۱بعد از چند روز وختِیکه عیسیٰ بسم دَ کَفرناحُوم داخِل شُد، خبر تِیت شُد که اُو دَ خانه اَسته. ۲اوخته تعدادِ کَلونِ مردُم جَم شُد، دَ اندازِه که حتیٰ بُرونِ درگِه خانه ام جای نَبُود و اُو کلام ره بَلدِه ازوا بیان مُوکد. ۳ دَ امزُو غَیت مردُم یگ آدمِ فَلج ره که دَ وسِیلِه چار نفر اَوُرده شُدُد، دَ پیشِ عیسیٰ مُوبُرد. ۴مگم وختی اُونا بخاطرِ جمعیَتِ مردُم نَتنِست که اُو ره دَ پیشِ عیسیٰ بُبره، اُونا بامِ بَلِه سرِ عیسیٰ ره کَند. بعد از سُلاخ کدونِ بام، اُونا امُو جاگه ره که آدمِ فَلج دَ بَلِه شی خاو بُود، تاه کد. ۵وختِیکه عیسیٰ ایمانِ ازوا ره دِید، اُو دَ آدمِ فَلج گُفت: ”باچِه مه، گُناه های تُو بخشِیده شُد.“ ۶ولے بعضی عالِمای دِین که دَ اُونجی شِشته بُود، دَ دِل خُو سوال کد که: ۷”چرا اِی آدم اِی رقم مُوگیه؟ اِی کُفرگویی اَسته! کِی مِیتنه گُناه ها ره بُبَخشه بغَیر از خُدا و بس؟“ ۸عیسیٰ فَوری دَ روحِ خُو پَی بُرد که اُونا دَ دِل های خُو چی فِکر مُونه. اوخته دَزوا گُفت: ”چرا اِی رقم فِکرا ره دَ دِل های خُو جای مِیدِید؟ ۹کُدَم شی آسوتَر اَسته که دَ امزی آدمِ فَلج بُگی: ’گُناه های تُو بخشِیده شُد‘ یا اِی که ’باله شُو و جاگِه خُو ره گِرِفته بورُو؟‘ ۱۰مگم تا بِدَنِید که «باچِه اِنسان» دَ رُوی زمی قُدرت-و-اِختیارِ بخشِیدونِ گُناه ها ره دَره بِنگرِید که چِیز کار مُونُم.“ پس دَ آدمِ فَلج گُفت: ۱۱”دَز تُو مُوگُم، باله شُو، جاگِه خُو ره گِرِفته خانِه خُو بورُو.“ ۱۲اُو باله شُد و فَوری پیشِ رُوی پگِ ازوا جاگِه خُو ره گِرِفته رَیی شُد، بطَوری که پگِ ازوا حَیرو مَند و خُدا ره سِتایش کده گُفت: ”امی رقم کار ره مو هرگِز نَدِیدے.“
۱۳عیسیٰ بسم دَ لبِ دریا رفت و پگِ مردُم دَ پیشِ ازُو اَمَد و اُو اُونا ره تعلِیم دَد. ۱۴دَ حالِیکه اُو مورفت، لاوی باچِه حَلفی ره دِید که دَ جای مالیه گِرِفتو شِشته و اُو دَز شی گُفت: ”از پُشتِ ازمه بیه.“ و اُو باله شُده از پُشتِ ازُو رَیی شُد.
۱۵دَ حالِیکه عیسیٰ دَ خانِه لاوی سرِ دِسترخو شِشتُد، تعدادِ کَلونِ مالیه‌گِیرا و گُناهکارا ام اَمَده قد ازُو و یارای شی شِشت، چُون دَ اُونجی غَدر کسا بُود که ازُو پَیرَوی مُوکد. ۱۶وختی عالِمای دِینِ فرِیسیا دِید که اُو قد مالیه‌گِیرا و گُناهکارا نان مُوخوره، اُونا دَ یارای شی گُفت: ”چرا اُو قد مالیه‌گِیرا و گُناهکارا نان مُوخوره؟“ ۱۷امی که عیسیٰ اِی توره ره شِنِید، اُو دَزوا گُفت: ”کسای که جور اَسته، دَ طبِیب ضرُورَت نَدره، بَلکِه ناجورا ضرُورَت دَره. ما نَمَدیم که مردُمای عادِل ره دعوَت کنُم، بَلکِه اَمَدیم که گُناهکارا ره دعوَت کنُم.“
۱۸دَ امزُو زمان شاگِردای یحییٰ و فرِیسیا روزه مِیگِرِفت. اوخته مردُم پیشِ عیسیٰ اَمَده دَزُو گُفت: ”چرا شاگِردای یحییٰ و شاگِردای فرِیسیا روزه مِیگِیره، مگم یارای ازتُو روزه نَمِیگِیره؟“ ۱۹عیسیٰ دَزوا گُفت: ”آیا مِهمونای توی‌خانه تا وختِیکه داماد قد ازوا اَسته، مِیتنه روزه بِگِیره؟ نَه. تا زمانِیکه داماد قد ازوا اَسته، اُونا نَمِیتنه روزه بِگِیره. ۲۰مگم روزای مییه که داماد از وا گِرِفته مُوشه؛ اوخته دَ امزُو روز اُونا روزه مِیگِیره. ۲۱هیچ کس یگ ٹوٹِه رختِ نَو ره دَ کالای کُهنه پِینه نَمُوکُنه، اگه بُکُنه، امُو رَختِ پِینه شُده ازُو کَنده مُوشه و پارَگی شی از بَد بَدتَر مُوشه. ۲۲و هیچ کس شرابِ تازه ره دَ مَشک های کُهنه شیو نَمُونه. اگه بُکُنه، شراب مَشک ها ره مِیتَرقَنه و شراب لَوُو شُده مَشک ها ضایع مُوشه، بَلکِه شرابِ تازه ره دَ مَشک های نَو شیو مُونه.“
۲۳دَ یگ روزِ آرام عیسیٰ از مَنِه کِشت های گندُم تیر مُوشُد و یارای شی دَ حینِ رفتو شُروع دَ کندونِ خوشه های گندُم کد. ۲۴فرِیسیا دَزُو گُفت: ”توخ کُو، چرا اُونا کاری ره مُونه که دَ روزِ آرام رَوا نِییه؟“ ۲۵اُو دَزوا گُفت: ”آیا شُمو هرگِز نَخاندید که داوُود چِیز کار کد، وختِیکه خود شی و رفِیقای شی مُحتاجِ نان و گُشنه بُود؟ ۲۶اُو دَ زمانِ اَبیاتار پیشوای بُزُرگ دَ خانِه خُدا داخِل شُد و نانِ تقدِیم شُده ره خورد که خوردون شی بغَیر از پیشوایو بَلدِه هیچ کس رَوا نِییه؛ و اُو دَ رفِیقای خُو ام دَد.“ ۲۷اوخته عیسیٰ دَزوا گُفت: ”روزِ آرام بَلدِه اِنسان مُقرَر شُد، نَه که اِنسان بَلدِه روزِ آرام. ۲۸دَ امزی حِساب «باچِه اِنسان» صاحِبِ روزِ آرام ام اَسته.“