۱ او هُدا! وهدے نالان و پریاتَ کنان، منی تئوارا بِشکُن و
زندا چه تُرسناکێن دژمنان برَکّێن.
۲ منا چه بدکارانی پندلان چێر دئے،
چه رَدکارانی آشۆپا.
۳ چیا که وتی زبانا زهمانی پئیما تێزَ کننت و
وتی تهلێن هبران تیرئے پئیما کارَ بندنت
۴ تانکه چه وتی سنگران بێمئیارا نشانگ بکننت.
اناگت و بے تُرسا آییا تیرَ جننت.
۵ رَدێن کارا یکدومیا دلبڈّیَ دئینت،
هبر که کننت، مکسدِش وتی دامانی چێر کنگ اِنت.
گوَشنت: ”کئےاِشَ گندیت؟“
۶ نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت:
”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“
په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.
۷ بله هُدا آیان تیرَ جنت و
اناگت ٹَپّیگَ بنت.
۸ آ وتی جندئے زبانئے سئوَبا ٹگلَ ورنت.
هرکَس که بگندیتِش په آیان سرا چنڈێنیت.
۹ سجّهێن بنی آدمَ تُرسنت،
هُدائے کارا جارَ جننت و
آییئے کارا په هۆش و سارَ چارنت.
۱۰ پهرێزکار هُداوندئے درگاها شادهی کنات و
آییئے درگاها پناه بزورات.
سجّهێن نێکدِل پَهر بکناتنت.