۱ رَندا، ایسّا جَلیلئے مَزَن‌گوَرم بزان تِبِریَهئے مزَن‌گوَرمئے آ دستا شت. ۲ مردمانی مزنێن رُمبے آییئے رَندا کپت، چێا که آیان اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیستگ‌اَتنت که ایسّا نادْراهان دْراهَ کنت. ۳ گڑا ایسّا کۆهێئے سرا سر کپت و گۆن وتی مُریدان همۆدا نِشت. ۴ یَهودیانی سَرگوَزئے ائیید نزّیکّ اَت.
۵ وهدے ایسّایا چمّ چِست کرتنت و دیست که مردمانی مُچّیے دێم په آییا پێداک اِنت، گۆن پیلیپُسا گوَشتی: ”نان چه کجا بزورێن که اے مردم وراک بوَرنت؟“ ۶ ایسّایا اے هبر په آییئے آزمائِش کنگ و چَکّاسگا گوَشت، چێا که وت زانتی منا چے کنگی اِنت. ۷ پیلیپُسا گوَشت: ”دو سَد دینارئے نان هم بسَّ نبیت، تُرے هرکَس کَمُّک کَمُّک بوارت.“ ۸ چه آییئے مُریدان یکّے که نامی اَنْدْریاس اَت و شَمون‌پِتْرُسئے برات اَت، گوَشتی: ۹ ”بچکّے همِدا اِنت که پنچ جئوێن نگن و دو ماهیگی گۆن، بله په اینچُک مردما چے بنت؟“ ۱۰ ایسّایا گوَشت: ”مردمان بِنِندارێنێت.“آ جاگها بازێن کاه و سبزگے رُستگ‌اَت. مردم همۆدا نِشتنت. چه آیان کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت. ۱۱ ایسّایا نگن زرتنت، هُدائے شُگری گپت و نِشتگێن مردمانی سرا بهری کرتنت، ماهیگ هم اَنچُش. هرکَسا همینچُک که لۆٹت، داتی.
۱۲ وهدے سجّهێنان سێر کرت، گۆن مُریدان گوَشتی: ”سر آتکگێن ٹُکّران بچِنێت و یکجاه کنێت که زئوال مبنت.“ ۱۳ گڑا ٹُکّرِش چِت و یکجاه کرتنت. آ پنچێن جئوێن نگن که مردمان وارتگ‌اَتنت، چه آیانی سر آتکگێن ٹُکّران دوازده سَپْت پُرّ بوت. ۱۴ مردمان که ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیست، گوَشتِش: ”په راستی، اے هما واده داتگێن نبی اِنت که جهانا آیگی اَت.“ ۱۵ ایسّایا زانت که مردم منا په زۆر برَگ و بادشاه کنگَ لۆٹنت، پمێشکا پدا چه مردمان دور بوت و تهنا کۆها شت.
۱۶ بێگاها مُرید دێم په گوَرما شتنت. ۱۷ بۆجیگێا نِشتنت و گوَرمئے آ دستا، دێم په کَپَرناهوما راه گپتنت. نون تهار بوتگ‌اَت و ایسّا اَنگت آیانی کِرّا نئیاتکگ‌اَت. ۱۸ تْرندێن گواتے کَشّگا اَت و چئول و مئوج چست بوتنت. ۱۹ وهدے کِساس پنچ تان شَش کیلومیتر هۆلیگ جنانا دێما شتنت، ایسّااِش دیست که آپئے سرا گام جنان، دێم په بۆجیگا پێداک اِنت. تُرسِتِش. ۲۰ بله ایسّایا گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“ ۲۱ انچۆ که مُریدان لۆٹت آییا بۆجیگا سوار بکننت، بۆجیگ مِنزلا سر بوت.
۲۲ اے دگه رۆچا، هما مردم که گوَرمئے آ دستا منتگ‌اَتنت، سرپد بوتنت که چه هما بۆجیگا اَبێد که مُرید سوار بوتگ‌اَتنت، دگه بۆجیگ اۆدا نبوتگ. ایسّا آ بۆجیگا سوار نبوتگ‌اَت و مُرید بے آییا شتگ‌اَتنت. ۲۳ رندا، دگه لهتێن بۆجیگ چه تِبِریَها هما جاگها آتک و رَست که اۆدا هُداوندێن ایسّایا هُدائے شُگر گپتگ‌اَت و مردمان نان وارتگ‌اَت. ۲۴ وهدے مردمان دیست که نه ایسّا اۆدا اِنت و نه آییئے مُرید، ایسّائے شۆهازا بۆجیگان سوار بوتنت و دێم په کَپَرناهوما شتنت.
