۱دَمزُو غَیت خُداوند دَز مه گُفت: ’دُو لَوحِ سنگی مِثلِ لَوح های اوّلنه بَلدِه خُو تراش کُو و دَ کوه بُر شُده پیشِ ازمه بیه. یگ صندُوقِ چوبی ام بَلدِه خُو جور کُو. ۲ما دَ بَلِه ازوا کلِمه های ره نوِشته مُونُم که دَ بَلِه لَوح های اوّلنه بُود و تُو اُونا ره مَیده کدی؛ اوخته تُو اُونا ره دَ صندُوق بیل.‘ ۳پس ما یگ صندُوق از چیوِ اَکاسی جور کدُم و دُو لَوحِ سنگی رقمِ لَوح ھای اوّلنه تَراش کدُم و امُو دُو لَوح ره دَ دِست خُو گِرِفته دَ کوه بُر شُدُم. ۴اوخته خُداوند دَ بَلِه امزُو دُو لَوح کلِمه های اوّلنه ره نوِشته کد، امُو «دَه حُکم» ره که خُداوند دَ کوه از مینکلِ آتِش دَ روزی که شُمو جَم شُده بُودِید، دَزشُمو گُفتُد؛ و خُداوند اُونا ره دَز مه دَد. ۵پس ما دَور خورده از کوه تاه اَمدُم و لَوح ها ره دَ صندُوقی که جور کده بُودُم ایشتُم؛ اُونا هنوز دَ امُونجی اَسته، امُو رقم که خُداوند دَز مه اَمر کدُد.
۶بَنی اِسرائیل از بِئیروتِ بَنی-یَعقان دَ موسیره کوچ کد و ھارُون دَ امُونجی فَوت کده دَفن شُد و باچه شی اِلعازار دَ جای ازُو پیشوا تعیِین شُد. ۷ازُونجی اُونا دَ گُدگوده کوچ کد و از گُدگوده دَ یُطباته، دَ سرزمِینی که از شی جوی ھای آو جاری اَسته. ۸دَ امزُو غَیت خُداوند طایفِه لاوی ره جدا کد تا صندُوقِ عھدِ خُداوند ره اِنتِقال بِدیه و دَ حُضُورِ خُداوند ایسته شُده اُو ره خِدمت کُنه و دَ نامِ ازُو قَوم ره بَرکت بِدیه؛ و تا اِمروز اُونا خِدمت مُونه. ۹امزی خاطر لاوی دَ مینکلِ بِرارون خُو کُدَم تقسِیم و مُلک نَدره؛ تقسِیمِ ازُو از طرفِ خُداوند مُهَیا مُوشه، امُو رقم که خُداوند، خُدای شُمو دَزُو گُفته.
۱۰پس ما رقمِ دَفعِه اوّل چِل روز و چِل شاو دَ کوه مندُم؛ و اُوم دَفعه ام خُداوند دُعای مَره قبُول کد و نَخاست که شُمو ره نابُود کُنه. ۱۱خُداوند دَز مه گُفت: ’باله شُو و دَ سَفر خُو اِدامه دَده پیش پیشِ امزی قَوم رَیی شُو تا اُونا دَ سرزمِینی که بَلدِه بابه‌کَلونای ازوا قَسم خوردُم که دَزوا مِیدیُم داخِل شُنه و اُو ره تَصَرُف کُنه.‘
۱۲پس آلی اَی قَومِ اِسرائیل، خُداوند، خُدای شُمو از شُمو چی میخایه، بغَیرِ ازی که از خُداوند، خُدای خُو بِتَرسِید، دَ مُطابِقِ راه-و-طرِیقِ ازُو رفتار کُنِید، اُو ره دوست دَشته بَشِید و خُداوند، خُدای خُو ره قد تمامِ دِل و قد تمامِ جان خُو خِدمت کُنِید ۱۳و احکامِ خُداوند و دستُورای شی ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم دَ جای بیرِید تا دَ خَیر-و-خُوبی شُمو تمام شُنه.
۱۴بِدَنِید که آسمو، حتیٰ آسمونِ آسمونا دَ خُداوند، خُدای شُمو تعلُق دَره و زمی قد تمامِ چِیزای که دَز شی اَسته، ازُو یَه، ۱۵باوجُودِ امزی چِیزا خُداوند دِل خُو ره دَ بابه‌کَلونای شُمو بسته کد و اُونا ره مُحَبَت کد و بعد ازوا اَولادِه ازوا ره، یعنی شُمو ره از مینکلِ پگِ قَوم ها اِنتِخاب کد، امُو رقم که اِمروز اَسته. ۱۶پس قَلب های خُو ره خَتنه کُنِید و دِیگه سرکشی نَکُنِید، ۱۷چراکه خُداوند، خُدای شُمو، خُدای خُدایو و رَب اُلارباب اَسته، اُو خُدای بُزُرگ، قُدرتمَند و باهَیبَت اَسته که طرفداری نَمُونه و رِشوَت نَمِیگِیره. ۱۸اُو دَ دادِ یَتِیما و خاتُونوی بیوه مِیرَسه و بیگَنه‌گو ره دوست مِیدَنه و دَزوا خوراک و پوشاک مِیدیه. ۱۹پس بیگَنه‌گو ره دوست بِدَنِید، چراکه شُمو ام دَ سرزمِینِ مِصر بیگَنه بُودِید. ۲۰تنها از خُداوند، خُدای خُو بِترسِید و اُو ره عِبادت کُنِید؛ دَزُو محکم بِچَسپِید و تنها دَ نامِ ازُو قَسم بُخورِید. ۲۱حمد-و-ثنای شُمو فقط بَلدِه ازُو بَشه که اُو خُدای شُمو اَسته و کارای بُزُرگ و هَیبَت‌ناک ره که چِیمای شُمو دِیده، بَلدِه شُمو انجام دَده. ۲۲بابه‌کَلونای شُمو هفتاد نفر بُود که دَ مِصر رفت، لیکِن آلی خُداوند، خُدای شُمو، تِعداد شُمو ره رقمِ سِتاره های آسمو کَلو کده.