۱اوخته یگ ملایکِه قُدرتمَندِ دِیگه ره دِیدُم که از آسمو تاه مییه. اُو قد آوُر پوشَنده شُدُد و دَ بَلِه سر شی رنگِین کَمو بُود. چِهرِه ازُو رقمِ آفتَو اَلّی و پایای شی رقمِ ستُون های آتِش بُود. ۲اُو دَ دِست خُو یگ طومارِ ریزگگِ واز شُده دَشت. اُو پای راست خُو ره دَ دریا و پای چَپ خُو ره دَ بَلِه زمی ایشت ۳و دَ آوازِ بِلند رقمِ غُرِشِ شیر چِیغ زَد و غَیتِیکه چِیغ زَد، هفت گُرگُردراغ آواز خُو ره بُر کد. ۴بعد ازُو که هفت گُرگُردراغ آواز خُو ره بُر کد، ما آماده شُدُم که نوِشته کنُم، لیکِن یگ آواز از عالمِ باله شِنِیدُم که مُوگُفت: ”چِیزای ره که هفت گُرگُردراغ گُفت مُهر کُو و اُونا ره نوِشته نَکُو.“
۵اوخته امُو ملایکه ره دِیدُم که دَ بَلِه دریا و زمی ایسته بُود. اُو دِستِ راست خُو ره سُونِ آسمو باله کد ۶و دَ نامِ امزُو که تا اَبَداُلاباد زِنده یَه و آسمو ره قد تمامِ چِیزای که دَ مَنِه شی اَسته و زمی ره قد تمامِ چِیزای که دَ مَنِه شی اَسته و دریا ره قد تمامِ چِیزای که دَ مَنِه شی اَسته خَلق کده، قَسم خورد و گُفت: ”دِیگه طال نَمُوخوره، ۷بَلکِه دَ امزُو روزای که ملایکِه هفتُم شیپُور ره دَ صَدا میره، رازِ خُدا تکمِیل مُوشه، امُو رقم که دَ خِدمتگارای خُو یعنی دَ پَیغمبرا خبر دَده بُود.“
۸اوخته امُو آوازی ره که از عالمِ باله شِنِیده بُودُم، بسم قد مه گپ زَده گُفت: ”بورُو، طومارِ واز شُده ره از دِستِ ملایکِه که دَ بَلِه دریا و زمی ایسته یَه، بِگِیر.“ ۹و ما دَ پیشِ ملایکه رفتُم و دَزُو گُفتُم که طومارِ ریزگگ ره دَز مه بِدیه. اُو دَز مه گُفت: ”اِی ره بِگِیر و بُخور. اِی مَنِه کَورِه تُو ره تَلخ مُونه، لیکِن دَ دان تُو رقمِ عسل وَری شِیرِین مَزه مِیدیه.“ ۱۰پس طومارِ ریزگگ ره از دِستِ ملایکه گِرِفته خوردُم. اُو دَ دان مه رقمِ عسل وَری شِیرِین بُود، مگم وختِیکه اُو ره قُورت کدُم، مَنِه کَورِه مه تَلخ شُد. ۱۱اوخته دَز مه گُفت: ”تُو باید بسم دَ بارِه قَوم ها، مِلَّت ها، زِبونا و پادشایونِ کَلو پیشگویی کنی.“