۱بِرارای مه، غَدر شُمو معلِمِ درسِ روحانی نَشُنِید، چُون شُمو مِیدَنِید که مو معلِما سخت‌تَر قضاوَت مُوشی. ۲پگِ ازمو خطا های کَلو مُونی و کسی که دَ توره گُفتو خطا نَکُنه، آدمِ کامِل اَسته و مِیتنه تمامِ جان خُو ره اِداره کُنه.
۳مو دَ دانِ اَسپ لَغام مِیندَزی تا دَ تَی فرمان مو شُنه. دَمزی طرِیقه تمامِ جِسمِ اَسپ ره دَ هر طرف که بِخاهی دَور دَده مِیتنی. ۴یا فرض مِثال، یگ کِشتی کٹه که بادِ تیز اُو ره تیله مُونه، اُو قد یگ جِلَوِ ریزگگ دَ هر طرف که دِلِ کِشتی‌وان بِخایه بُرده مُوشه. ۵زِبو ام امی رقم اَسته: اگرچِه یگ حِصِّه ریزگگِ جِسم مو اَسته، مگم لافای کٹه کٹه مِیزَنه.
شُمو مِیدَنِید که یگ چرغَکِ آتِش مِیتنه جنگلِ کٹه ره دَر بِدیه. ۶زِبو ام یگ آتِش اَسته. دَ مینکلِ اَعضای جِسم مو زِبو یگ دُنیای پُر از شرارَت اَسته که تمامِ وجُود مو ره آلُوده مُونه و دَورونِ زِندگی مو ره آتِش زَده دَ دوزَخ تَبدِیل مُونه و خود شی از آتِشِدوزَخ دَر مِیگِیره. ۷هر رقم حَیواناتِ وَحشی، مُرغَکو، خزِنده‌گو و حَیواناتِ دریایی ره اِنسان تَنِسته که رام کُنه و آلی ام مِیتنه، ۸لیکِن هیچ کس نَمِیتنه که زِبو ره رام کنه. زِبو شرِیرِ رام ناشُدَنی و پُر از زارِ کُشِنده یَه.
۹مو قد امزی زِبو خُداوند ره که آتِه آسمانی مو اَسته حمد-و-سِپاس مُوگی و ام اِنسان ره که خُدا رقمِ خود خُو جور کده، نالَت مُونی. ۱۰از یگ دان ام بَرکت شِنِیده مُوشه و ام دَو-و-دَشنام. اَی بِرارای مه، اِی رقم باید نَبَشه. ۱۱آیا اِمکان دَره که از یگ چشمه ام آوِ شِیرِین و ام آوِ شور بُر شُنه؟ ۱۲بِرارای عزِیز مه، آیا درختِ انجِیر مِیتنه زَیتُون ثَمر بِدیه؟ یا تاگِ انگُور، انجِیر؟ هرگِز نَه! پس هیچ چشمِه شور ام نَمِیتنه که آوِ شِیرِین بِدیه.
۱۳دَ بَین شُمو کِی هُوشیار و دانا یَه؟ اگه کُدَم کس اَسته، اُو باید دَ زِندگی خُو اعمالِ نیک دَشته بَشه و اعمال خُو ره دَ فروتنی که از حِکمت دَ وجُود مییه، نِشو بِدیه. ۱۴لیکِن اگه شُمو دَ دِل خُو سخت حسادت و خودخاهی دَرِید، لافِ بیجای نَزنِید و دَ ضِدِ حقِیقت دروغ نَگِید. ۱۵اِی رقم حِکمت-و-دانایی از عالمِ باله نِییه، بَلکِه دُنیایی، نَفسانی و شَیطانی اَسته. ۱۶چُون دَ هر جای که حَسَد و خودخاهی اَسته، دَ اُونجی بےنظمی و هر رقم شرارَت ام وجُود دَره.
۱۷مگم حِکمت-و-دانایی که از عالمِ باله رِیشه مِیگِیره، اوّل پاک، بعد ازُو صُلح طلب، حَوصِله‌مَند، نصِیحَت‌پذِیر، پُر از رَحمت و ثَمرِ نیکو، بےطرف و بِدُونِ خودنُمایی اَسته. ۱۸ثَمرِ عدالت که دَ صُلح وجُود دَره، دَ وسِیلِه کسای کِشت مُوشه که صُلح طلب اَسته.