۱بَنی اِسرائیل چِیزای ره که دَ نظرِ خُداوند بَد بُود انجام دَد. پس خُداوند اُونا ره بَلدِه هفت سال دَ دِستِ مِدیانیا تسلِیم کد. ۲دِستِ مِدیانیا دَ بَلِه بَنی اِسرائیل زور بُود؛ و بخاطرِ مِدیانیا بَنی اِسرائیل دَ غار های کوه ها و دَ سُوف ها و قلعه ها بَلدِه خُو جای تاشه شُدو جور کد. ۳هر وختی که بَنی اِسرائیل زمِین خُو ره کِشت مُوکد، مِدیانیا، عمالیقیا و مردُمای شَرق دَ خِلافِ ازوا میمَد. ۴اُونا دَ خِلافِ ازوا خَیمه مِیزَد و حاصِلاتِ زمی ره تا غَزه از بَین مُوبُرد و دَ اِسرائیل خوراکه، گوسپو، گاو و اُلاغ باقی نَمی‌ایشت، ۵چُون اُونا قد چارپایای خُو میمَد و خَیمه های خُو ره ام قد خُو میوُرد و رقمِ مَلَخ کَلو بُود. اُونا و اُشتُرای ازوا که بےحِساب بُود دَ سرزمِینِ اِسرائیل داخِل مُوشُد تا اُو ره خَراب کنه. ۶وختِیکه بَنی اِسرائیل دَ وسِیلِه مِدیانیا غَدر خار-و-ذلِیل شُد، اُونا دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد.
۷وختی بَنی اِسرائیل از دِستِ مِدیانیا دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد، ۸خُداوند بَلدِه بَنی اِسرائیل یگ نَبی رَیی کد و اُو دَزوا گُفت: ”خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه، ’ما شُمو ره از مِصر بُرو اَوُردُم و از سرزمِینی که غُلام بُودِید بُر کدُم. ۹ما شُمو ره از دِستِ مِصریا و از دِستِ پگِ کسای که دَ بَلِه شُمو ظُلم مُوکد، خلاص کدُم؛ اَرے، کسای ره که دَ بَلِه شُمو ظُلم مُوکد از پیشِ رُوی شُمو هَی کده، سرزمِینِ ازوا ره دَز شُمو دَدُم. ۱۰و دَز شُمو گُفتُم که، ”ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم؛ از خُدایونِ اَموریا که دَ سرزمِینِ ازوا زِندگی مُونِید، ترس نَخورِید،“ لیکِن شُمو از اَید مه نَشُدِید.‘“
۱۱اوخته یگ ملایکِه خُداوند اَمَده دَ تَی دِرختِ بَلُوط که دَ عُفره بُود و دَ یوآشِ اَبِیعزری تعلُق دَشت شِشت، دَ نزدِیکِ امزُو جای که جدعون باچِه یوآش گندُم ره دَ مَنِه چَرخُشتِ انگُور مُوکُفت تا اُو ره از مِدیانیا تاشه کنه. ۱۲اوخته ملایکِه خُداوند دَزُو ظاهِر شُد و دَزُو گُفت: ”اَی مَردِ زورتُو-و-دلیر، خُداوند قد ازتُو یَه.“ ۱۳جدعون دَزُو گُفت: ”او بادار مه، اگه خُداوند قد ازمو اَسته، پس چرا پگِ امزی چِیزا دَ بَلِه ازمو اَمَده؟ کُجا اَسته پگِ کارای عجِیبِ ازُو که بابه‌کَلونای مو دَز مو نَقل کده گُفت، ’آیا خُداوند مو ره از مِصر بُرو نَوُرد؟‘ لیکِن آلی خُداوند مو ره ایله کده و دَ دِستِ مِدیانیا تسلِیم کده.“