۲۵ وهدے ایسّااِش گوَرمئے آ دستا دیست، گوَشتِش: ”استاد! تئو کدی اِدا آتکگئے؟“ ۲۶ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے هاترا منا شۆهاز نکنگا اێت که شما منی مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیستگ‌اَنت، پمێشکا منا شۆهاز کنگا اێت که شما نان وارت و سێر کرت. ۲۷ بله په اے زئوال بئیۆکێن وراکا جُهد مکنێت، په هما وراکا جُهد بکنێت که اَبدمانێن زِندَ بَکشیت، په هما وراکا که انسانئے چُکّ شمارا دنتی. چێا که هُداێن پتا آییئے سرا وتی رَزامندیئے مُهر جتگ.“ ۲۸ گڑا جُستِش کرت: ”ما چۆن هما کاران سَرجم بکنێن که هُدااِش چه ما لۆٹیت؟“ ۲۹ ایسّایا پَسّئو دات: ”آ کارا که هُدا چه شما لۆٹیت، آ کار اِش اِنت: هما کَسئے سرا ایمان بیارێت که هُدایا راه داتگ.“ ۳۰ آیان گوَشت: ”تئو چۆنێن اَجَبَّتێن نشانی پێشَ دارئے که ما بگندێن و تئیی سرا ایمان بیارێن؟ چے کنئے؟ ۳۱ مئے پت و پیرُکان گیابانا مَنّ وارت، اَنچُش که پاکێن کتابَ گوَشیت: ’آییا چه آسمانا نگن رئوان دات که بوَرنت.‘“
۳۲ گڑا ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے موسّا نه‌اَت که شمارا چه آسمانا اێر آتکگێن نگنیَ دات. اے منی پت اِنت که چه آسمانا اَسلیگێن نانا شمارا بَکشیت. ۳۳ چێا که هُدائے نان هما اِنت که چه آسمانا اێرَ کئیت و جهانا زندَ دنت.“ ۳۴ نون گۆن آییا گوَشتِش: ”او واجه! اے نانا مُدام مارا بدئے.“
۳۵ ایسّایا گوَشت: ”زِندئے نان من آن. هرکَس که منی کِرّا کئیت، هچبر شُدیگَ نبیت. هرکَس که منی سرا باوَرَ کنت، هچبر تُنّیگَ نبیت. ۳۶ بله هما ڈئولا که گوَشتُن، شما منا دیستگ و اَنگت باورَ نکنێت. ۳۷ آ سجّهێنان که پت منا دنت، آ منی کِرّا کاینت. هرکَس که منی کِرّا کئیت، من آییا هِچبر چه وت دورَ نکنان. ۳۸ من په وتی جندئے واهگانی سَرجم کنگا چه آسمانا اێر نئیاتکگان، آتکگان که وتی دێم دئیۆکئے واهگان سَرجم بکنان. ۳۹ منی دێم دئیۆکئے واهگ اِنت که هما مردم که آییا منا داتگ‌اَنت، چه آیان یکّے هم چه منی دستا مرئوت و آهِرتئے رۆچا آیان پدا زندگ بکنان. ۴۰ چێا که منی پتئے واهگ همِش اِنت که هرکَس که چُکّئے نێمگا دلگۆشَ کنت و آییئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهند ببیت و من آ مردما آهِرتئے رۆچا زندگَ کنان.“
۴۱ گڑا یَهودیان آییئے سرا ایراد گرگ و نُرُنڈگ بِندات کرت، چێا که آییا گوَشتگ‌اَت: ”من هما نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ.“ ۴۲ آیان گوَشت: ”اے مرد ایسُّپئے چُکّ ایسّا نه‌اِنت؟ ما وَه اِشیئے پت و ماتا زانێن. گڑا چۆنَ گوَشیت که من چه آسمانا اێر آتکگان؟“ ۴۳ ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”وت‌مان‌وتا ایراد گِرَگ و نُرُنڈگا بند کنێت. ۴۴ کَسّ تان هما وهدا منی کِرّا آتکَ نکنت که پت، بزان منی دێم دئیۆک آییا منی نێمگا مئیاریت. هرکَس که کئیت، من آییا آهِرتئے رۆچا زندگَ کنان. ۴۵ نبیانی کتابان نبیسگ بوتگ: ’سجّهێن چه هُدایا تالیمَ گرنت.