۱ او هُداوند! چه دلئے جُهلانکیا تئیی شُگرا گِران،
هُدایانی بارگاها ترا په سئوتَ نازێنان.
۲ دێم په تئیی پاکێن پرستشگاها کۆنڈانَ کپان و تئیی ناما نازێنان
په تئیی مِهر و وپاداریا
که تئو وتی نام و وتی مُهرێن اَهد و کَرار
چه سجّهێن چیزّان گێشتر مزنی بَکشاتگ.
۳ هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ،
منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.
۴ هُداوند! جهانئے سجّهێن بادشاه تئیی شُگرا بگراتنت،
هما وهدا که تئیی هبرا اِشکننت.
۵ تئیی کارانی ستایا سئوت بجناتنت،
که هُداوندئے شان مزن اِنت.
۶ هرچُنت که هُداوند مَزَن‌شان اِنت،
بله بێکِبران په رهمَ چاریت و
گُروناکان چه دورا پجّاهَ کاریت.
۷ هرچُنت که سَکّی و سۆریانی تها گَردان،
بله تئو منا زندگَ دارئے.
تئو منی دژمنانی هِژمئے هلاپا وتی دستا شهارئے و
گۆن وتی راستێن دستا منا رَکّێنئے.
۸ هُداوند منا رَکّێنیت.
هُداوند! تئیی مِهر اَبدمان اِنت،
وتی دستانی کاران بَند مکن.