کتاب مزامیر

مزمور یکصد و بیست و سوم

درخواست رحمت

​۱چشمان خود را بسوی تو که بر تخت خود در آسمان ها نشسته ای، بر می افرازم! ​۲اینک مثل چشمان غلامان بسوی آقایان خود، و مثل چشمان کنیزی بسوی خانم خانۀ خویش، همچنان چشمان ما بسوی خداوند، خدای ماست تا بر ما رحم فرماید. ​۳ای خداوند، بر ما رحم فرما، بر ما رحم کن زیرا که بسیار خوار و ذلیل شده ایم. ​۴از توهین کسانی که خود در راحتی و آسایش هستند و از تحقیر کردن مغروران جان ما به لب رسیده است.