۱بعد ازی چِیزا یگ عِیدِ یهُودیا اَمَد و عیسیٰ دَ اورُشَلیم رفت.
۲دَ اورُشَلیم نزدِیکِ درگِه گوسپندو یگ حَوض بُود که دَ زِبونِ عِبرانی اُو ره «بَیتِ حِسدا» مُوگُفت. دَ گِردِ امزُو حَوض پَنج بَرَنده بُود. ۳دَمزُو بَرَنده ها غَدر آدمای ناجور، کور، لَنگ و فَلج خاو مُوکد [و معطلِ شور خوردونِ آوِ حَوض مِیشِشت، ۴چُون دَ وختای مُعیَن یگ ملایکِه خُداوند تاه میمَد و آو ره شور مِیدَد. هر نفری که بعد از شور خوردونِ آو اوّل دَ مَنِه حَوض مورفت، از هر ناجوری که دَشت شَفا پَیدا مُوکد.] ۵دَ اُونجی یگ آدم مَوجُود بُود که سی و هشت سال مُوشُد مرِیض بُود. ۶وختی عیسیٰ اُو ره دِید که دَ اُونجی خاو اَسته و پَی بُرد که از غَدر دیر ناجور اَسته، دَزُو گُفت: ”میخاهی که جور شُنی؟“ ۷آدمِ ناجور دَ جواب شی گُفت: ”صاحِب، کسی ره نَدرُم که دَ وختِ شور خوردونِ آو مَره دَ مَنِه حَوض بِندَزه؛ امی که ما حَرکت مُونُم، یَگو کسی دِیگه از مه پیش دَ مَنِه آو مِیرَسه.“ ۸عیسیٰ دَزُو گُفت: ”باله شُو، جاگِه خُو ره جَم کُو و بورُو.“ ۹امُو آدم فَوراً جور شُد و جاگِه خُو ره جَم کده رَیی شُد.
امُو روز، روزِ آرام بُود. ۱۰پس یهُودیا دَمزُو آدم که جور شُدُد گُفت: ”اِمروز، روزِ آرام اَسته و دَمزی روز بَلدِه تُو رَوا نِییه که بِسترِه خُو ره گِرِفته بُبری!“ ۱۱مگم اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”امُو کس که مَره شفا دَد، دَز مه گُفت، ’بِسترِه خُو ره جَم کده بورُو.‘“ ۱۲اُونا از شی پُرسان کد: ”کِی اَسته امُو نفر که دَز تُو گُفته، ’بِسترِه خُو ره جَم کده بورُو؟‘“ ۱۳مگم اُو آدمِ که شَفا پَیدا کدُد، نَمِیدَنِست که اُو کِی بُود، چُون دَ اُونجی مردُم غَدر بُود و عیسیٰ دَ بَینِ ازوا گُم شُدُد. ۱۴بعد ازُو عیسیٰ اُو ره دَ خانِه خُدا پَیدا کد و دَزشی گُفت: ”اینه، تُو جور شُدے؛ دِیگه گُناه نَکُو تاکه گِرِفتارِ چِیزِ بَدتَر ازی نَشُنی.“ ۱۵اوخته امُو آدم رفته دَ یهُودیا خبر دَده گُفت: ”کسی که مَره شفا دَد، عیسیٰ یَه.“ ۱۶امزی خاطر کٹه‌کَلونای یهُودی عیسیٰ ره آزار-و-اَذیَت مُوکد که امی چِیزا ره اُو دَ روزِ آرام انجام مِیدَد.
۱۷مگم عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”رقمِیکه آتِه مه تا هنوز کار مُونه، ما ام کار مُونُم.“ ۱۸دَمزی دَلِیل یهُودیا کَلوتَر دَ قَصدِ کُشتونِ ازُو بُر شُد، چراکه اُو نَه تنها روزِ آرام ره نادِیده مِیگِرِفت، بَلکِه خُدا ره ام آتِه خُو مُوگُفت و امی رقم خود خُو ره برابرِ خُدا جور مُوکد.
۱۹پس عیسیٰ دَ جوابِ یهُودیا گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، باچه از پیشِ خود خُو هیچ کار نَمِیتنه، بَلکِه امُو کارا ره مُونه که از آتِه خُو مِینگره. هر کاری که آته مُوکُنه، باچه ام رقمِ ازُو وَری مُونه. ۲۰چُون آته باچِه خُو ره دوست دَره و هر کاری که مُونه دَ باچِه خُو نِشو مِیدیه و ازی کده کارای بُزُرگتَر ام دَزُو نِشو مِیدیه تاکه شُمو حَیرو بُمَنِید. ۲۱چُون امُو رقمِیکه آتِه آسمانی مُرده ها ره از قبر باله کده زِنده مُونه، باچِه شی ام امُو رقم دَ هر کسی که دِل شی شُنه، زِندگی مِیدیه. ۲۲امچُنان، آتِه آسمانی هیچ کس ره قضاوَت نَمُونه، بَلکِه اِختیارِ قضاوَت کدو ره دَ دِست باچِه خُو دَده، ۲۳تا پگِ مردُم باچه ره اِحتِرام کُنه، امُو رقم که اُونا دَ آتِه آسمانی اِحتِرام مُونه. کسی که دَ باچه بےاِحتِرامی کُنه، اُو دَ آتِه که اُو ره رَیی کده، ام بےاِحتِرامی مُونه.
