۱دَ امزُو زمان حِزقیا ناجور شُد و نزدِیکِ مُردو بُود. اوخته اِشعیای نَبی باچِه آموص دَ پُرسِیدونِ ازُو رفت و دَزُو گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’فِکرِ خانه و خانَوار خُو ره بُکُو، چراکه تُو مُومُری و زِنده نَمُومَنی.‘“ ۲اوخته حِزقیا رُوی خُو ره سُونِ دیوال کد و دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ۳”اَی خُداوند، لُطفاً دَ یاد خُو بَیر که ما چِطور قد وفاداری و تمامِ دِل دَ حُضُور تُو رفتار کدُم و چِیزی ره که دَ نظر تُو دُرُست بُود انجام دَدُم.“ بعد ازُو حِزقیا زار زار چخرا کد.
۴پیش ازی که اشعیا از حَولی مینکلنِه قصر بُر شُنه، کلامِ خُداوند دَزُو نازِل شُده گُفت: ۵”پس بورُو و دَ رهبرِ قَوم مه حِزقیا بُگی که خُداوند، خُدای بابه‌کَلون تُو داوُود اینی رقم مُوگیه، ’ما دُعای تُو ره شِنِیدُم و آودِیده های تُو ره دِیدُم. اینه، ما تُو ره شفا مِیدیُم و تُو دَ روزِ سِوّم دَ خانِه خُداوند موری. ۶ما دَ روزای عُمر تُو پوزده سال اِضافه مُونُم و تُو و امی شار ره از دِستِ پادشاهِ آشُور نِجات مِیدیُم. اَرے، امزی شار ما بخاطرِ خود خُو و بخاطرِ خِدمتگار خُو داوُود دِفاع مُونُم.‘“ ۷اوخته اشعیا گُفت: ”یگ پَٹی انجِیر بِگِیرِید و دَ بَلِه دانه بیلِید.“ اُونا پَٹی انجِیر ره گِرِفته دَ بَلِه دانه ایشت و اُو زِنده مَند.
۸و حِزقیا از اِشعیا پُرسان کده گُفت: ”نشانی که خُداوند مَره کامِلاً شَفا مِیدیه و ما دَ روزِ سِوّم دَ خانِه خُداوند مورُم، چِیزخیل اَسته؟“ ۹اِشعیا گُفت: ”نشانی از طرفِ خُداوند که خُداوند تورِه ره که گُفته پُوره مُونه، اینی اَسته: چی میخاهی، سایه دَه درجه پیش بوره یا دَه درجه پس بییه؟“ ۱۰حِزقیا گُفت: ”دَه درجه پیش رفتونِ سایه یگ کاری عادی یَه؛ پس بیل که سایه دَه درجه پس بییه.“ ۱۱اوخته اِشعیای نَبی از خُداوند خاھِش کد و خُداوند سایه ره از درجه های که دَ بَلِه ساعتِ آفتَوی آحاز تاه رفتُد، دَه درجه پس اَوُرد.
۱۲دَ امزُو وخت مِرودَک-بَلَدان باچِه بَلَدان پادشاهِ بابُل قاصِدا ره قد خط و تُحفه دَ پیشِ حِزقیا رَیی کد، چُون شِنِیدُد که حِزقیا ناجور بُوده. ۱۳حِزقیا اُونا ره خوش اَمدِید گُفت و تمامِ خزانه های قصر خُو ره بَلدِه ازوا نِشو دَد: نُقره، طِلّا، مَوادهای خوشبُوی، روغونِ قِیمَتی، سلاح-خانه و هر چِیزِ دِیگه که دَ خزانه های خُو دَشت. خُلاصه دَ قصر شی و دَ مَملَکَت شی اُوطور چِیز نَمَند که حِزقیا دَزوا نِشو نَدَده بَشه. ۱۴دَ امزُو غَیت اِشعیای نَبی دَ پیشِ پادشاه اَمَد و ازُو پُرسان کده گُفت: ”امی مَردا چِیزخیل مُوگُفت؟ اُونا از کُجا دَ پیش تُو اَمَده بُود؟“ حِزقیا دَ جواب شی گُفت: ”اُونا از یگ جای دُور، یعنی از بابُل اَمَده بُود.“ ۱۵ اِشعیا گُفت: ”اُونا دَ خانِه تُو چی دِید؟“ حِزقیا گُفت: ”اُونا هر چِیزی ره که دَ خانِه مه اَسته دِید و هیچ اُوطور چِیز دَ خزانه های مه نَمَند که دَزوا نِشو نَدَده بَشُم.“ ۱۶پس اِشعیا دَ حِزقیا گُفت: ”کلامِ خُداوند ره بِشنَو، ۱۷’روزی مییه که تمام چِیزای خانِه تُو و ھر چِیزی که بابه‌کَلونای تُو تا اِمروز ذَخِیره کده، دَ بابُل بُرده مُوشه؛‘ اَرے، خُداوند مُوگیه، ’هیچ چِیز بَلدِه تُو باقی نَمُومَنه. ۱۸و بعضی از باچه های تُو که از تُو دَ وجُود مییه و بَلدِه تُو زَیده مُوشه ام بُرده مُوشه و دَ قصرِ پادشاهِ بابُل خِدمتگار جور مُوشه.‘“ ۱۹اوخته حِزقیا دَ اشعیا گُفت: ”کلامِ خُداوند ره که گُفتی خُوب اَسته.“ چُون اُو قد خود خُو گُفت: ”آیا امِیطور نِییه که دَ روزای زِندگی ازمه صُلح و آرامِش برقرار مُومنه؟“ ۲۰باقی کارای حِزقیا و تمامِ قُدرت شی و قِصِّه حَوض و کاریزی که جور کد و آو ره دَ شار اَوُرد دَ کِتابِ تَوارِیخِ پادشایونِ یهُودا نوِشته یَه. ۲۱وختی حِزقیا فَوت کده قد بابه‌کَلونای خُو خاو کد، باچِه شی مَنَسّی دَ جای ازُو پادشاه شُد.