۱اوخته دِیدُم که باره یکی امزُو هفت مُهر ره واز مُونه و شِنِیدُم که یکی امزُو چار مَوجُودِ زِنده قد آواز رقمِ گُرگُردراغ اَلّی مُوگیه: ”بیه!“ ۲و دِیدُم که اونه، یگ آسِ سفید مییه و کسی که دَ بَلِه شی سوار بُود، یگ کَمون دَشت. بَلدِه ازُو یگ تاج دَده شُد و اُو پیروزمَندانه پیش رفت تا پیروز شُنه.
۳وختِیکه اُو مُهرِ دوّم ره واز کد، شِنِیدُم که مَوجُودِ زِندِه دوّم مُوگیه: ”بیه!“ ۴اوخته یگ آسِ دِیگه که رنگِ آتِشی دَشت بُرو اَمَد و بَلدِه کسی که دَ بَلِه شی سوار بُود، قُدرت دَده شُد تا صُلح ره از زمی باله کنه تاکه مردُم یگدِیگِه خُو ره بُکُشه. بَلدِه ازُو یگ شمشیرِ کٹه ام دَده شُد.
۵غَیتِیکه اُو مُهرِ سِوّم ره واز کد، شِنِیدُم که مَوجُودِ زِندِه سِوّم مُوگیه: ”بیه!“ و دِیدُم که اونه، یگ آسِ سیاه مییه و کسی که دَ بَلِه شی سوار بُود، دَ دِست خُو یگ تَرازُو دَشت. ۶و از مینکلِ امزُو چار مَوجُودِ زِنده، یگ آواز ره شِنِیدُم که مُوگُفت: ”یگ مَنَک گندُم مُزدِ یگ روز کار و سِه مَنَک جَو مُزدِ یگ روز کار و دَ روغو و شراب ضَرَر نَرَسن.“
۷وختِیکه اُو مُهرِ چارُم ره واز کد، آوازِ مَوجُودِ زِندِه چارُم ره شِنِیدُم که مُوگیه: ”بیه!“ ۸و دِیدُم که اونه، یگ آسِ کَبُود مییه و کسی که دَ بَلِه شی سوار بُود «مَرگ» نام دَشت و عالمِ مُرده ها از پُشتِ ازُو میمَد. بَلدِه ازوا قُدرت دَده شُد تا مردُمِ یگ چارُمِ زمی ره دَ وسِیلِه شمشیر، قحطی، مَرَضِ وُبا و جانوَرای درِندِه رُوی زمی بُکُشه.
۹وختِیکه اُو مُهرِ پَنجُم ره واز کد، دَ زیرِ قُربانگاه جان های کسای ره دِیدُم که بخاطرِ کلامِ خُدا و بخاطرِ محکم بُودو دَ شاهِدی که قبُول کدُد، کُشته شُدُد. ۱۰اُونا قد آوازِ بِلند چِیغ زَده مُوگُفت: ”اَی خُداوند قادِرِ مُطلَق، قُدُوس و بَرحق، تا کَی قضاوَت نَمُونی و اِنتِقامِ خُون مو ره از باشِنده های رُوی زمی نَمِیگِیری؟“ ۱۱اوخته بَلدِه هر کُدَمِ ازوا یگ کالای سفید دَده شُد و دَزوا گُفته شُد که کمِ دِیگه ام آرام کنه تا تعدادِ همکارا و بِرارونِ ازوا که رقمِ ازوا کُشته مُوشه، پُوره شُنه.
۱۲و دِیدُم که اُو مُهرِ شَشُم ره واز کد و یگ زِلزِلِه قَوی رُخ دَد و آفتَو رقمِ پلاسِ درُشت سیاه شُد و ماه کامِلاً رقمِ خُون اَلّی سُرخ شُد ۱۳و سِتاره های آسمو دَ زمی ریخت، رقمی که دِرختِ انجِیر از بادِ شَدِید شور مُوخوره و میوه های نارَسِیدِه خُو ره مِیریزَنه. ۱۴آسمو رقمِ یگ طومارِ پیچَنده شُده جَم شُد و هر کوه و جزِیره از جای خُو بُرده شُد. ۱۵اوخته پادشایونِ زمی، آدمای نامتُو، قومَندانا، دَولتمَندا و قُدرتمَندا و هر غُلام و هر نفرِ آزاد خود ره دَ غار ها و دَ بَینِ قاده های کوه ها تاشه کده ۱۶دَ کوه ها و قاده ها گُفت: ”دَ بَلِه مو بُفتِید و مو ره از چِهرِه امزُو که دَ بَلِه تَخت شِشته و از غَضَبِ باره تاشه کُنِید، ۱۷چراکه روزِ بُزُرگِ غَضَبِ ازوا رسِیده و کِی مِیتنه که دَ برابر شی ایسته شُنه؟“