۱بَنی اِسرائیل بسم چِیزای ره که دَ نظرِ خُداوند بَد بُود، انجام دَد و خُداوند اُونا ره بَلدِه چِل سال دَ دِستِ فَلسطِینیا تسلِیم کد.
۲یگ نفر از صُرعه از طایفِه دان بُود که اُو مانوَح نام دَشت و خاتُون شی سَنڈه و بےاَولاد بُود. ۳ملایکِه خُداوند دَ خاتُو ظاهِر شُد و دَزُو گُفت: ”اینه، تُو فِعلاً سَنڈه و بےاَولاد اَستی، لیکِن شِکامتُو شُده یگ باچه دَ دُنیا میری. ۴آلی فِکر خُو ره بِگِیر که شرابِ انگُور و شراب های دِیگه وُچی نَکنی و هیچ چِیزی نَجِس ره نَخوری، ۵چُون تُو شِکامتُو شُده یگ باچه دَ دُنیا میری. دَ سرِ ازُو هیچ تیغ نَزَن، چُون اُو باچه از رَحمِ آبِه خُو بَلدِه خُدا نَذری اَسته. اُو نِجاتِ اِسرائیل ره از دِستِ فَلسطِینیا شُروع مُونه.“
۶اوخته امُو خاتُو رفته دَ شُوی خُو نَقل کد و گُفت: ”یگ مَردِ خُدا پیش مه اَمَد و شکلِ ازُو رقمِ ملایکِه خُدا بُود، غَدر باهَیبَت. ما ازُو پُرسان نَکدُم که اُو از کُجا بُود و اُو ام نام خُو ره دَز مه نَگُفت. ۷لیکِن اُو دَز مه گُفت، ’اینه، تُو شِکامتُو مُوشی و یگ باچه دَ دُنیا میری. پس فِکر خُو ره بِگِیر که شرابِ انگُور و شراب های دِیگه وُچی نَکنی و هیچ چِیزِ نَجِس نَخوری، چراکه اُو باچه از روزِ تَوَلُد تا روزِ مُردون خُو بَلدِه خُدا نَذری اَسته.‘“
۸اوخته مانوَح دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ”اَی خُداوند، خاهِش مُونُم که امُو مَردِ خُدا ره که رَیی کدُدی، بیل که بسم پیش مو بییه و دَز مو یاد بِدیه که اَولادی ره که دَ دُنیا مییه، چی رقم تَربیه کنی.“ ۹پس خُدا آوازِ مانوَح ره شِنِید و ملایکِه خُدا بسم دَ پیشِ خاتُو اَمَد غَیتِیکه اُو دَ زمِینا بُود، لیکِن شُوی شی مانوَح قد ازُو نَبُود. ۱۰اوخته خاتُو دَ زُودی دَوِیده رفت و دَ شُوی خُو گُفت: ”امُو مَرد که دَ امزُو روز پیش مه اَمَدُد، بسم بَلدِه مه ظاهِر شُده.“ ۱۱مانوَح باله شُد و از پُشتِ خاتُون خُو رَیی شُد و دَ پیشِ امزُو مَرد اَمَده دَزُو گُفت: ”آیا تُو امُو مَرد اَستی که قد امزی خاتُو توره گُفتی؟“ اُو گُفت: ”ما اَستُم.“ ۱۲اوخته مانوَح گُفت: ”وختِیکه تورِه تُو پُوره شُد، امی باچه چی رقم تَربیه شُنه و چی کارا ره انجام بِدیه؟“ ۱۳ملایکِه خُداوند دَ مانوَح گُفت: ”چِیزای ره که دَمزی خاتُو گُفتُم، از پگِ ازوا پرهیز کنه. ۱۴اُو هر چِیزی ره که از تاکِ انگُور دَ دِست مییه نَخوره و شرابِ انگُور و شرابِ دِیگه وُچی نَکنه و هیچ چِیزِ نَجِس نَخوره؛ و تمامِ چِیزای ره که دَزُو اَمر کدیم، دَ جای بیره.“
۱۵مانوَح بسم دَ ملایکِه خُداوند گُفت: ”لُطفاً معطل کُو تا بَلدِه تُو یگ بُزغله ره پُخته کنی.“ ۱۶ملایکِه خُداوند دَ مانوَح گُفت: ”اگه مَره معطل ام کنی، ما نان تُو ره نَمُوخورُم؛ لیکِن اگه قُربانی سوختَنی تقدِیم مُونی اُو ره دَ خُداوند تقدِیم کُو.“ چُون مانوَح نَمُوفامِید که اُو ملایکِه خُداوند اَسته. ۱۷اوخته مانوَح دَ ملایکِه خُداوند گُفت: ”نام تُو چی اَسته، تا دَ وختِیکه تورِه تُو پُوره شُد، تُو ره اِحترام-و-سِتایش کنی؟“ ۱۸ملایکِه خُداوند دَزُو گُفت: ”چرا نام مَره پُرسان مُونی؟ نام مه غَدر عجِیب اَسته.“
۱۹پس مانوَح بُزغله ره قد هدیِه غَلّه-و-دانه گِرِفت و دَ بَلِه سنگ دَ خُداوند تقدِیم کد؛ دَ حالِیکه مانوَح و خاتُون شی توخ مُوکد، یگ کارِ عجِیب رُخ دَد: ۲۰امی که اَلَنگِه آتِش از قُربانگاه سُونِ آسمو باله شُد، ملایکِه خُداوند ام دَ اَلَنگِه آتِشِ قُربانگاه باله رفت. مانوَح و خاتُون شی امی ره دِیده رُوی دَ خاک اُفتَد. ۲۱ملایکِه خُداوند دِیگه دَ مانوَح و خاتُون شی ظاهِر نَشُد. پس مانوَح فامِید که اُو ملایکِه خُداوند بُود. ۲۲اوخته مانوَح دَ خاتُون خُو گُفت: ”مو حتماً مُومُری، چراکه خُدا ره دِیدی!“ ۲۳لیکِن خاتُون شی دَزُو گُفت: ”اگه خُداوند میخاست که مو ره بُکُشه، قُربانی سوختَنی و هدیِه غَلّه-و-دانه ره از دِست مو قبُول نَمُوکد و پگِ امزی چِیزا ره دَز مو نِشو نَمِیدَد و دَ امزی زَمان مو ره امزی تورا باخبر نَمُوکد.“
۲۴پس اُو خاتُو یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و اُو ره شَمشون نام ایشت. باچه کٹه شُد و خُداوند اُو ره بَرکت دَد. ۲۵وختِیکه امُو باچه دَ مَحَنِه-دان دَ مینکلِ صُرعَه و اِشتائول بُود، روحِ خُداوند شُروع دَ حَرکت دَدونِ ازُو کد.