کتاب مزامیر

مزمور چهل و یکم

دعای یک بیمار

(مزموری از داود)

​۱خوشا به حال کسی که در فکر مردمان مسکین و بینوا است. خداوند او را در روز مصیبت می رهاند. ​۲خداوند از او حمایت می کند و او را زنده نگاه می دارد. او در زمین مبارک بوده و از شر دشمنانش در امان می ماند. ​۳خداوند او را در بستر بیماری تقویت می کند و صحت و سلامتی از دست رفته اش را به او بر می گرداند.

​۴من گفتم: «ای خداوند، بر من رحم کن. جان مرا شفا ده، زیرا نسبت به تو گناه ورزیده ام.» ​۵دشمنانم دربارۀ من می گویند: «چه وقت می میرد و نامش از صفحۀ زندگی محو می شود؟» ​۶اگر برای دیدن من بیایند، حرفهای بیهوده می زنند و در دل خود افکار شرارت آمیز را سنجیده و بعد آنرا به دیگران پخش می کنند. ​۷همۀ دشمنانم با یکدیگر در مورد من سخن چینی می کنند و برای من بدی می اندیشند. ​۸می گویند: «به مرض کشنده ای گرفتار است و به سلامتی از بستر بیماری بر نمی خیزد.» ​۹حتی دوست صمیمی ام که به او اعتماد زیادی داشتم و نان و نمک مرا خورده، بر ضد من برخاسته است.

​۱۰ولی تو ای خداوند، بر من رحم فرموده، مرا از بستر بیماری بلند کن تا دشمنانم را مجازات کنم. ​۱۱از این می دانم که تو از من راضی هستی، چون دشمنم دیگر بر من سرافرازی نمی کند. ​۱۲تو مرا به خاطر درستکاری ام حفظ می کنی و در حضور خود برای همیشه می پذیری. ​۱۳متبارک باد خداوند، خدای اسرائیل! از ازل تا به ابد. آمین و آمین!

کتاب دوم

(مزامیر ۴۲ - ۷۲)