کتاب مزامیر

مزمور سی و ششم

شرارت انسان

(مزموری از داود خدمتگزار خداوند)

​۱نافرمانی انسان شریر آشکار می کند که ترس خدا مد نظر او نیست. ​۲آنقدر خودخواه و مغرور شده است که فکر می کند گناهش آشکار نمی شود و کسی او را متهم نمی کند. ​۳سخنان زبانش شرارت و فریب است. از فهم دور شده و از نیکوکاری دست کشیده است. ​۴در بستر خود شرارت را تفکر می کند، راه نادرست را عادت خود ساخته و از بدی نفرت ندارد.

نیکویی خداوند

​۵ای خداوند، رحمت تو تا به آسمان ها می رسد و وفاداری تو مافوق ابر ها. ​۶عدالت تو مانند کوهها پابرجا است و احکام تو عمیق تر از عمق های زمین. ای خداوند، تو مددگار انسانها و حیوانات هستی. ​۷ای خدا رحمت تو چقدر عالی و با ارزش است. آدمیان در سایۀ بالهای تو پناه می برند. ​۸همه از نعمت تو برخوردار می شوند و از دریای رحمت تو می نوشند. ​۹تو سرچشمۀ زندگی هستی و در نور تو روشنی را می بینیم.

​۱۰رحمت تو همیشه بر آنانی که تو را می شناسند باقی بماند و عدالت تو پیوسته همراه راستدلان باشد. ​۱۱مگذار که پایمال اشخاص مغرور گردم و یا دست شریران مرا مجبور به فرار سازد. ​۱۲ببینید که چگونه بدکاران افتاده اند! آن ها طوری سقوط کرده اند که دیگر نمی توانند برخاست.