۱ او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و
نالگانُن گۆش دار،
دْوایانُن بِشکن،
که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
۲ چه تئیی بارگاها منا دادرسی و آزاتی سر بات،
چمِّت راستێنا بگنداتنت.
۳ تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپ‌پاسان منی چارگا آتکگئے،
منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ،
اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
۴ مردمانی کار هر چے که بیت،
بله من چه تئیی لُنٹانی گالا
وتا چه زالِمانی راها دور داشتگ.
۵ منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت،
پادُن نلرزتگ‌اَنت.
۶ او هُدا! ترا لۆٹان، چیا که تئو منا پَسّئوَ دئیئے،
گۆش دار و هبرانُن بِشکن.
۷ وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار!
تئو همایانَ رکێنئے
که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
۸ منا چۆ وتی چمّا بسمبال و
وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
۹ چه آ بدکاران که منا گار و گُمسارَ کننت و
چه هما جئورێن دژمنان که منا اَنگرِّش کرتگ.
۱۰ آ وتی سِنگێن دلان مُهرَ کننت و
آیانی زبان پُرکِبر و گُروناکێن هبرَ کنت.
۱۱ منی پدِش گپتگ‌اَنت و همے انّون منا اَنگرِّش کرتگ،
چمِّش په من دۆتکگ تان زمینا دئورُن بدئینت.
۱۲ آ شێرێئے پئیما اَنت که په شکارا شُدیگ اِنت،
ورناێن شێرێئے پئیما که کمینا نِشتگ،
۱۳ او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش،
گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.
۱۴ هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن،
چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ،
که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے،
چُکِّش بازَ بنت و
آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
۱۵ بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان،
آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.