۱کسی ره که دَ ایمان خُو ضعِیف اَسته، قبُول کُنِید، لیکِن نَه بَلدِه ازی که دَ بارِه عقِیدِه های ازوا جَر-و-بحث کُنِید. ۲یگ نفر عقِیده دَره که هر چِیز ره خورده مِیتَنه، ولے کسی که دَ ایمان خُو ضعِیف اَسته، تنها سَوزِیجات مُوخوره. ۳کسی که هر چِیز مُوخوره نَباید کسی ره که نَمُوخوره خار-و-حقِیر حِساب کُنه و کسی که نَمُوخوره نَباید آدمی ره که مُوخوره محکُوم کُنه، چراکه خُدا اُو ره قبُول کده. ۴تُو کِی اَستی که دَ بارِه غُلامِ کسِ دِیگه قضاوَت مُونی؟ اُستوار مَندو یا اُفتَدونِ ازُو مربُوطِ بادار شی مُوشه. و اُو اُستوار مُومَنه، چُون خُداوند مِیتَنه که اُو ره اُستوار کُنه.
۵یگ نفر یگ روز ره از دِیگه روزا کده مُهِمتَر حِساب مُونه، ولے یگ نفرِ دِیگه پگِ روزا ره یگ رقم مِیدَنه. پس هر کس دَ فِکرِ خود خُو عقِیدِه کامِل دَشته بَشه. پس هر کس هر فِکر که دَره دَمزُو عقِیدِه کامِل دَشته بَشه. ۶کسی که یگ روز ره دَ عِنوانِ روزِ خاص اِحتِرام مُونه، اُو ره بخاطرِ مَولا مُونه. امچُنان کسی که گوشت مُوخوره، اُو دَ اِحتِرامِ مَولا مُوخوره، چُون اُو از خُدا شُکرگُزاری مُونه؛ و کسی که نَمُوخوره ام بخاطرِ خُدا نَمُوخوره و از خُدا شُکرگُزاری مُونه. ۷چُون هیچ کُدَمِ ازمو بَلدِه خود خُو زِندگی نَمُونی و هیچ کُدَم مو بَلدِه خود خُو نَمُومُری. ۸اگه مو زِندگی مُونی، مو بَلدِه مَولا زِندگی مُونی و اگه مُومُری، ام بَلدِه مَولا مُومُری. پس چی زِنده بَشی، چی بُمُری، مو دَ مَولا تعلُق دَری. ۹چُون بَلدِه امزی مقصد مسیح مُرد و دُوباره زِنده شُد تا مَولای مُرده ها و زِنده ها بَشه.
۱۰پس تُو چرا دَ بَلِه بِرار خُو قضاوَت مُونی؟ یا تُو چرا بِرار خُو ره خار-و-حقِیر حِساب مُونی؟ چُون پگ مو دَ پیشِ تختِ قضاوَتِ خُدا ایسته مُوشی. ۱۱چُون نوِشته شُده:
”خُداوند مُوگیه: قَسم دَ زِندگی مه
که هر زانُو دَ برابر مه خَم مُوشه
و هر زِبو خُدا ره اِقرار مُونه.“
۱۲پس هر کُدَمِ ازمو حِساب خُو ره دَ خُدا مِیدی.
۱۳امزی خاطر بیِید که دَ بَلِه یگدِیگِه خُو قضاوَت نَکُنی، بَلکِه دَ عِوَض شی تصمِیم بِگِیری که کُدَم سنگِ لَخشَندُک یا مَوانِع دَ سرِ راهِ بِرار خُو نَیلی. ۱۴ما مِیدَنُم و دَ مَولا عیسیٰ یَقِین دَرُم که هیچ خوراک دَ ذات خُو ناپاک نِیَسته، لیکِن بَلدِه کسی که اُو ره ناپاک فِکر مُونه، ناپاک اَسته. ۱۵اگه بِرار تُو بخاطرِ خوراکی که مُوخوری آزُرده مُوشه، تُو دِیگه دَ مُحَبَت رفتار نَمُونی. نَیل که خوراک تُو باعِثِ نابُودی کسی شُنه که مسیح بخاطرِ ازُو مُرد. ۱۶پس نَیلِید که چِیزِ خُوب شُمو بَد گُفته شُنه. ۱۷چُون پادشاهی خُدا خوردو و وُچی کدو نِییه، بَلکِه عدالت، صُلح-و-سلامَتی و خوشی دَ روح اُلقُدس اَسته. ۱۸هر کسی که دَ امزی طرِیق مسیح ره خِدمت مُونه، مَورِدِ پِسَندِ خُدا اَسته و قابِلِ قبُولِ مردُم. ۱۹پس بیِید که پُشتِ چِیزای بِگردی که باعِثِ برقراری صُلح-و-صفا و آبادی یگدِیگه مو مُوشه. ۲۰بخاطرِ خوراک کارِ خُدا ره خَراب نَکُنِید. دُرُست اَسته که هر خوراک پاک اَسته، لیکِن اِی غَلَط اَسته که یگ آدم دَ وسِیلِه خوردونِ یَگو چِیز باعِثِ لخشِیدونِ کسِ دِیگه شُنه. ۲۱بِهتَر اَسته که نَه گوشت بُخوری، نَه شراب وُچی کُنی و نَه کُدَم کاری ره انجام بِدی که باعِثِ لخشِیدونِ بِرار تُو مُوشه. ۲۲هر عقِیدِه که دَری دَ دِل خُو دَ حُضُورِ خُدا نِگاه کُو. نیک دَ بَختِ کسی که خود ره بخاطرِ چِیزی که قبُول کده محکُوم نَکُنه. ۲۳لیکِن کسی که دَ بارِه کُدَم خوراک شک دَره، اگه اُو ره بُخوره محکُوم مُوشه، چراکه عملِ ازُو از رُوی ایمان نَبُوده؛ و هر چِیزی که از رُوی ایمان نِییه، گُناه اَسته.