۱بعد از فَوتِ شائول، داوُود از شِکست دَدونِ عمالیقیا پس اَمَد و دُو روز دَ صِقلَگ شِشت. ۲دَ روزِ سِوّم بےبلغه یگ نفر قد کالای چَک-و-چِیره و خاک دَ سر-و-رُوی شی از لشکرِ شائول اَمَد. وختی دَ پیشِ داوُود رسِید، خود ره دَ زمی اَندخته اِحترام کد. ۳داوُود ازُو پُرسان کده گُفت: ”از کُجا اَمدی؟“ اُو دَ جواب شی گُفت: ”از لَشکرِ اِسرائیل دُوتا کدیم.“ ۴داوُود دَزشی گُفت: ”بَلدِه مه بُگی که چِیز کار شُد.“ اُو گُفت: ”مردُم از جنگ دُوتا کد و غَدرِ ازوا کُشته شُده اُفتَد. شائول و باچِه شی یوناتان ام کُشته شُد.“ ۵اوخته داوُود دَ جوانی که بَلدِه ازُو خبر اَوُردُد، گُفت: ”چِطور فامِیدی که شائول و باچِه شی یوناتان مُرده؟“ ۶امُو جوان که بَلدِه شی خبر اَوُردُد، گُفت: ”اِتفاقاً مه از کوهِ جِلبوَع تیر مُوشُدُم، دَ اُونجی دِیدُم که شائول دَ نَیزِه خُو تکیه کده و گاڈی های جنگی و سوارای دُشمو دَزُو نزدِیک شُده موره. ۷اُو پُشت خُو ره توخ کد و مَره دِیده کُوی کد. ما گُفتُم، ’اَمر کُو.‘ ۸اُو دَز مه گُفت: ’تُو کِی اَستی؟‘ دَ جواب شی گُفتُم، ’ما یگ عمالیقی اَستُم.‘ ۹اوخته دَز مه گُفت: ’دَ بَلِه مه ایسته شُو و مَره بُکُش، چراکه ما سخت زخمی شُدیم، لیکِن جان هنوز دَ وجُود مه اَسته.‘ ۱۰پس ما دَ بَلِه ازُو ایسته شُده اُو ره کُشتُم، چُون ما فامِیدُم که بعد از اُوطور زخمی شُدو اُو زِنده نَمُومَنه. بعد ازُو ما تاجِ سر شی و بازُو بَندِ بازُوی شی ره گِرِفتُم و دَ اِینجی دَ پیشِ بادار خُو اَوُردُم.“
۱۱اوخته داوُود و تمامِ کسای که قد شی بُود از جاغِه خُو گِرِفته کالای خُو ره چَک کد. ۱۲اُونا بَلدِه شائول و باچِه شی یوناتان و بَلدِه لَشکرِ خُداوند و خانَوارِ اِسرائیل ماتَم گِرِفته چخرا کد و تا شام روزه گِرِفت، چراکه اُونا قد دَمِ شمشیر کُشته شُده اُفتَدُد.
۱۳داوُود دَ امزُو جوان که بَلدِه شی خبر اَوُردُد گُفت: ”تُو از کُجا اَستی؟“ اُو گُفت: ”ما باچِه یگ آدمِ بیگَنه از عمالیق اَستُم.“ ۱۴داوُود دَزشی گُفت: ”چِطور تُو نَترسِیدی که دِست خُو ره باله کده مَسَح شُدِه خُداوند ره کُشتی؟“ ۱۵اوخته داوُود یکی از نفرای خُو ره کُوی کده گُفت: ”پیش بیه، دَ بَلِه ازی حَمله کُو!“ پس اُو اَمَده اُو ره زَد و اُو مُرد. ۱۶داوُود دَزُو گُفت: ”خُون تُو دَ گردونِ خود تُو بَشه، چراکه دان تُو دَ بَلِه تُو شاهِدی دَد وختِیکه گُفتی، ’ما مَسَح شُدِه خُداوند ره کُشتُم.‘“
۱۷داوُود اینی نَوحه ره دَ بارِه شائول و باچِه شی یوناتان خاند: ۱۸-- و اَمر کد که «نَوحِه کمون» بَلدِه اَولادِه یهُودا یاد دَده شُنه. اِی نَوحه دَ کِتابِ یاشار ام نوِشته یَه.--
۱۹”شان-و-شَوکت تُو اَی اِسرائیل، دَ جای های بِلند تُو کُشته شُد.
زورآوَرا چِطور کُشته شُده اُفتَد!
۲۰اِی توره ره دَ جَت نَگِید
و دَ کوچه های اَشقِلون اِعلان نَکنِید؛
اگه نَه دُخترونِ فَلَسطِینیا خوش مُوشه
و دُخترونِ ناخَتنه ها خوشحالی مُونه.
۲۱اَی کوه های جِلبوَع، شبنم و بارو دَ بَلِه شُمو نَباره
و از کِشتزار های شُمو هدیه ها حاصِل نَشُنه!
چُون دَ اُونجی سِپرِ زورآوَرا قد خاک-و-خُون آلُوده شُد،
سِپرِ شائول، که دِیگه قد روغو مَسَح نَشُد.
۲۲از خُونِ کُشته شُده ها
و از چربی زورآوَرا،
کمونِ یوناتان پس تاو نَخورد
و شمشیرِ شائول خالی پس نَمَد.
۲۳شائول و یوناتان دوست دَشتَنی و خوش-آیند بُود،
اُونا دَ زِندگی و مَرگ از یگدِیگِه خُو جدا نَشُد!
اُونا از بُرگُج ها کده تیزتَر بُود
و از شیرا کده قَوی‌تَر.
۲۴اَی دُخترونِ اِسرائیل، بَلدِه شائول چخرا کنِید،
بَلدِه کسی که کالاهای سُرخ و چِیزای نفِیس ره دَز شُمو مُوپوشَند
و زیوَراتِ طِلّایی ره دَ کالای شُمو سخت مُوکد.
۲۵زورآوَرا چِطور دَ دَورونِ جنگ کُشته شُده اُفتَد!
یوناتان کُشته شُده دَ جای های بِلند اُفتَد!
۲۶اَی بِرار مه یوناتان، ما بَلدِه تُو غُصّه مُونُم؛
تُو بَلدِه مه غَدر خوش-آیند بُودی.
مُحَبَتِ ازتُو بَلدِه مه کَلو خاص بُود،
خاصتَر از مُحَبَتِ خاتُونو.
۲۷زورآوَرا چِطور کُشته شُده اُفتَد!
و سلاح های جنگی چِطور از بَین رفت!“