۱ نون آکوب رهادگ بوت و راها هُدائے پرێشتگ گۆن آییا دُچار کپتنت. ۲ وهدے آکوبا پرێشتگ دیستنت، گوَشتی: ”اے هُدائے لشکرئے اُردگاه اِنت.“پمێشکا آ جاگهئے نامی مَهَنائِم کرت.
۳ چه وت و پێسر کاسدی سَهیرئے سرڈگارا، اِدومئے دَمگا وتی برات ایسّوئے کرّا راه داتنت و ۴ کاسِدی هُکم داتنت که: ”منی واجهێن ایسّوا بگوَشێت که تئیی کستر آکوبَ گوَشیت که تان اے وهدی من لابانئے کرّا دَرامدێئے پئیما نِندۆک بوتگان. ۵ منا گۆک و هر و پَس و گُلام و مۆلد هست. نون من اے پئیگام پمێشکا په وتی واجه ایسّوا راه داتگ که تئو منا بےاِزّت مکنئے.“
۶ کاسِدان که وتی سَپر جَت و پدا آکوبئے کرّا سر بوتنت، گوَشتِش: ”ما تئیی برات ایسّوئے کِرّا شتێن و نون آ وت گۆن چار سَد مَردا تئیی گِندُکا پێداک اِنت.“ ۷ آکوبا گۆن مزنێن تُرس و لَرز و پرێشانیے وتی همراهێن مردم دو ٹۆلیا بَهر کرتنت، رمگ و گۆرُم و بَگّی هم دو بَهرا کرتنت. ۸ دلا گوَشتی: ”اگن ایسّو بیئیت و یکّ رُمبێئے سرا اُرُش بکنت، گڑا دومی رُمب تَتکَ کنت.“
۹ نون آکوبا دْوا کرت: ”او منی پت اِبراهێمئے هُدا! منی پت اِساکئے هُدا! او هما هُداوند که گۆن من گوَشتِت: ’مُلکا وتی سیادانی کِرّا واترّ کن که من ترا سبز و آبادَ کنان!‘ ۱۰ منِ آکوب اینچُک مِهر و وپا نکَرزان که تئو گۆن وتی هِزمتکارا کرتگ. وهدے من چه اُردُنئے کئورا گوَزگا اَتان، منا بَسّ وتی اَسا گۆن اَت، بله نون دو اُردگاهئے واهُند آن. ۱۱ منا چه منی براتئے دستا برَکّێن. منا چه ایسّوا رَکّێن که منا چه آییا تُرسیت. آ مئیئیت و منی و منی چُکّ و چُکّانی ماتانی سرا اُرُش مکنت. ۱۲ بله تئو گوَشتگ: ’من اَلّما ترا سبز و آبادَ کنان و تئیی پَدرێچا دریائے رێکانی پئیما اَنچۆ بازَ کنان که هسابَ نبنت.‘“
۱۳ آکوبا شپا همۆدا داشت. چه وتی مالان په وتی برات ایسّوا سئوگاتے گچێنی کرت: ۱۴ دو سد بُز و بیست پاچِن، دو سد مێش و بیست گوَرانڈ، ۱۵ سی ڈاچی گۆن هِرّان، چِلّ مادَگ و ده کاییگِر، بیست مادیان و دَه لاگ. ۱۶ آییا اے، گَلَگ گَلَگ کرت و وتی هِزمتکارانی دستا داتنت و گوَشتی: ”چه من پێسر بێت و گَلَگان چه یکدومیا دور دور بدارێت.“ ۱۷ آکوبا ائولی هِزمتکار هُکم دات و گوَشت: ”منی برات ایسّو که گۆن تئو دُچارَ کپیت و جُستَ کنت: ’تئو کئیی مردم ائے؟ کجا رئوگا ائے؟ اے مال و دَلوَت که ترا گۆن اَنت، کئییگ اَنت؟‘ ۱۸ بگوَشی: ’اے تئیی کَستر آکوبئیگ اَنت. اے سئوگات اَنت که په منی واجه ایسّوا راهی داتگ‌اَنت و آکوبئے جند پُشتا پێداک اِنت.‘“
۱۹ آییا دومی و سئیمی و آ دگه سجّهێن هِزمتکار که گۆن گَلَگان رئوگا اَتنت، هم اَنچُش هُکم داتنت: ”وهدے شما ایسّو دیست، همے هبران گۆن آییا بکنێت. ۲۰ اَلّما بگوَشێت: ’تئیی کَستر آکوب مئے پُشتا پێداک اِنت.‘“دلا گوَشتی: ”من اے ٹێکیان چه وت و پێسر راهَ دئیان و آییئے دلا نرمَ کنان. رندا که آییا گِندان، بلکێن منی اِزّتا بکنت.“ ۲۱ گڑا آکوبئے سئوگات چه آییئے جندا پێسر شتنت و جندی شپا اُردگاها جَلِّت.
۲۲ هما شپا آکوب پاد آتک، وتی دوێن جَن، دوێن مۆلد و یازدهێن مردێن‌چُکّی زُرتنت و چه یَبوکئے کئورئے شۆنا گوَست. ۲۳ اے سجّهێنی چه کئورا گوازێنتنت. وتی سجّهێن مال و مَڈّی‌ای هم گوازێنتنت. ۲۴ آکوب اێوَک بوت. یکّ مردے آتک و تان بامگواها گۆن آییا بَند مِڑِت. ۲۵ وهدے بند مِڑَگا اَتنت، مردا دیست که آکوبا زێردست کرتَ نکنان، گڑا مَگونا مُشتے جتی و آکوبئے مَگون چه بُنا در شت.
۲۶ گڑا مَردا گۆن آکوبا گوَشت: ”بِلّ نون منَ رئوان که بامگواه اِنت.“بله آکوبا گوَشت: ”تانکه منا برکَتَ ندئیئے، ترا رئوگا نئیلان.“ ۲۷ گڑا مردا گوَشت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“آکوبا پَسّئو دات: ”آکوب.“ ۲۸ مَردا گوَشت: ”چه اِد و رند تئو آکوب گوَشگَ نبئے، تئیی نام اِسراییلَ بیت، چێا که تئو گۆن هُدایا و گۆن مردمان مِڑِتگئے و سردَست بوتگئے.“ ۲۹ گڑا آکوبا گوَشت: ”منی دَزبندی اِنت که وتی ناما بگوَش.“بله آییا گوَشت: ”منی نامئے جُستا چێا کنئے؟“گڑا همۆدا آکوبی برکت دات. ۳۰ پمێشکا آکوبا آ جاگهئے نام پَنی‌اێل کرت. گوَشتی: ”گۆن هُدایا دێم په دێم بوتان، بله اَنگت منی جان رَکّت.“ ۳۱ وهدے آکوب چه پَنی‌اێلا گوَزگا اَت، رۆچا ٹِکّ کرت. مَگونئے سئوَبا آکوب لَنگ جنانا شت.
۳۲ پادئے بُنئے اے زَردیلِّک که دَلوَتئے مَگونا پِر اِنت، پمێشکا اِسراییلی تان رۆچِ مرۆچیگا اِشیا نئورنت که آ مَردا آکوبئے مَگونئے همے جاگها مُشتے جت که اے زَردیلِّک اِنت.