کتاب مزامیر

مزمور یکصد و بیست و ششم

دعا برای رهایی

​۱هنگامیکه خداوند اسیران سهیون را باز آورد، فکر کردیم که خواب می بینیم. ​۲آنگاه دهان ما از خنده پُر شد و زبان ما از ترنم. اقوام دیگر دربارۀ ما می گفتند: «خداوند برای شان کارهای عظیمی انجام داده است.» ​۳خداوند برای ما کارهای عظیم کرده است که از آن ها شادمان هستیم.

​۴ای خداوند آنچه را از دست داده ایم به ما بازگردان، همانطوری که آب را به دریای خشک شدۀ بیابان بر می گردانی. ​۵آنانی که با اشکها می کارند، با خوشی و مسرت درو می کنند. ​۶آنکه با گریه بیرون می رود و دانه برای کشت می برد، یقیناً با ترنم بر می گردد و خوشه های خود را می آورد.