۱ در سال چهارم سلطنت یهویاقیم پسر یوشیا، پادشاه یهودا که همزمان با اولین سال سلطنت نِبوکدنصر، پادشاه بابل بود، پیامی برای عموم مردم یهودا از جانب خداوند به ارمیا رسید. ۲ او آن پیام را به مردم یهودا و همه ساکنان اورشلیم بیان کرد. ۳ ارمیا چنین گفت: از سال سیزدهم سلطنت یوشیا، پسر آمون که بیست و سه سال می‌گذرد، خداوند پیوسته با من سخن گفت و من نیز همیشه آن را برای شما اعلام کرده‌ام اما شما هیچگاهی گوش نداده‌اید. ۴ با وجودی که خداوند دائم خدمتگاران خود، انبیا را نزد شما فرستاده است اما شما هرگز پیام آنها را نشنیده‌اید و توجهی به سخنان‌شان نکرده‌اید. ۵ به شما گفتند که از اعمال زشت‌تان دست بکشید تا در این سرزمینی که خداوند به پدران‌تان به عنوان ملکیت همیشه‌گی بخشیده است، زندگی کنید. ۶ به دنبال خدایان بیگانه نروید، آنها را بنده‌گی و پرستش نکنید و به‌دست خود آتش خشم خداوند را نیفروزید تا او به شما آسیبی نرساند. ۷ اما خداوند می‌فرماید که شما به حرف او گوش ندادید. شما به‌خاطر بُتهای ساختۀ دست خود آتش خشم او را برافروختید، بنابران سزاوار مجازات هستید.
۸ خداوند قادر مطلق می‌فرماید که چون شما از امر او اطاعت نکردید، ۹ پس او تمام قومهای شمال را همراه با خدمتگار خود، نِبوکدنصر، پادشاه بابل بر ضد این سرزمین و باشنده‌گان و قومهای اطراف شما می‌فرستد تا همۀ‌تان را کاملاً نابود کنند. خداوند، شما را مایۀ تمسخر دیگران می‌سازد و برای همیشه رسوا می‌شوید. ۱۰ صدای خوشی و شادمانی برای همیشه خاموش می‌شود و جشنهای عروسی را دیگر نمی‌بینید. به‌خاطر نبودن گندم، آسیابها از کار می‌افتند و روغن برای افروختن چراغ باقی نمی‌ماند. ۱۱ تمام این سرزمین به ویرانه تبدیل شده و متروک می‌گردد. شما و قومهای اطراف‌تان مدت هفتاد سال پادشاه بابل را خدمت می‌کنید. ۱۲ خداوند پس از ختم هفتاد سال، پادشاه بابل و مردم او را به‌خاطر گناهان‌شان جزا می‌دهد و سرزمین‌شان را به ویرانۀ ابدی تبدیل می‌کند. خداوند چنین فرموده است: ۱۳ «تمام آن بلاهایی را که توسط ارمیا بر ضد ملتها پیشگویی کرده بودم و در این کتاب ذکر شده است، بر آن سرزمین می‌آورم. ۱۴ ملتها و پادشاهان بزرگ، مردم بابل را غلام خود می‌سازند و به این ترتیب من آنها را مطابق اعمال و کردار‌شان مجازات می‌کنم.»
۱۵ خداوند، خدای اسرائیل به من چنین فرمود: «این پیام را که مانند یک جام پُر از شراب غضب من است، بگیر و به تمام قومهایی که تو را نزد آنها می‌فرستم بده که از آن بنوشند. ۱۶ وقتی آنها بنوشند، دیوانه‌وار نشئه می‌گردند و به‌خاطر جنگی که من بر ضد آنها برپا می‌کنم، عقل خود را از دست می‌دهد.»
۱۷ پس من آن جام را از دست خداوند گرفتم و به همه قومهایی که خداوند مرا نزد آنها فرستاد، دادم که از آن بنوشند. ۱۸ مردم اورشلیم و شهرهای یهودا را همراه با پادشاهان و بزرگان‌شان وادار ساختم که از آن جام بنوشند تا آنها را مورد تمسخر و نفرین قرار داده و آن شهرها ویران و متروک باقی بمانند، چنان‌که امروز واقع شده است.
۱۹-۲۰ سایر کسانی که باید از آن جام بنوشند عبارت‌اند از:
تمام کشورهای جهان یکی پس از دیگری باید از آن شراب بنوشند. بعد از همه، پادشاه بابل از آن جام خواهد نوشید.
۲۷ بعد خداوند قادر مطلق، خدای اسرائیل به من فرمود: «به آنها بگو که از این جام غضب من بنوشند تا نشئه شوند و استفراغ کنند، به زمین افتاده و دیگر برنخیزند، زیرا من شمشیر دشمن را برای مجازات‌شان می‌فرستم. ۲۸ اگر آنها نخواهند که جام را از دست تو بگیرند و بنوشند، آنگاه به آنها بگو که خداوند قادر مطلق چنین می‌فرماید: شما مجبور هستید که بنوشید! ۲۹ من می‌خواهم که مصیبت بزرگی را بالای این شهر که به نام من یاد می‌شود، بیاورم. آیا خیال می‌کنید که از مجازات در امان می‌مانید؟ نه، مجازات شما حتمی است. من، خداوند قادر مطلق، بر ضد تمام مردم روی زمین بلای جنگ را نازل می‌کنم.»
۳۰ ای ارمیا، تو باید بر ضد آنها این پیام مرا بیان کنی:
«خداوند از آسمان مانند یک شیر غُرش می‌کند
و از جایگاه‌مقدس خود مانند رعد و برق
بر ضد قوم برگزیدۀ خود فریاد بر‌می‌آورد
فریاد او مانند سر و صدای آنهایی است
که انگور را در زیر پا می‌فشارند
و تمام مردم روی زمین فریاد او را می‌شنوند.
۳۱ صدای فریاد او تا آخرین نقطۀ زمین به گوش می‌رسد.
خداوند بر تمام قومهای جهان داوری می‌کند
و شریران با دَم شمشیر مجازات می‌شوند.»
خداوند چنین فرموده است.
۳۲ خداوند قادر مطلق می‌فرماید: «بلا و مصیبت مانند یک طوفان شدید، قومهای جهان را یکی پس از دیگری گرفتار خود می‌سازد و تا دورترین نقطۀ زمین پخش می‌شود! ۳۳ در آن روز اجساد کسانی که خداوند آنها را کُشته است، سراسر روی زمین را پُر می‌کنند. کسی برای آنها ماتم نمی‌گیرد. اجساد آنها را کسی جمع و دفن نمی‌کند و مانند پارو بر روی زمین باقی می‌مانند.
۳۴ ای چوپانان یعنی ای رهبران قوم من، گریه کنید و فریاد برآورید و در خاک بغلطید، زیرا روز کُشتار و پراگنده‌گی شما فرا‌رسیده است و مانند یک ظرف مقبول می‌افتید و تکه‌تکه می‌شوید. ۳۵ راه فرار و پناهگاهی برای‌تان وجود نمی‌داشته باشد. ۳۶ از غصه و اندوه فریاد می‌زنید، زیرا خداوند با خشم خود سرزمین آرام شما را ویران کرده ۳۷ و صلح و آرامش قوم را برهم زده است. ۳۸ خداوند مانند شیری که لانۀ خود را ترک می‌کند، شما را ترک کرده و در اثر خشم شدید و شمشیر غضب او سرزمین‌تان ویران شده است.»