۱”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، نفری که از درگه دَ قوتونِ گوسپندو دَر نَمییه، بَلکِه از یَگو راهِ دِیگه باله شُده داخِل مُوشه، اُو دُز و قُلَغَی اَسته. ۲مگم کسی که از درگه دَر مییه، اُو چوپونِ امزُو گوسپندو یَه. ۳دَمزُو نفر درگه‌وان درگه ره واز مُونه و گوسپندو آوازِ ازُو ره مِیشنَوه و اُو گوسپندوی خُو ره نام گِرِفته کُوی مُونه و اُونا ره بُرو مُوبره. ۴غَیتِیکه گوسپندوی خُو ره بُرو مُوبره، اُو پیش پیشِ ازوا موره و گوسپندو اُو ره دُمبال مُونه، چراکه اُونا آواز شی ره مِینَخشه. ۵اُونا از پسِ یَگو نفرِ بیگَنه نَموره، بَلکِه ازُو تور مُوخوره، چراکه اُونا آوازِ بیگَنه‌گو ره نَمِینَخشه.“ ۶عیسیٰ امی مَثَل ره دَزوا نقل کد، مگم اُونا امُو چِیزا ره که اُو گُفت، نَفامِید.
۷پس عیسیٰ بسم گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، ما درگِه گوسپندو اَستُم. ۸تمامِ کسای که از مه پیش اَمَد، دُز و قُلَغَی بُود؛ امزی خاطر گوسپندو دَ تورِه ازوا گوش نَکد. ۹ما درگه اَستُم، هرکسی که از طرِیقِ ازمه داخِل بییه، اُو نِجات پَیدا مُونه و بُرو و درُو رفته عَلفچَر پَیدا مُونه. ۱۰دُز تنها بَلدِه دُزی کدو، کُشتو و بیرو کدو مییه؛ ولے ما بَلدِه ازی اَمَدیم تاکه اُونا زِندگی دَشته بَشه و از زِندگی کامِل بَرخوردار شُنه.
۱۱ما چوپونِ نیکو اَستُم؛ چوپونِ نیکو جان خُو ره دَ راهِ گوسپندو مِیدیه. ۱۲مگم یگ کِراکارِ که چوپو نِییه و گوسپندو مربُوط شی نَمُوشه، اُو اَمَدونِ گُرگ ره مِینگره، ولے گوسپندو ره ایله کده دُوتا مُونه و گُرگ دَ سرِ ازوا حَمله کده اُونا ره تِیت‌پَرَک مُونه. ۱۳امُو کِراکار دُوتا مُونه، چراکه اُو یگ کِراکار اَسته و دَ غَمِ گوسپندو نِییه.
۱۴ما چوپونِ نیکو اَستُم و گوسپندوی خُو ره مینَخشُم و گوسپندوی مه مَره مِینَخشه، ۱۵امُو رقمِیکه آتِه آسمانی مَره مِینَخشه و ما آتِه آسمانی ره مینَخشُم. و ما جان خُو ره دَ راهِ گوسپندو مِیدیُم. ۱۶ما گوسپندوی دِیگه ام دَرُم که اُونا ازی قوتو نِییه. ما باید اُونا ره ام بیرُم و اُونا آواز مَره مِیشنَوه. اوخته اُونا یگ رمه مُوشه و یگ چوپو مِیدَشته بَشه.
