۱ ای قوم اسرائیل، به پیامی که خداوند برای شما دارد گوش دهید ۲ او می‌فرماید:
«از رسم و رواج قومهای دیگر تقلید نکنید
و مانند آنها از حرکت ستاره‌گان و نشانه‌های آسمان نترسید.
۳ دین و آیین این مردم پوچ و بی‌ارزش می‌باشند.
درختی را از جنگل می‌بُرند،
نجار با تیشۀ خود از آن مجسمه‌ای می‌سازد،
۴ بعد زرگران آن را با طلا و نقره زینت می‌دهند
آنگاه آن را با میخ بر یک پایه محکم می‌کنند تا نیفتد.
۵ بُتهای آنها مانند آدمک سرِ خِرمن در کُرد بادرنگ هستند
که حرف زده نمی‌توانند و باید آنها را بردارند
و از یکجا به‌جای دیگر ببرند، زیرا راه رفته نمی‌توانند.
پس شما نباید از آن بُتها بترسید،
چونکه به کسی خیر یا شر رسانده نمی‌توانند.»
۶ ای خداوند، تو همتا نداری،
چون تو با عظمت هستی
و نام تو هم بزرگ و با قدرت است.
۷ ای پادشاه قومهای جهان، کیست که از تو نترسد؟
تنها تو لایق ستایش هستی!
مانند تو کسی در بین تمام حکیمان دنیا
و در میان سایر پادشاهان یافت نمی‌شود.
۸ این مردم، نادان و احمق هستند.
آنها از بُتهای چوبی چه می‌توانند بیاموزند؟
۹ از ترشیش نقرۀ کوبیده و از اوفاز طلا می‌آورند
و صنعتگران و زرگران با آنها بُتها را تزئین می‌کنند.
بعد آنها را با لباسهای بنفش و ارغوانی
که خیاط‌های ماهر تهیه می‌کنند، می‌پوشانند.
۱۰ لیکن تو ای خداوند، خدای حقیقی هستی.
تو خدای زنده و پادشاه ابدی هستی.
از خشم تو تمام زمین می‌لرزد
و ملتهای جهان طاقت تحمل آن را ندارند.
۱۱ ای قوم من، شما به آن مردم بگویید: «خدایانی که زمین و آسمان را نساخته‌اند، از روی زمین و از زیر آسمان نابود می‌شوند.»
۱۲ خداوند با قدرت خود زمین را ساخت
و با حکمت خود جهان را بنا نهاد
و با علم و دانش خود آسمانها را برافراشت.
۱۳ به فرمان او آسمان به غُرش می‌آید.
ابرها را از دورترین نقاط زمین آورده،
رعد و برق و باران را می‌فرستد.
از محل و جایگاه خود باد را بیرون می‌آورد.
۱۴ کسانی که بُتها را پرستش می‌کنند، احمق و نادان هستند
و آنهایی که بُت می‌سازند، خجل و شرمنده می‌شوند،
زیرا مجسمه‌هایی را که می‌سازند، بی‌جان هستند و اثری از حیات در آنها نیست.
۱۵ این بُتها بی‌ارزش و نفرت‌انگیز هستند
که در روز داوری نابود شده و از بین می‌روند.
۱۶ اما خداوند، خدای یعقوب مانند آن بُتها نیست.
او خدایی است که همه چیز را آفریده است.
اسرائیل قوم برگزیدۀ اوست
و نام او خداوند، قادر مطلق می‌باشد.
۱۷ ای مردم اورشلیم که در محاصره هستید، اموال‌تان را جمع کنید، ۱۸ زیرا خداوند چنین می‌فرماید: «ببینید، حالا من ساکنان این سرزمین را بیرون می‌افگنم و چنان بلایی را نازل می‌کنم که همۀ آنها خشم مرا احساس کنند.»
۱۹ مردم اورشلیم با فریاد گفتند:
«چه ضربۀ سختی بر ما وارد شده!
زخمهای ما درمان پذیر نیستند!
ما فکر می‌کردیم که می‌توانیم آن را تحمل کنیم!
۲۰ خیمه‌های ما ویران شده‌اند
و ریسمان‌های آنها بریده شده‌اند.
فرزندان ما همه رفته‌اند،
دیگر کسی نیست که خیمه‌های ما را دوباره برپا کند
و کسی نیست که پرده‌های آنها را آویزان کند.»
۲۱ در جواب آنها گفتم: «رهبران ما احمق شده‌اند
و از خداوند هدایت نمی‌طلبند.
به همین دلیل آنها کامیاب نمی‌شوند
و مردم‌شان مانند رمۀ بی‌چوپان پراگنده می‌گردند.
۲۲ بشنوید! خبری از دور می‌آید
و غوغای لشکر بزرگی از سمت شمال به گوش می‌رسد
آن لشکر، شهرهای یهودا را ویران کرده
و آنها را لانۀ شغالها ساخته‌اند.»
۲۳ ای خداوند، می‌دانم که انسان حاکم بر سرنوشت خود نیست
و این توانایی را ندارد که مسیر زندگی خود را تعیین کند.
۲۴ پس ای خداوند، با ملایمت مرا اصلاح کن
نه با خشم و غضب، ورنه از بین می‌روم.
۲۵ خشم و غضب خود را بر ملتهایی فرو‌آور که تو را نمی‌شناسند
و نام تو را بر زبان نمی‌آورند.
آنها قوم اسرائیل را از بین بُرده
و سرزمین‌شان را ویران کرده‌اند.