۱لازِم اَسته که اِفتخار کنُم، اگرچِه فایده نَدره، لیکِن اِدامه دَده دَ بارِه رویا ها و مُکاشِفه های که مَولا دَده، توره مُوگیُم. ۲ما یگ آدم ره دَ جماعتِ مسیح مینَخشُم که چارده سال پیش تا آسمونِ سِوّم اِی که دَ جِسم بُرده شُد یا بُرو از جِسم، ما نَمِیدَنُم، خُدا مِیدَنه. ۳و ما مِیدَنُم که امی آدم یا دَ جِسم یا بُرو از جِسم، ما نَمِیدَنُم، خُدا مِیدَنه، ۴دَ بِهِشت بُرده شُد و تورای ره شِنِید که گُفته نَمُوشه، تورای ره که بَلدِه اِنسان اِجازه نِییه که نَقل کُنه. ۵ما دَ بَلِه امزی رقم آدم اِفتخار مُونُم، ولے دَ بَلِه خود خُو، جُز دَ بَلِه ضعِیفی های خُو دَ دِیگه چِیز اِفتخار نَمُونُم. ۶چُون اگه بِخایُم اِفتخار کنُم، بَلدِه مه لَوڈگی نِیَسته، چراکه حقِیقت ره مُوگیُم. لیکِن ازی کار خودداری مُونُم، تا هیچ کس مَره از چِیزی که دَز مه مِینگره یا از مه مِیشنَوه، باله‌تَر فِکر نَکُنه. ۷و بَلدِه ازی که بخاطرِ امزُو مُکاشِفه های فَوق‌اُلعاده مغرُور نَشُنُم، جِسم مه گِرِفتارِ یگ میخَک شُد، یعنی گِرِفتارِ قاصِدِ شَیطو تا مَره عذاب کُنه و ما غرُور پَیدا نَکنُم. ۸سِه دفعه از مَولا دَ بارِه شی درخاست کدُم که اُو ره از مه دُور کُنه، ۹مگم مَولا دَز مه گُفت: ”فَیض مه بَلدِه تُو بَس اَسته، چُون قُدرت مه دَ ضعِیفی تُو کامِل مُوشه.“ امزی خاطر قد خوشی کَلو دَ بَلِه ضعِیفی های خُو اِفتخار مُونُم تا قوَّتِ مسیح دَ وجُود مه جای بِگِیره. ۱۰پس ما دَ ضعِیفی ها، رَسوایی ها، سختیا، آزار-و-اَذیَت ها و مُشکِلاتا بخاطرِ مسیح خوشحال اَستُم، چُون وختِیکه ضعِیف اَستُم، امُو غَیت قَوی اَستُم.
۱۱ما لَوڈه جور شُدیم! شُمو مَره مجبُور کدِید که امی رقم شُنُم! دَ حقِیقت شُمو باید مَره تعرِیف-و-تَوصِیف مُوکدِید، چراکه ما از رسُولای فَوق‌اُلعاده کده از هیچ نِگاه کم نِیَستُم، اگرچِه هیچ اَستُم. ۱۲یَقِیناً، شُمو نشانی های یگ رسُول ره دَ مینکل خُو دِیدید وختِیکه مُعجزه ها، چِیزای عجِیب و کارای پُر قُدرت قد صبرِ کامِل دَ وسِیلِه ازمه ظاهِر شُد. ۱۳دَ کُدَم چِیز شُمو از دِیگه جماعت های ایماندارا کده کم حِساب شُدید، بغَیرِ امزی که ما بارِ دوش شُمو نَشُدُم؟ بخاطرِ امزی بےاِنصافی مَره بُبخشِید! ۱۴اینه، دفعِه سِوّم ما تَیار اَستُم که دَ پیش شُمو بییُم؛ و بارِ دوش شُمو نَمُوشُم، چراکه ما مال-و-دَولت شُمو ره نَه، بَلکِه خودون شُمو ره میخایُم. چُون بچکِیچا نَباید بَلدِه آته-و-آبِه خُو پس انداز کُنه، بَلکِه آته-و-آبه باید بَلدِه بچکِیچای خُو پس‌اَنداز کُنه. ۱۵ما قد خوشی کَلو مصرَف مُونُم و بَلدِه جان های شُمو مصرَف مُوشُم. اگه ما شُمو ره کَلو دوست دَرُم، آیا شُمو باید مَره کمتَر دوست دَشته بَشِید؟ ۱۶بیلِید که بُگی، ما بارِ دوش شُمو نَبُودُم، ولے دَ عَینِ حال شُمو مُوگِید، ازی که ما چالاک بُودُم، شُمو ره بازی دَده دَ چنگ اَوُردُم. ۱۷آیا دَ وسِیلِه امزُو کسای که دَ پیش شُمو رَیی کدُم، از شُمو فایده‌کشی کدُم؟ ۱۸ما از تِیتُس خاهِش کدُم که دَ پیشِ ازشُمو بییه و امُو بِرار ره ام قد شی رَیی کدُم. آیا تِیتُس از شُمو فایده‌کشی کد؟ آیا مو دَ هِدایتِ یگ روح رفتار نَکدی و یگ راه-و-روِش ره پیش نَگِرِفتی؟
۱۹آیا تا آلی ره فِکر مُوکدِید که مو دَ برابر شُمو از خود دِفاع مُونی؟ نَه، مو دَ وسِیلِه مسیح دَ حُضُورِ خُدا توره مُوگی. اَی عزِیزا، هر چِیزی که مو انجام مِیدی، بخاطرِ آباد کدون شُمو اَسته. ۲۰چُون ترس مُوخورُم که وختی دَ اُونجی بییُم، شُمو ره رقمی بِنگرُم که نَمیخایُم و شُمو ام مَره امُو رقم بِنگرِید که نَمیخاهِید. ما مِیترسُم که دَ اُونجی جنگ-و-جنجال، حسادت، خَشم-و-قار، خودخاهی، تُهمَت، غَیبَت، غرُور و بےنَظمی بَشه. ۲۱ما مِیترسُم که وختی دُوباره بییُم، خُدای مه مَره دَ پیش شُمو فروتن کُنه و ما بَلدِه غَدر کسای که دَ گُذشته گُناه کده، ولے از ناپاکی، زِناکاری و فِسق-و-فِسادی که مُرتکِب شُده، توبه نَکده، ماتم بِگِیرُم.