۱۴اوخته خُداوند رُوی خُو ره سُون ازُو کده گُفت: ”بورُو، قد امزی قُوَت خُو اِسرائیل ره از دِستِ مِدیانیا نِجات بِدی. اینه، ما تُو ره بَلدِه امزی کار رَیی مُونُم.“ ۱۵جدعون دَ جواب شی گُفت: ”یا مَولا، ما چِطور مِیتنُم اِسرائیل ره نِجات بِدیُم؟ اَولادِ بابِه مه دَ مینکلِ طایفِه مَنَسّی ضعِیف‌تَرِین اَسته و ما ام دَ خانَوارِ آتِه خُو ریزه‌تَرِین اَستُم.“ ۱۶خُداوند دَز شی گُفت: ”ما قد تُو اَستُم و تُو مِدیانیا ره شِکست مِیدی مِثلِ که یگ نفر ره شِکست بِدی.“ ۱۷اوخته جدعون دَز شی گُفت: ”اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، دَز مه یگ علامَت نِشو بِدی تا معلُوم شُنه که تُو اَستی که قد ازمه توره مُوگی. ۱۸و خاهِش مُونُم که ازِینجی نَرَوی تا وختِیکه پیش تُو بییُم و هدیِه خُو ره اَوُرده دَ حُضُور تُو تقدِیم کنُم.“ خُداوند گُفت: ”ما مِیشِینُم تاکه تُو پس بییی.“
۱۹اوخته جدعون رفته یگ بُزغله ره پُخته کد و از یگ ایفه آردِ نَرم نان های فطِیر جور کد؛ اُو گوشت ره دَ یگ سَبَد ایشت و شوروای گوشت ره دَ یگ کاسه شیو کد و اُونا ره دَ تَی دِرختِ بَلُوط دَز شی اَوُرده دَ پیشِ ازُو ایشت. ۲۰و ملایکِه خُدا دَزُو گُفت: ”گوشت و نان های فطِیر ره گِرِفته دَ بَلِه امزی قاده بیل و شوره ره دَ بَلِه شی شیو کُو.“ پس اُو امُو رقم کد. ۲۱اوخته ملایکِه خُداوند تَیاقی ره که دَ دِست شی بُود، دِراز کد و قد نوک شی دَ گوشت و نان های فطِیر ڈَکه دَد؛ و از قاده یگ آتِش بُر شُده گوشت و نان های فطِیر ره قُورت کد. دَ امزُو غَیت ملایکِه خُداوند از نظرِ ازُو غَیب شُد. ۲۲اوخته جدعون پَی بُرد که اُو ملایکِه خُداوند بُود و گُفت: ”آه خُداوند-خُدا! ما ملایکِه خُداوند ره رُوی دَ رُوی دِیدُم!“ ۲۳خُداوند دَزُو گُفت: ”سلامَتی نصِیب تُو شُنه! ترس نَخور، نَمُومُری.“ ۲۴اوخته جدعون دَ اُونجی بَلدِه خُداوند یگ قُربانگاه آباد کد و اُو ره «خُداوند سرچشمِه سلامَتی یَه» نام کد که تا اِمروز دَ عُفرِه اَبِیعِزِریا باقی اَسته.
۲۵دَ شاو خُداوند دَزُو گُفت: ”نَرگاوِ آتِه خُو، یعنی نَرگاوِ دوّمی ره که هفت ساله اَسته بِگِیر و قُربانگاهِ بَعل ره که دَ آتِه تُو تعلُق دَره بیرو کُو و بُتِ اَشیره ره که دَ پالُوی شی اَسته، مَیده کُو؛ ۲۶بعد ازُو بَلدِه خُداوند، خُدای خُو دَ بَلِه امزی قاده یگ قُربانگاه دَ مُطابِقِ مُقرَرات آباد کُو و گاوِ دوّمی ره گِرِفته دَ بَلِه آتِشِ چیوِ بُتِ اَشیره که مَیده کدے، دَ عِنوانِ قُربانی سوختَنی تقدِیم کُو.“ ۲۷پس جدعون دَه نفر از خِدمتگارای خُو ره گِرِفت و چِیزی ره که خُداوند دَز شی گُفتُد دَ جای اَوُرد؛ لیکِن ازی که از خانَوارِ آتِه خُو و مردُمِ شار مِیتَرسِید، اِی کار ره دَ روز نَکد بَلکِه دَ غَیتِ شاو انجام دَد.