۱۷آتِه آسمانی امزی خاطر مَره دوست دَره که ما جان خُو ره مِیدُم تا اُو ره دُوباره پس بِگِیرُم. ۱۸هیچ کس اِی ره از مه نَمِیگِیره، بَلکِه ما خود مه اِی ره مِیدُم. ما اِختیار دَرُم که اِی ره بِدیُم و اِختیار دَرُم که اِی ره دُوباره بِگِیرُم. اِی حُکم ره آتِه مه دَز مه دَده.“
۱۹از خاطرِ امزی توره ها یهُودیا بسم دَ بَین خُو تقسِیم شُد. ۲۰غَدر نفرا از مینکلِ ازوا گُفت: ”اُو جِندی یَه و دیونَگی مُونه؛ چرا شُمو تورِه ازُو ره گوش مُونِید؟“ ۲۱دِیگرو گُفت: ”اِی توره ها از آدمِ جِندی نِییه. جِن نَمِیتنه که چِیمای آدمِ کور ره واز کُنه، یا مِیتنه؟“
۲۲دَمزُو غَیت عِیدِ وَقفِ قُربانگاه دَ اورُشَلیم رسِید. وخت ام زِمِستو بُود ۲۳و عیسیٰ دَ خانِه خُدا طرفِ بَرَندِه سُلَیمان قَدم مِیزَد. ۲۴اوخته یهُودیا دَ گِرد شی جَم شُده گُفت: ”تا چی غَیت مو ره اَندر شک میلی؟ اگه تُو مسیح اَستی، دَز مو واضِح بُگی.“ ۲۵عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما دَز شُمو گُفتُم و شُمو باوَر نَمُونِید. کارای که ما دَ نامِ آتِه خُو مُونُم، اُونا دَ بارِه مه شاهِدی مِیدیه. ۲۶لیکِن شُمو باوَر نَمُونِید، چراکه شُمو از جُملِه گوسپندوی مه نِیید. ۲۷گوسپندوی مه آواز مَره مِیشنَوه و ما اُونا ره مینَخشُم و اُونا از پُشت مه مییه ۲۸و ما دَزوا زِندگی اَبَدی مِیدُم و اُونا هیچ وخت از بَین نَموره و هیچ کس ام اُونا ره از دِستِ مه گِرِفته نَمِیتنه. ۲۹آتِه مه که از پگ کده بُزُرگتَر اَسته، اُونا ره دَز مه دَده و هیچ کس نَمِیتنه که اُونا ره از دِستِ آتِه آسمانی بِگِیره. ۳۰ما و آته یگ اَستی.“
۳۱یهُودیا بسم سنگا ره جَم کد تا اُو ره سنگسار کُنه. ۳۲عیسیٰ دَ جواب ازوا گُفت: ”ما غَدر کارای خُوب از طرفِ آتِه آسمانی دَز شُمو نِشو دَدُم. از خاطرِ کُدَمِ ازوا شُمو مَره سنگسار مُونِید؟“ ۳۳یهُودیا دَ جواب شی گُفت: ”بَلدِه کارای خُوب تُو، تُو ره سنگسار نَمُونی، بَلکِه از خاطرِ کُفرگویی تُو، چُون تُو که یگ اِنسان اَستی، دعوای خُدایی مُونی.“ ۳۴عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”آیا دَ شریعتِ شُمو امی رقم نوِشته نِییه که ’ما گُفتُم، شُمو خُدایو اَستِید؟‘ ۳۵اِمکان نَدره که کلامِ خُدا باطِل شُنه. اگه خُدا کسای ره که کلامِ خُدا بَلدِه ازوا نازِل شُد، خُدایو گُفت، ۳۶آیا شُمو کسی ره که آتِه آسمانی تقدِیس کده دَ اِی دُنیا رَیی کد، کُفرگوی مُوگِید، فقط بخاطری که ما گُفتُم: ’ما باچِه خُدا اَستُم؟‘ ۳۷اگه ما کارای آتِه خُو ره نَمُوکنُم، دَز مه ایمان نَیرِید. ۳۸لیکِن اگه ما مُونُم، حتیٰ اگه دَز مه ایمان نَمیرِید، دَ کارای مه ایمان بیرِید، تا بِدَنِید و بُفامِید که آته دَز مه وجُود دَره و ما دَ آته.“ ۳۹پس اُونا بسم کوشِش کد که اُو ره گِرِفتار کُنه، مگم اُو خود ره از دِستِ ازوا خطا دَده رفت.
۴۰عیسیٰ دُوباره دَ اُو لبِ دریای اُردُن رفت، دَمزُو جای که یحییٰ دَ زمانای پیش غُسلِ تعمِید مِیدَد و اُو دَ امُونجی مَند. ۴۱ دَ اُونجی غَدر مردُم پیش شی اَمَده گُفت: ”یحییٰ هیچ مُعجزه نَکد، مگم هر چِیزی که یحییٰ دَ بارِه امزی آدم گُفت، حقِیقت پَیدا کد.“ ۴۲و غَدر مردُم دَ اُونجی دَزُو ایمان اَوُرد.