۱”چُون پادشاهی آسمو رقمِ یگ صاحِبِ زمی اَسته که صَباح‌گاه بُرو رفت تا بَلدِه باغِ انگُور خُو کارگر بِگِیره. ۲اُو قد کارگرا روزِ یگ دِینار قرارداد کد و اُونا ره دَ باغِ انگُور خُو رَیی کد. ۳قرِیبِ ساعتِ سِوّم اُو بسم بُرو رفت و بعضی کسای دِیگه ره دِید که دَ بازار بیکار ایسته یَه. ۴اُو دَزوا گُفت: ’شُمو ام دَ باغِ انگُور بورِید و هر چِیقس که حق شُمو شُد بَلدِه شُمو مِیدُم.‘ پس اُونا ام رفت. ۵قرِیبِ ساعتِ شَشُم و ساعتِ نُهم اُو بسم بُرو رفت و عَینِ کار ره کد. ۶قرِیبِ ساعتِ یازدَهُم اُو بسم بُرو رفت و چند نفرِ دِیگه ره دِید که بیکار ایسته یَه. ازوا پُرسان کده گُفت: ’چرا تمامِ روز دَ اِینجی بیکار ایسته شُدِید؟‘ ۷اُونا دَزشی گُفت: ’بخاطرِ که هیچ کس مو ره دَ کار نَگِرِفت.‘ اُو دَزوا گُفت: ’شُمو ام دَ باغِ انگُور بورِید.‘
۸وختِیکه شام شُد، صاحِبِ باغِ انگُور دَ ناظِر خُو گُفت: ’کارگرا ره طلب کُو و از کارگرِ آخِر گِرِفته تا کارگرِ اوّل مُزدِ ازوا ره بِدی.‘ ۹اوخته کارگرای که قرِیبِ ساعتِ یازدَهُم دَ کار اَمدُد، هر کُدَم شی پیش اَمَد و یگ دِینار گِرِفت. ۱۰وختی کسای که اوّل دَ کار اَمَدُد پیش اَمَد، اُونا دَزی فِکر بُود که کَلوتَر مِیگِیره، مگم بَلدِه هر کُدَمِ ازوا ام یگ دِینار دَده شُد. ۱۱امی که اُونا مُزد خُو ره گِرِفت، دَ صاحِبِ زمی شِکایت کده گُفت: ۱۲’امی کسای که آخِر اَمَد تنها یگ ساعت کار کد و تُو اُونا ره قد ازمو برابر حِساب کدی، دَ حالِیکه سختی و گرمی روز ره مو تَحَمُل کدی.‘ ۱۳لیکِن اُو دَ جوابِ یکی ازوا گُفت: ’اَی رفِیق، ما دَ حقِ ازتُو کُدَم ظُلم نَکدیم. آیا خود تُو دَ یگ دِینار قد ازمه جور نَمَدی؟ ۱۴حق خُو ره بِگِیر و بورُو. ما میخایُم دَ امزی کارگرِ آخِری ام دَ اندازِه ازتُو مُزد بِدیُم. ۱۵آیا حق نَدرُم قد دارایی خُو هر چِیزی که میخایُم انجام بِدُم؟ یا ازی که دِستِ واز دَرُم دِیدِه تُو نَمییه؟‘ ۱۶پس آخِر اوّل مُوشه و اوّل آخِر.“
۱۷وختِیکه عیسیٰ سُون اورُشَلیم مورفت، دَ بَینِ راه دوازده یار خُو ره دَ یگ گوشه بُرد و دَزوا گُفت: ۱۸”اینه، مو دَ اورُشَلیم موری و «باچِه اِنسان» دَ دِستِ پیشوایونِ عالی مقام و عالِمای دِین تسلِیم مُوشه و اُونا اُو ره محکُوم دَ مَرگ مُونه؛ ۱۹و اُو ره دَ دِستِ مردُمای غَیرِ یهُود تسلِیم مُونه تا اُونا اُو ره رِیشخَند کده قَمچی بِزنه و دَ صلِیب میخکوب کُنه، ولے اُو دَ روزِ سِوّم دُوباره زِنده مُوشه.“