۲۸وختی مردُمِ شار صَباح‌گاه از خاو باله شُد، دِید که قُربانگاهِ بَعل بیرو شُده و بُتِ اَشیره که دَ پالُوی شی بُود، مَیده شُده و گاوِ دوّمی دَ بَلِه قُربانگاهی که آباد شُدُد، تقدِیم شُده. ۲۹اوخته اُونا قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”کِی اِی کار ره کده؟“ وختی اُونا پُرس-و-پال و تحقِیق کد، دَزوا گُفته شُد که، ”جدعون باچِه یوآش اِی کار ره کده.“ ۳۰پس مردُمِ شار دَ یوآش گُفت: ”باچِه خُو ره بُرو بَیر تا کُشته شُنه، چراکه قُربانگاهِ بَعل ره بیرو کده و بُتِ اَشیره ره که دَ پالُوی شی بُود، مَیده کده.“ ۳۱لیکِن یوآش دَ تمامِ کسای که دَ خِلافِ ازُو جَم شُدُد، گُفت: ”آیا شُمو بخاطرِ بَعل دعوا مُونِید؟ آیا شُمو ازُو دِفاع مُونِید؟ هر کسی که بخاطرِ ازُو دعوا کُنه تا صَباح صُبح کُشته مُوشه! اگه بَعل خُدا اَسته، بیلِید که اُو بَلدِه خُو دعوا کُنه، چراکه قُربانگاهِ ازُو بیرو شُده.“ ۳۲پس دَمزُو روز اُونا جدعون ره یرُوب-بَعل نام کد و گُفت: ”بیلِید که بَعل قد ازُو دعوا کُنه، چراکه اُو قُربانگاهِ ازُو ره بیرو کده.“
۳۳اوخته پگِ مِدیانیا، عمالیقیا و مردُمِ شَرق یگجای شُد و از دریای اُردُن تیر شُده دَ دَرِّه یِزرعیل خَیمه زَد. ۳۴دَ امزُو غَیت روحِ خُداوند دَ بَلِه جدعون قرار گِرِفت و اُو شیپُور ره دَ صَدا اَوُرده مردُمِ اَبِیعِزِر ره کُوی کد تا دَ پُشتِ ازُو ایسته شُنه. ۳۵اُو قاصِدا ره دَ تمامِ سرزمِینِ مَنَسّی رَیی کده اُونا ره ام کُوی کد تا دَ پُشتِ ازُو ایسته شُنه. اُو امچُنان قاصِدا ره دَ پیشِ طایفه های اَشِیر، زِبُولُون و نَفتالی رَیی کد و اُونا ام دَ دَمِ راهِ شی اَمَد.
۳۶اوخته جدعون دَ خُدا گُفت: ”اگه اِسرائیل ره دَ وسِیلِه دِستِ ازمه نِجات مِیدی، امُو رقم که گُفتے، امی خاهِش مَره قبُول کُو؛ ۳۷اینه، ما پوستِ پَشمی ره دَ خرموجوی میلُم، اگه شبنم تنها دَ بَلِه پوست بُود و زمی پگ شی خُشک بُود، اوخته ما مِیدَنُم که اِسرائیل ره دَ وسِیلِه دِستِ ازمه نِجات مِیدی، امُو رقمِ که گُفتے.“ ۳۸و امُو رقم شُد. وختی جدعون صَباح‌گاه باله شُد و پوست ره خِشپه کد، از خِشپه کدِه پوست یگ کاسه پُر از آوِ شبنم شُد. ۳۹اوخته جدعون بسم دَ خُدا گُفت: ”قار تُو دَ بَلِه مه باله نَیه، بیل که یگ دفعِه دِیگه ام توره بُگیُم. لُطفاً دَز مه اِجازه بِدی که یگ دَفعِه دِیگه ام قد پوستِ پَشمی آزمایش کنُم. اِیمدَفعه بیل که تنها پوست خُشک بَشه و دَ تمامِ زمی شبنم بِشِینه.“ ۴۰خُدا دَ امزُو شاو امُو رقم کد: تنها پوستِ پَشمی خُشک بُود و دَ تمامِ زمی شبنم شِشتُد.