۱ او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن.
او هُداوند، منی هُدا! تئو بێکساس مزن ائے،
تئو گۆن اِزّت و شانا پۆشِتگئے.
۲ نورا چۆ کباهێا گوَرا کنئے،
آسمانا تمبوێئے پئیما پَچَ کنئے و
۳ وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے.
جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و
گواتئے بانزُلان سوار ائے.
۴ گواتان وتی کاسدَ کنئے و
آسئے بْرانزا وتی هزمتکار.
۵ تئو زمین آییئے بُنرِدانی سرا اێر کرتگ
که هچبر سُرِتَ نکنت.
۶ تئو زمین گۆن آپانی جُهلانکیان پۆشێنتگ، کباهێئے ڈئولا،
آپ کۆهانی سربرا اۆشتات.
۷ آپ چه تئیی نِهِرّان جِستنت،
چه تئیی گْرندانی تئوارا بالِش کرت،
۸ کۆهانی سرا تتکنت و دێم په درَگان شتنت،
دێم په هما جاگها که تئو په آیان گیشّێنتگ‌اَت.
۹ تئو اَنچێن هَدّ و سیمسرے گیشّێنت که آپ چه اۆدا گوَستَ نکنت و
نون دگه برے زمینا نگیپت و نپۆشیت.
۱۰ تئو چمّگ پرماتنت که دَرَگان آپ برُمبێننت و
کۆهانی نیاما تَچان ببنت.
۱۱ گیابانئے هَمُک جانوَرا آپَ دئینت،
وَهشیێن هر وتی تُنّا پرۆشنت.
۱۲ بالی مُرگ چمّگانی کَشا کدۆهَ بندنت و
درچکانی شاهڑانی نیاما سئوتَ جننت.
۱۳ تئو چه وتی بُرزی بان و بارگاها کۆهان آپَ دئیئے و
زمین چه تئیی کارانی بر و سَمَرا سێرَ بیت.
۱۴ تئو په دَلوَتان کاهَ رۆدێنئے و
سبزگ که انسان کِشت و کِشار بکنت و
چه زمینا وراک در بکنت،
۱۵ شراب که مردمئے دلا شات بکنت و
رۆگن که آیانی دێما رُژنا بکنت و
نان که انسانئے دلا زۆرمند بکنت.
۱۶ هُداوندئے درچک سێراپ اَنت،
لبنانئے گَزّ که آییا کِشتگ‌اَنت.
۱۷ مُرگ همۆدا کدۆهَ بندنت و
کونج سنۆبَرێن درچکانی سرا جاگهَ کننت.
۱۸ بُرزێن کۆه وهشیێن بُزانیگ اَنت و
تلار، ریجگوشکانی پناهگاه اَنت.
۱۹ تئو ماه په وهدانی نشان کنگا اَڈّ کرت و
رۆچ وتی اێر نِندگئے وهدا زانت.
۲۰ تهاریا که کارئے، شپَ بیت و
جَنگلئے سجّهێن جانوَر سُرگا لگّنت.
۲۱ شێر په وتی شکارا گُرّنت و
وتی وراکا چه هُدایا لۆٹنت.
۲۲ رۆچ که درَ کئیت، پِرَ ترّنت و
وتی هۆنڈانی تها آرامَ کننت.
۲۳ آ وهدا مردم وتی کارانَ رئونت و
تان بێگاها زهمتَ کَشّنت.
۲۴ او هُداوند! تئیی کار چینکدر باز اَنت،
تئو، اے سجّهێن په هکمت اڈّ کرتگ‌اَنت،
زمین چه تئیی جۆڑ کرتگێنان پُرّ اِنت.
۲۵ دریا اِنت که پْراه و شائگان اِنت و
چه سَهدارا سررێچ،
کَسان و مزنێنا.
۲۶ بۆجیگَ رئونت و کاینت و مزنێن آپی جانوَر هم،
که تئو جۆڑ کرتگ‌اَنت که آپئے تها گوازی بکننت.
۲۷ سجّهێنانی چَمّ ترا سَکّ اَنت،
که آیانی وراکا په وهد بدئیئے.
۲۸ تئو که دئیئے‌اِش،
آاِش یکجاهَ کننت،
تئو که وتی دستا پچَ کنئے،
اے چه شَرّێن چیزّان سێرَ بنت.
۲۹ تئو که وتی دێما چێرَ دئیئے،
اے پرێشانَ بنت و سرسرَ جننت،
اِشانی ساها که پچَ گِرئے
مرنت و هاکا پِرَ ترّنت.
۳۰ وتی روها که دێمَ دئیئے
اے اڈَّ بنت.
زمینئے سربرا نۆک و تازگَ کنئے.
۳۱ هُداوندئے شان تان اَبد بمانات،
هُداوند چه وتی کاران شادمان بات.
۳۲ هما که زمینا چاریت، زمینَ لرزیت،
کۆهان که دستَ جَنت، دوتَّ بنت.
۳۳ من وتی سجّهێن زندا په هُداوندا سئوتَ جنان،
تانکه زندگ آن، وتی هُدایا نازێنان.
۳۴ منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت
که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
۳۵ بله گُنهکار چه زمینا گار و گُمسار باتنت و
بَدکار پَشت مکپاتنت.
هُداوندا بنازێن، او منی اَرواه!
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.