۱ گۆن سَبرے په هُداوندا ودارُن کرت،
دێمی گۆن من ترّێنت و منی پریاتی اِشکت.
۲ منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی،
چه گِل و گنداپا،
منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و
گامی مُهر کرتنت.
۳ نۆکێن سئوتے منی دپا داتی،
مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر.
بازێنے گندیت و منّیت و
هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
۴ بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت و
دێما گۆن پُرکبرێنانَ نکنت،
گۆن همایان که درۆگێن هُدایانی رَندگیریا گُمراه اَنت.
۵ او هُداوند، او منی هُدا!
تئو په ما بازێن اَجَبێن کار و شئورے کرتگ،
هچکَس تئیی مَٹّ بوتَ نکنت.
اگن بلۆٹان تئیی کارانی بارئوا جار بجنان و هبر بکنان،
همینچُک باز اَنت که چه هسابا در اَنت.
۶ ترا په هئیرات و کُربانیگا هاجتے نێست،
بله منی گۆشِت پَچ کرتگ،
سۆچگی کُربانیگ و گناهانی کُربانیگِت نلۆٹتگ.
۷ گڑا گوَشتُن: ”من آتکگ و تئیار آن،
منی بارئوا کتابئے تومارا نبیسگ بوتگ.
۸ او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت،
تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
۹ رَکّێنگ و نجاتئے وشّێن هالُن مزنێن دیوانا جار جتگ.
او هُداوند! هما ڈئولا که تئو زانئے من وتی دپ لگام نجتگ.
۱۰ تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتُن وتی دلا چێر نداتگ،
تئیی وپاداری و نجاتبکشیئے بارئوا هبرُن کرتگ و
چه مزنێن دیوانا تئیی مِهر و وپااُن نپۆشێنتگ.
۱۱ او هُداوند! منا چه وتی رهمتا زِبهر مکن،
تئیی مِهر و وپا تان اَبد منا اێمن بدارات.
۱۲ چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ،
مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان،
چه منی سرئے مودان گێش اَنت،
منی دل کپتگ.
۱۳ او هُداوند! مهربانی کن و منا برَکّێن.
هُداوندا! زوتّ په منی مَدَتا بیا.
۱۴ آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت
سرجهل و شرمسار باتنت،
آ که منی سیه‌رۆچیئے پدا اَنت
پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
۱۵ آ که منی سرا ”هه، ههَ“کننت
وتی سرجهلیا هئیران و هَبَکّه باتنت.
۱۶ بله آ که تئیی شۆهازا اَنت
سجّهێن تئیی بارگاها شادهی کنات و گَل و بال باتنت،
آ که تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتِش دۆست اِنت،
مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت.“
۱۷ من گریب و هاجتمند آن،
هُداوندا منی هئیال گوَر بات.
تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے.
او منی هُدا! دێر مکن.