییلیان! دِلگۆش کنێت. اَنچُش که شما وتَ زانێت، هُدایا شمئے نیاما مۆجزه و اَجِکّایی و اَجَبَّتێن نشانی چه ایسّا ناسِریئے نێمگا زاهر و پَدّر کرت و اے ڈئولا په آییا گواهی داتی. ۲۳ اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت. ۲۴ بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و چه مَرکئے رنج و اَزابا رَکّێنت، چێا که نبوتنی اَت مَرک آییا وتی پنجگانی تها بداریت، ۲۵ هما دابا که داوودا آییئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ و گوَشتگ:
’من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان و نٹَگلان.
۲۶ پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت،
۲۷ چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
۲۸ تئو منا زِندئے راه سۆج داتگ‌اَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘
۲۹ او براتان! من په دلجمی شمارا گوَشان که مئے بُنپیرُک داوود مُرت، کبر و کَپن بوت و آییئے کبر تان مرۆچی مئے گوَرا هست‌اِنت. ۳۰ بله آ پئیگمبرے اَت و زانتگ‌اَتی هُدایا سئوگند وارتگ و کئول کرتگ که چه آییئے نَسلا یکّێا، آییئے بادشاهیئے تَهتئے سرا نادێنیت. ۳۱ داوودا چه پێشا، آیۆکێن رۆچ دیستگ‌اَتنت و مَسیهئے جاه جنَگئے بارئوا گوَشتگ‌اَتی که آ نه مُردگانی جهانا یله کنگَ بیت و نه آییئے جۆنَ سَڑیت و پوسّیت. ۳۲ هُدایا ایسّا مَسیه زندگ کرت و ما سجّهێن، اے راستیئے شاهد اێن. ۳۳ آ، هُدائے راستێن نێمگا بُرزاد برگ بوت. چه پتا، واده داتگێن پاکێن روه آییا رَست و هما ڈئولا که شما گِندگ و اِشکنگا اێت، نون پاکێن روهی بێکِساس بَکشتگ. ۳۴ چێا که داوود وت آسمانا بُرزاد نَشُت، بله گوَشتگی: ’هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت، ”منی راستێن نێمگا بنند ۳۵ تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.“‘
۳۶ پمێشکا، اِسراییلئے سجّهێن کئوم اَلّم بزانت، هما ایسّا که شما سَلیب کَشّت، هُدایا هُداوند و مَسیه کرتگ.“ ۳۷ وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“
۳۸ پِتْرُسا گۆن آیان گوَشت: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت و چه شما هرکَس ایسّا مَسیهئے ناما پاکشۆدی بکنت، تانکه هُدا شمئے گناهان ببَکشیت. آ وهدا شمارا هُدائے پاکێن روه، تُهپه و ٹێکیَ رسیت. ۳۹ هُداوندئے اے لبز و کئول اێوَک و تهنا په شما نه‌اِنت، په شمئے چُکّ و اۆبادگ و آ دگه دورێن هَند و دَمگانی هما مردمان اِنت هم، که مئے هُداوندێن هُدا آیان وتی کِرّا تئوارَ کنت.“
۴۰ پِتْرُسا، آ، پنت و سۆج دئیانا کَڈّن کرت و گوَشتنت: ”وتا چه اے گُمراهێن نَسل و پَدرێچا برَکّێنێت.“ ۴۱ گڑا، همایان که آییئے کُلئو و پئیگام زرت، پاکشۆدی هم کرت و آ رۆچا، کِساس سئے هزار مردم گۆن باوَرمندان هۆر بوت. ۴۲ آیان، په کاسِدانی درس و سَبکّا، په شریکدارێن زِندا، په نانئے بهر کنگ و په دْوایا، وتا نَدر کرت. ۴۳ سجّهێنانی دلا بیمّ و تُرسے نِشت و چه کاسِدان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی زاهر و پَدّرَ بوت.
۴۴ سجّهێن باوَرمند، گۆن یکدگرا هۆر و سجّهێن مال و هستیا شریکدار اَتنت. ۴۵ آیان وتی مال و مِلکت بَها و نَدرَ کرت و هرکَسئے گَرَز و زلورتانی سرا، سجّهێنانی نیاما بهرَ کرتنت. ۴۶ آ، هر رۆچ گۆن همدلی، مزنێن پرستشگاها مُچَّ بوتنت و وتی لۆگان هم په وشّی و دلسِتکی نانِش بهرَ کرت و هۆریگا وراکِشَ وارت. ۴۷ هُدااِش سَتا و سَنا کرت و سجّهێن مهلوکا آ دۆست اَتنت. هُداوند هم رۆچ په رۆچ رَکّێنتگێن مردمان گێشا چه گێشتر کنان اَت.