۱دَ امزُو زمان یگ آدم که از رامه‌تایم-صُوفِیم بُود، دَ کوھِستونِ اِفرایم زِندگی مُوکد؛ اُو اِلقانه نام دَشت و باچِه یروحام، نوسِه اِلیھُو، کوسِه توحُو و اَولادِه صُوف بُود از طایفِه اِفرایم. ۲اُو دُو خاتُو دَشت که نامِ یگ شی حَنّا و نامِ دِیگِه شی فِنِنّه بُود. فِنِنّه اَولاد دَشت، لیکِن حَنّا بےاَولاد بُود.
۳امُو آدم ھر سال بَلدِه عِبادت کدو و قُربانی تقدِیم کدو دَ خُداوندِ لشکرها از شارِ خود خُو دَ شِیلوه مورفت؛ دَ اُونجی دُو باچِه عیلی حُفنی و فِینحاس از طرفِ خُداوند پیشوایو بُود. ۴وختی روزِ قُربانی مِیرَسِید و اِلقانه قُربانی تقدِیم مُوکد، اُو دَ خاتُون خُو فِنِنّه و پگِ باچه‌ھا و دُخترون خُو دَ هر کُدَم شی یگ تقسِیم مِیدَد؛ ۵لیکِن دَ حَنّا یگ تقسِیم اِضافه مِیدَد، چراکه حَنّا ره دوست دَشت، باوجودِ که خُداوند رَحم ازُو ره بسته کدُد. ۶اَمباقِ حَنّا اُو ره غَدر طعنه مِیدَد و قار شی ره باله میوُرد، چراکه خُداوند رَحمِ حَنّا ره بسته کدُد. ۷ فِنِنّه هر سال امی رقم مُوکد؛ ھر وختِیکه حَنّا دَ خانِه خُدا میمَد، فِنِنّه اُو ره طعنه مِیدَد و اُو چخرا مُوکد و هیچ چِیز نَمُوخورد. ۸و شُوی شی اِلقانه دَزُو مُوگُفت: ”حَنّا، چرا چخرا مُونی و چِیز نَمُوخوری؟ چرا دِل تُو غَمگی اَسته؟ آیا ما بَلدِه تُو از دَه باچه کده بِهتَر نِیَستُم؟“
۹ زمانی که اُونا دَ شِیلوه بُود بعد از خوردو و وُچی کدو حَنّا باله شُده بَلدِه دُعا رفت، و عیلی پیشوا دَ چَوکی خُو دَ پیشِ چَوکاتِ درگِه خانِه خُداوند شِشتُد. ۱۰اُو از سوزِ دِل دَ پیشِ خُداوند دُعا کده زار زار چخرا کد ۱۱و نذر گِرِفته گُفت: ”اَی خُداوندِ لشکرها، اگه واقعاً دَ مُصِیبت-و-پریشانی کنِیز خُو نظر کنی و مَره دَ یاد بَیری و کنِیز خُو ره پُرمُشت نَکنی، بَلکِه دَ کنِیز خُو یگ باچه بِدی، اوخته ما اُو ره دَ تمامِ روزای زِندگی شی دَ خُداوند مِیدیُم و هرگِز تیغ دَ سر ازُو زَده نَمُوشه.“
۱۲ازی که اُو دُعای خُو ره دَ حُضُورِ خُداوند دِراز کد، عیلی سُون دانِ ازُو توخ کد. ۱۳حنّا دَ دِل خُو توره مُوگُفت و تنها لبای شی شور مُوخورد و آواز شی شِنِیده نَمُوشُد؛ امزی خاطر عیلی گُمان کد که اُو نشه اَسته. ۱۴پس عیلی دَزُو گُفت: ”تا کَی خود ره نشه مُونی؟ دُور کُو شراب ره از خُو.“ ۱۵حَنّا دَ جواب شی گُفت: ”نَه بادار مه، ما یگ خاتُونِ دِل-مَیده اَستُم؛ ما نَه شرابِ انگُور وُچی کدیم و نَه شراب های دِیگه، بَلکِه دِل خُو ره دَ حُضُورِ خُداوند واز کدُم. ۱۶کنِیز خُو ره دَ جَمِ خاتُونوی بَد-و-بیکاره حِساب نَکُو، چراکه ما از غَم و رَنجِ کَلوی خُو تا آلی ره توره مُوگُفتُم.“ ۱۷عیلی دَ جواب شی گُفت: ”بخَیر-و-سلامَت بورُو و خُدای اِسرائیل درخاست تُو ره که ازُو طلب کدی، دَز تُو پُوره کنه.“ ۱۸و حَنّا گُفت: ”بیل که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه کنِیز تُو قرار بِگِیره.“ اوخته حنّا سُون راهِ خُو رفت و خورد و وُچی کد و دِیگه دَ چِهرِه شی غَم نَبُود.
۱۹اُونا صَباح‌گاه باله شُده دَ حُضُورِ خُداوند عِبادت کد و پس دَ خانِه خُو دَ رامه رفت. دَ اُونجی اِلقانه قد خاتُون خُو حَنّا خاو شُد و خُداوند حَنّا ره دَ یاد اَوُرد؛ ۲۰و بعد از چند وخت حَنّا حامِله شُده یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و اُو ره سموئیل نام ایشت، چُون گُفت: ”ما اِی ره از خُداوند طلب کدیم.“
۲۱ سالِ دِیگه امُو آدم، یعنی اِلقانه قد تمامِ خانَوار خُو رفت تا قُربانی سالانه و نَذر خُو ره دَ حُضُورِ خُداوند تقدِیم کنه، ۲۲لیکِن حَنّا نَرفت، چُون دَ شُوی خُو گُفت: ”تاکه باچه از شِیر جدا نَشُنه، ما نَمییُم، وختی جدا شُد، اُو ره میرُم تا دَ حُضُورِ خُداوند حاضِر شُنه و بَلدِه همیشه دَ امُونجی بُمنه.“
۲۳شُوی شی اِلقانه دَزُو گُفت: ”ھر رقم که دَ نظر تُو خُوب معلُوم مُوشه، امُو رقم کُو؛ تا وختِیکه اُو ره از شِیر جدا نَکدی معطل کُو و فقط بیل که خُداوند تورِه خُو ره برقرار کنه.“ پس امُو خاتُو دَ اُونجی مَند و اُو ره شِیر دَد تا وختِ جدا کدونِ شی از شِیر رَسِید. ۲۴وختِیکه باچه ره از شِیر جدا کد، حَنّا اُو ره قد یگ نَرگاوِ سِه ساله و یگ ایفه آرد و یگ مَشک شرابِ انگُور قد خُو دَ خانِه خُداوند دَ شِیلوه بُرد؛ و اُو باچه هنوز ریزه بُود. ۲۵اوخته اُونا نَرگاو ره حلال کد و باچه ره پیشِ عیلی اَوُرد. ۲۶و حَنّا دَزُو گُفت: ”اَی بادار مه، زِنده-و-سلامَت بَشی. بادار مه، ما امُو خاتُو اَستُم که دَ اِینجی دَ پیش تُو ایسته شُده دَ خُداوند دُعا کدُم. ۲۷ما بَلدِه امزی باچه دُعا کدُم و خُداوند درخاست مَره که ازُو طلب کدُم، بَلدِه مه پُوره کد. ۲۸و ما ام اِی ره دَ خُداوند وَقف کدُم؛ اِی دَ تمامِ روزای که زِنده بَشه وَقفِ خُداوند اَسته.“ اوخته اُونا خُداوند ره دَ امُونجی عِبادت کد.