۱ هما پُرواک، هُداوندێن هُدا
هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت،
چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
۲ هُدا چه سَهیونا
که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
۳ مئے هُدا کئیت و بێتئوارَ نبیت،
اێر برۆکێن آسے دێما اِنتی و
ترُندێن گوات و لوڑے چاگردا.
۴ بُرزێن آسمانان هم گوانکَ جنت و زمینا هم،
تانکه وتی مردمانی دادرسیا بکنت.
۵ ”هُدادۆستان منی گوَرا یکجاه کنێت،
هما که گۆن کُربانیگ کنگا، گۆن من اَهدِش بستگ.“
۶ آسمان آییئے اَدل و راستیا جارَ جننت،
چیا که هُدا وت دادرس اِنت. اۆشت...
۷ ”او منی مردمان! بِشکنێت که هبرَ کنان.
او اِسراییل! تئیی هلاپا گواهیَ دئیان.
من هُدا آن، شمئے هُدا.
۸ په کُربانیگی نه‌اِنت که ترا هکّلَ دئیان،
تئیی سۆچگی کُربانیگ مُدام منی چمّانی دێما اَنت.
۹ نه چه تئیی لۆگا گوَسکے زوران و
نه پَسے چه تئیی گْواشا.
۱۰ چیا که جنگلئے سجّهێن هئیوان منیگ اَنت،
هزاران کۆهانی دَلوَت.
۱۱ کۆهستگانی سجّهێن بالی مُرگان جاهَ کاران و
هر چے که زمینا گردیت منیگ اِنت.
۱۲ اگن شدیگ اتان ترا سهیگُن نکرتگ‌اَت،
چیا که جهان و هرچے آییا هست، منیگ اَنت.
۱۳ گۆکانی گۆشتا وران؟
پسانی هۆنا نۆشان؟
۱۴ وتی شُگرگزاریئے کُربانیگا هُدایا پێش کن و
وتی کئولا گۆن بُرزێن اَرشئے هُدایا پوره کن.
۱۵ سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ،
من ترا نجاتَ دئیان و
تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
۱۶ بله هُدا گۆن بدکارا چُشَ گوَشیت:
”ترا چِه هکّ اِنت که منی شَریَتئے رهبندانی هبرا بکنئے
یا منی اَهد و پئیمانئے بارئوا چیزّے بگوَشئے؟
۱۷ چیا که چه اَدب و تالیما بێزار ائے و
منی هبرا پُشتا دئورَ دئیئے.
۱۸ دُزّے که گندئے، دێمِت رۆشنَ بیت و
گۆن زناکاران همراهَ بئے.
۱۹ دپئے لگاما په بدیا یلهَ کنئے و
زبانا په پرێبا.
۲۰ مُدام وتی براتئے هلاپا هبرَ کنئے،
وتی ماتئے چُکّئے سرا بُهتامَ جنئے.
۲۱ تئو اے کار کرتگ‌اَنت و من هچّ نگوَشت،
هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن.
بله نون ترا ملامتَ کنان و
تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
۲۲ ”او هُدا شمشتگێنان!
اے هبرا نشان کنێت،
اگن نه، شمارا چُنڈ چنڈَ کنان و کَس شمارا رَکّێنتَ نکنت.
۲۳ آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت
هما منا شان و شئوکتَ دنت،
په وت راهے تئیارَ کنت و
من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“