۲۰اوخته آبِه باچه های زِبدی قد بچکِیچای خُو دَ پیشِ عیسیٰ اَمَد و زانُو زَده ازُو خاهِش کد که دَزُو یگ لُطف کُنه. ۲۱عیسیٰ پُرسان کد: ”چی میخاهی؟“ اُو گُفت: ”بُگی امی دُو باچِه مه دَ پادشاهی تُو یگ شی دَ دِستِ راست تُو و دِیگِه شی دَ دِستِ چَپ تُو بِشِینه.“ ۲۲عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”شُمو نَمِیدنِید که چِیزخیل طلب مُونِید. آیا مِیتنِید از جامی وُچی کُنِید که ما وُچی کدَنی اَستُم؟“ اُونا دَ جواب شی گُفت: ”اَرے، مِیتنی.“ ۲۳اُو دَزوا گُفت: ”دُرُست اَسته که شُمو از جامِ ازمه وُچی مُونِید، لیکِن اِی که دَ دِستِ راست مه بِشِینِید و دَ دِستِ چَپ مه، اِی دَ اِختیارِ ازمه نِییه که دَز شُمو بِدیُم، بَلکِه بَلدِه کسای اَسته که دَ وسِیلِه آتِه مه بَلدِه ازوا آماده شُده.“
۲۴وختی دَه یارِ دِیگه اِی توره ره شِنِید، اُونا دَ بَلِه امزُو دُو بِرار قار شُد. ۲۵لیکِن عیسیٰ اُونا ره کُوی کد و گُفت: ”شُمو مِیدَنِید که حُکمرانای مردُمای غَیرِ یهُود دَ بَلِه ازوا باداری مُونه و کٹه‌کَلونا دَ بَلِه ازوا جَبر-و-سِتَم مُوکُنه. ۲۶مگم دَ بَینِ ازشُمو باید اِی رقم نَبَشه، بَلکِه هر کسی که دَ مینکل شُمو میخایه کٹه بَشه، باید خِدمتگار شُمو بَشه. ۲۷و هر کسی که دَ مینکل شُمو میخایه پیش قَدم بَشه، باید غُلام شُمو بَشه. ۲۸امُو رقم که «باچِه اِنسان» نَمَده تا خِدمت شُنه، بَلکِه تا خِدمت کُنه و جان خُو ره دَ راهِ غَدر کسا فِدا کُنه.“
۲۹وختِیکه عیسیٰ و یارای شی از شارِ اَریحا بُرو میمَد، جمعیَتِ کٹِه مردُم از پُشتِ ازوا رَیی شُد. ۳۰دَ امزُو غَیت دُو آدمِ کور دَ بغلِ راه شِشتُد. اُونا وختی شِنِید که عیسیٰ ازُونجی تیر مُوشه، چِیغ زَده گُفت: ”یا مَولا، باچِه داوُود، دَ بَلِه ازمو رَحم کُو!“ ۳۱جمعیَتِ مردُم اُونا ره سرزَنِش مُوکد که چُپ شُنه، مگم اُونا کَلوتَر چِیغ مِیزَد و مُوگُفت: ”یا مَولا، باچِه داوُود، دَ بَلِه ازمو رَحم کُو!“ ۳۲اوخته عیسیٰ ایسته شُد و دَ آوازِ بِلند گُفت: ”چی میخاهِید که ما بَلدِه شُمو انجام بِدُم؟“ ۳۳اُونا گُفت: ”یا مَولا، مو میخاهی که چِیمای مو واز شُنه.“ ۳۴دِلِ عیسیٰ سوخت و اُو دَ بَلِه چِیمای ازوا دِست کشِید؛ فَوری چِیمای ازوا بِینا شُد و اُونا از پُشتِ ازُو رَیی شُد.