۱ منا هُداوند دۆست اِنت که
منی تئواری گۆش داشت،
منی پریات و زاریئے تئوار و
۲ وتی دلگۆشی منی نێمگا ترّێنت.
تان زندگ آن، گوانکیَ جنان.
۳ مرکئے سادان پتاتگ‌اَتان،
کبرئے تُرس منی سرا کَپتگ‌اَت
گم و اندۆهانی بندیگ اتان.
۴ هُداوندئے نامُن گپت و گوَشتُن:
”او هُداوند! منی زندا بِرَکّێن.“
۵ هُداوند مهربان و آدل اِنت،
مئے هُدا، چه مِهر و رهما سررێچ.
۶ هُداوند ساده‌دلێن مردمانَ سمبالیت،
من که وار و زار اتان، منا رَکّێنتی.
۷ پدا آرام بئے، او منی اَرواه،
که هُداوند په تئو مهربان بوتگ.
۸ او هُداوند! تئو منی اَرواه چه مَرکا رَکّێنت،
منی چمّ چه ارسان و
پاد چه لَکُشَگا
۹ که هُداوندئے بارگاها گام بجنان
زندگێنانی زمینا.
۱۰ منا باوَر اَت، هما وهدا هم که گوَشتُن:
”سَکّ بزّگ آن.“
۱۱ پرێشانیانی تها گوَشتُن:
”هرکَس درۆگبند اِنت.“
۱۲ اے سجّهێن شَرّی که هُداوندا گۆن من کرتگ‌اَنت،
اِشانی بدلا چۆن بدئیان؟
۱۳ نجاتئے پیالها چستَ کنان و
هُداوندئے ناما تئوارَ کنان.
۱۴ گۆن هُداوندا وتی کئولان پورهَ کنان،
آییئے سجّهێن کئومئے دێما.
۱۵ هُدائے وپادارانی مَرک،
هُداوندئے دێما گرانکَدر اِنت.
۱۶ او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن،
هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ،
تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
۱۷ شُگرگزاریئے کُربانیگے ترا پێشَ کنان و
هُداوندئے ناما گِران.
۱۸ گۆن هُداوندا وتی کئولان پورهَ کنان،
آییئے سجّهێن کئومئے دێما،
۱۹ هُداوندئے لۆگئے پێشگاها،
تئیی نیاما، او اورشَلیم!
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.