‘ هرکَس که پتئے هبران بِشکُنت و چه آییا تالیم بگیپت، منی کِرّا کئیت. ۴۶ کَسّا پت ندیستگ اَبێد چه هماییا که چه هُدائے کِرّا آتکگ. ۴۷ شمارا راستێنَ گوَشان، آ که ایمانَ کاریت اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت. ۴۸ زندئے نان من آن. ۴۹ شمئے پت و پیرُکان گیابانا مَنّ وارت، بله اَنگت مُرتنت. ۵۰ چه آسمانا اێر آتکگێن نان اِش اِنت، شمئے دێما اِنت. هرکَس که اِشیا بوارت، نمریت. ۵۱ من هما زِند بَکشۆکێن نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ. هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت. اے نانا که منَ دئیان، منی جندئے جسم و جان اِنت که په جهانئے مردمانی زِندا نَدریَ کنان.“
۵۲ نون یَهودیان په جێڑه و دَپجاک وت‌مان‌وتا گوَشت: ”اے مرد چۆن وتی جسم و جانا دنت که ما بوَرێنی؟“ ۵۳ ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شما انسانئے چُکّئے جسم و جانا مئوَرێت و آییئے هۆنا منۆشێت، اَبدمانێن زِندا سرَ نبێت. ۵۴ هرکَس که منی جسم و جانا بوارت و منی هۆنا بنۆشیت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت و آهِرتئے رۆچا من آییا زندگَ کنان. ۵۵ چێا که منی جسم و جان اَسلیگێن وراک و منی هۆن اَسلیگێن نۆشاپ اِنت. ۵۶ هرکَس که منی جسم و جانا بوارت و منی هۆنا بنۆشیت، آ منی دل و درونا مانیت و من آییئے دل و درونا.
۵۷ اَنچۆ که نمیرانێن پتا منا رئوان دات و من آییئے برکتا زندگ آن، همے پئیما هرکَس که منی جسم و جانا بوارت، منی برکتا زندگَ مانیت. ۵۸ اے نان که چه آسمانا اێر آتکگ، آ نگنئے پئیما نه‌اِنت که شمئے پت و پیرُکان وارت و اَنگت مُرتنت، چێا که هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت.“ ۵۹ ایسّایا اے چیزّ هما وهدا گوَشتنت که کَپَرناهومئے کَنیسَها تالیم دئیگا اَت.
۶۰ اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“ ۶۱ وهدے ایسّایا دیست که مُرید اے هبرئے سرا نُرنڈَگا اَنت، گوَشتی: ”شمارا اے هبرَ تئورێنیت؟ ۶۲ اگن انسانئے چُکّا بگندێت که وتی پێسریگێن جاگها بُرزادَ رئوت، گڑا چے کنێت؟ ۶۳ روه اِنت که زِندَ دنت، هَڈّ و گۆشتا پائِدگے نێست. اے هبر که من گۆن شما کرتنت، روه و زِند اَنت. ۶۴ بله چه شما لهتێنا ایمان نێست.“چێا که آ مردم که ایمانِش نێست‌اَت، ایسّایا چه بنداتا پَجّاه آورتنت و زانتی که کئے منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت. ۶۵ گڑا گوَشتی: ”پمێشکا من گوَشت که کَسّ منی کِرّا آتکَ نکنت، تان وهدے که منی پت آییا ایمان مبَکشیت.“
۶۶ چه اِد و رَند، بازێن مُریدێا ایسّا یله دات و نون آییئے همراه نبوتنت. ۶۷ گڑا ایسّایا چه وتی دوازدهێن کاسدان جُست کرت: ”بارێن، شما هم منا یله دئیگَ لۆٹێت؟“ ۶۸ شَمون‌پِتْرُسا پَسّئو دات: ”او هُداوند! کئیی کِرّا برئوێن؟ اَبدمانێن زِندئے گال و هبر تئیی کِرّا اَنت و ۶۹ مارا باور اِنت و زانێن که تئو هما پاکێن ائے که هُدایا در چتگ.“ ۷۰ ایسّایا گوَشت: ”من شمارا گچێن کرت، دوازدهێنُن گچێن کرتنت، بله پدا هم چه شما یکّے اِبلیسے.“ ۷۱ آییئے مکسد شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودا اَت. بِلّ تُرے آ چه دوازدهێنان یکّے اَت، بله آییا رندا ایسّا دْرۆهِت و دژمنانی دستا دات.