کتاب ایوب

فصل هفتم

ایوب می گوید: رنج من پایانی ندارد

​۱انسان به روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می کشد. دوران حیاتش توأم با سختی و مشکلات است. ​۲مثل غلامی در آرزوی آنست که سایه ای بیابد و لحظه ای در زیر آن بیاساید و مانند مزدوری است که در انتظار مزد خود باشد. ​۳ماههای عمر من در بیهودگی می گذرند. شبهای رنجبار و خسته کننده نصیب من شده است. ​۴وقتی می خوابم می گویم که چه وقت صبح می شود. اما شبهای من طولانی اند و تا صبح از این پهلو به آن پهلو می غلتم. ​۵تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم ترکیده و چرک گرفته است. ​۶روزهایم تیزتر از ماکوی بافندگان می گذرند و در ناامیدی بپایان می رسند.

​۷ای خدا، به یاد آور که عمر من لحظه ای بیش نیست و چشم من روز خوبی را نخواهد دید ​۸و چشمانی که امروز به من می نگرند، دیگر برویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، اما اثری از من نخواهید یافت. ​۹مثل ابری که پراگنده و ناپدید می شود، کسانی هم که می میرند دیگر بر نمی خیزند. ​۱۰به خانه های خود باز نمی گردند و آشنایان شان برای همیشه آن ها را از یاد می برند.

​۱۱از همین سبب است که خاموش مانده نمی توانم و می خواهم که درد و رنج خود را بیان کنم. ​۱۲مگر من هیولای بحری هستم که مرا تحت نظر قرار داده ای؟ ​۱۳من دراز می کشم تا دمی استراحت کنم و مصیبت های خود را از یاد ببرم، ​۱۴آنگاه تو مرا با خوابهای وحشتناک می ترسانی. ​۱۵بنابران، من چارۀ دیگر ندارم بجز اینکه گلوی خود را فشرده، بمیرم و به این زندگی رنجبار خود خاتمه بدهم. ​۱۶از زندگی بیزارم و نمی خواهم دیگر زندگی کنم، پس مرا بحالم بگذارید، زیرا از من نفسی بیش نمانده است. ​۱۷انسان چه اهمیتی دارد که به او اینقدر توجه نشان می دهی؟ ​۱۸هر روز از او بازجوئی می کنی و هر لحظه او را می آزمائی. ​۱۹آیا نمی خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهن خود را فروبرم؟ ​۲۰اگر من گناهی بکنم چه ضرری به تو می رسد، ای ناظر اعمال انسانها؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من بار دوش تو شده ام؟ ​۲۱چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»