۱ گناه، بدکارا مان آییئے دلئے جُهلانکیا گوانکَ جنت،
آییئے چمّان هُداتُرسی نێست.
۲ چیا که آ وتی جندئے دلا همینچک وتی تئوسیپا کنت،
که وتی گناها نزانت و چه آییا نپرت کرتَ نکنت.
۳ دپئے هبری بدی و پرێب اِنت،
چه اگلمندی و نێک‌کاریا دستی شُشتگ.
۴ تنتنا وتی گندل و بسترا پندلَ سازیت،
گُنهکاریئے راهی گپتگ و
بدیا یلهَ نکنت.
۵ او هُداوند! تئیی مِهر اَرشا رسیت و
وپاداری تان جمبران.
۶ تئیی اَدل و راستی بُرزترێن کۆهانی ڈئولا اِنت و
اِنساپ، مزنێن جُهلانکیانی.
او هُداوند! تئو ائے که انسان و هئیوانئے رَکّێنۆک ائے.
۷ او هُدا! تئیی مِهر چنکدر پُراَرزش اِنت،
بنی آدم تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ گیپت.
۸ آ چه تئیی بارگاهئے سررێچێن نیامتان سێرَ بنت و
چه وتی لزّتانی کئورا آیان سێراپَ کنئے.
۹ چیا که زِندمانئے سرچمّگ تئو ائے و
چه تئیی نورا اِنت که نورَ گِندێن.
۱۰ په وتی دۆستداران وتی مِهرا مُدام برجاه دار و
اَدل و راستیا په نێکدلان.
۱۱ پُرکِبرانی پاد منی سرا اێر مبات،
بدکارانی دست منا سرگردان مکنات.
۱۲ بچار بدکار چِه پئیما کپتگ‌اَنت،
هاکا سرشکون و پاد آتکَ نکننت.