کتاب ایوب

فصل نهم

ایوب جواب می دهد: شفاعت کننده ای نیست

​۱ایوب جواب داد: ​۲«همۀ اینها را که گفتی می دانم و قبلاً شنیده ام. اما یک انسان فانی چطور می تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟ ​۳چه کسی می تواند با خدا بحث کند؟ کسی قادر نیست که از هزار سوالی که می کند، یکی را هم جواب بدهد. ​۴زیرا خدا حکیم و دانا و توانا است. کسی نمی تواند در برابر او مقاومت کند و موفق شود. ​۵بی خبر کوهها را منتقل می سازد و با خشم غضب آن ها را واژگون می کند. ​۶زمین را از جایش تکان می دهد و پایه های آن را به لرزه می آورد. ​۷اگر به آفتاب فرمان بدهد، طلوع نمی کند و ستارگان در شب نمی درخشند. ​۸خدا به تنهائی آسمان ها را پهن کرد و بر موجهای بحر می خرامد. ​۹دُب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوب را آفرید. ​۱۰عقل ما از درک کارهای بزرگ و بیشمار او عاجز است. ​۱۱از کنار من می گذرد و من او را دیده نمی توانم. حرکت می کند و من احساس نمی کنم. ​۱۲هرچه را بخواهد می رباید و کسی نمی تواند مانع او شود و بگوید که چه می کنی؟

​۱۳خدا از خشم خود دست نمی کشد و دشمنان خود را که با هیولای بحری کمک کردند، پایمال می سازد. ​۱۴پس من چطور می توانم با او بحث کنم و جواب درست بدهم؟ ​۱۵گرچه گناهی ندارم، چیزی گفته نمی توانم، بجز اینکه از خدائی که داور من است، طلب رحمت کنم. ​۱۶حتی اگر مرا بگذارد که حرفی بزنم، یقین ندارم که به سخنان من گوش بدهد. ​۱۷او تُندباد را می فرستد و مرا پاشان می سازد و بدون جهت به زخمهایم می افزاید. ​۱۸مرا نمی گذارد که نفس بکشم و زندگی مرا تلخ و زار می سازد. ​۱۹با او یارای مقابله را ندارم، زیرا قادر و توانا است. اگر به محکمه شکایت ببرم، چه کسی می تواند او را احضار کند؟ ​۲۰اگر بیگناه هم باشم، حرف زبانم مرا محکوم می سازد و هر چیزی که بگویم، مجرم شناخته می شوم. ​۲۱گرچه گناهی ندارم، اما برای من فرقی نمی کند، زیرا از زندگی سیر شده ام. ​۲۲خدا بیگناه و گناهکار را یکسان از بین می برد. ​۲۳وقتی مصیبتی برسد و بیگناهی را ناگهان هلاک کند، خدا می خندد. ​۲۴اختیار زمین را به دست مردم شریر داده و چشمان قضات را کور کرده است. اگر خدا این کار را نکرده چه کسی کرده است؟

​۲۵زندگی من سریعتر از نامه رسان تیزرَو می گذرد و بدون آنکه روی خوشی را ببینم. ​۲۶سالهای عمرم مانند کشتی های سریع السیر و عقابی که بر شکار خود فرود می آید، به سرعت سپری می شوند. ​۲۷اگر خندان باشم و سعی کنم که غمهای خود را از یاد ببرم، چه فایده؟ ​۲۸زیرا می ترسم که مبادا غم و رنج دوباره به سراغ من بیایند و می دانم که خدا مرا خطاکار می شمارد. ​۲۹پس اگر محکوم شوم چرا تلاش بیجا کنم؟ ​۳۰اگر خود را با صابون بشویم و دستهای خود را با صافترین آبها پاک کنم، ​۳۱تو مرا در لای و کثافت فرو می بری تا لباس خودم از من نفرت کند. ​۳۲تو مانند من یک انسان فانی نیستی که بتوانم به تو جواب بدهم و با تو به محکمه بروم. ​۳۳کسی نیست که بین ما داوری کند و ما را آشتی بدهد. ​۳۴اگر از مجازات من دست برداری و هیبت تو مرا به وحشت نیندازد، ​۳۵آنگاه می توانستم بدون ترس با تو حرف بزنم، اما متأسفانه اینطور نیست.