۲۴ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم: کسی که دَ کلامِ ازمه گوش بِدیه و دَ امزُو که مَره رَیی کده ایمان بیره، زِندگی اَبَدی نصِیب شی مُوشه. اُو ملامَت-و-محکُوم نَمُوشه، بَلکِه از مَرگ نِجات پَیدا کده دَ زِندگی اَبَدی مِیرَسه. ۲۵ما دَز شُمو راست مُوگُم: یگ زمان مییه، بَلکِه اُو زمان امی آلی رسِیده که مُرده ها آوازِ باچِه خُدا ره مِیشنَوه و اُونای که قبُول کنه، زِنده مُوشه. ۲۶چُون امُو رقمِیکه آتِه آسمانی سرچشمِه زِندگی یَه، امُو رقم اُو دَ باچِه خُو ام قُدرت دَده تا سرچشمِه زِندگی بَشه ۲۷و دَزُو اِختیار دَده که قضاوَت کنه، چراکه اُو «باچِه اِنسان» اَسته. ۲۸دَزی تورا تعجُب نَکُنِید؛ زمانی مییه که پگِ مُرده ها دَ قبرِستو آوازِ «باچِه اِنسان» ره مِیشنَوه ۲۹و از قبر بُر مُوشه: اُونای که نیکُوکار بُوده بَلدِه زِندگی اَبَدی بَرخاست مُونه و آدمای بَدکار بَرخاست مُونه تاکه دَ جَزای خُدا گِرِفتار شُنه.
۳۰ما از پیشِ خود خُو هیچ کار نَمیتَنُم، بَلکِه امُو رقمِیکه مِیشنَوُم، امُو رقم قضاوَت مُونُم و قضاوَت مه عادِلانه اَسته، چراکه ما دَ فِکرِ رِضایَتِ خود خُو نِییُم، بَلکِه دَ فِکرِ رِضایَتِ امزُو اَستُم که مَره رَیی کده.
۳۱اگه ما دَ بارِه خود خُو شاهِدی بِدُم، شاهِدی مه راست نِییه. ۳۲ لیکِن یَگو کسِ دِیگه اَسته که دَ بارِه ازمه شاهِدی مِیدیه، و ما مِیدَنُم شاهِدی که اُو دَ بارِه ازمه مِیدیه، راس اَسته. ۳۳شُمو نفرا ره دَ پیشِ یحییٰ رَیی کدِید و اُو دَ بارِه حقِیقت شاهِدی دَد. ۳۴اِیطور نِییه که ما دَ شاهِدی یَگو اِنسان ضرُورَت دَرُم؛ بَلکِه اِی توره ره بَلدِه ازی مُوگیُم تاکه شُمو نِجات پَیدا کنِید. ۳۵یحییٰ رقمِ یگ چِراغ اَلّی بُود که مُوسوخت و روشنی مِیدَد و شُمو خاستِید که چند وخت ره دَ نُورِ ازُو خوش تیر کنِید.
۳۶مگم شاهِدی که ما مِیدُم از شاهِدی یحییٰ کده بُزُرگتَر اَسته، چُون کارای ره که آتِه آسمانی دَ گَردون مه ایشته تا تَکمِیل کنُم، امُو کارا ره که انجام مِیدیُم خودون شی دَ بارِه مه شاهِدی مِیدیه که مَره آتِه آسمانی رَیی کده. ۳۷و آتِه آسمانی که مَره رَیی کده، خود شی دَ بارِه ازمه شاهِدی دَده. شُمو هرگِز نَه آواز شی ره شِنِیدید و نَه شکل شی ره دِیدید ۳۸و نَه ام کلامِ ازُو دَ دِل شُمو جای مِیگِیره، چُون امُو کس ره که آتِه آسمانی رَیی کده شُمو دَزشی ایمان نَمیرِید. ۳۹شُمو نوِشته های مُقَدَّس ره خُوب مُطالِعه مُونِید، چُون فِکر مُونِید که دَ وسِیلِه ازوا شُمو مِیتنِید زِندگی اَبَدی پَیدا کُنِید، دَ حالِیکه امُو نوِشته ها دَ بارِه ازمه شاهِدی مِیدیه. ۴۰باوجُودِ ازی ام شُمو نَمیخاهِید که پیشِ ازمه بیِید تا زِندگی اَبَدی ره پَیدا کُنِید.
۴۱ما دَ فِکرِ پَیدا کدونِ عِزَت-و-اِحتِرام از مردُم نِییُم. ۴۲علاوِه ازی، ما شُمو ره مینَخشُم و مِیدَنُم که مُحَبَتِ خُدا دَ دِل شُمو نِییه. ۴۳ما که دَ نامِ آتِه خُو اَمَدیم، شُمو مَره قبُول نَمُونِید؛ لیکِن اگه یَگو آدمِ دِیگه دَ نامِ خود خُو بییه، شُمو اُو ره قبُول مُونِید. ۴۴چِطور شُمو مِیتنِید که ایمان بیرِید دَ حالِیکه از یگدِیگِه خُو عِزَت-و-اِحتِرام میخاهِید، ولے دَ طلبِ عِزَت-و-اِحتِرامی که از خُدای یکتا مییه نِیَستِید.
۴۵فِکر نَکُنِید که ما شُمو ره پیشِ آتِه آسمانی ملامَت مُونُم؛ ملامَت کُنِندِه شُمو مُوسیٰ یَه، کسی که شُمو اُمِید خُو ره دَزُو بسته کدِید. ۴۶اگه شُمو دَ مُوسیٰ ایمان مِیدَشتِید، دَز مه ام ایمان میوُردِید، چراکه اُو دَ بارِه ازمه نوِشته کده. ۴۷لیکِن اگه شُمو دَ نوِشته های ازُو باوَر نَدَشته بَشِید، دَ تورای ازمه چِطور باوَر مُونِید؟“