۱ داریوشِ هَشایارشاهئے دئورئے ائولی سالا، هما که زاتا مادے اَت و بابلیانی مُلکئے بادشاه بوت، ۲ هماییئے دئورئے ائولی سالا منِ دانیال، پاکێن کتابانی تها سالانی هما هسابا شَرّیا چارگا اَتان که هُداوندا وتی لبزئے تها گۆن اِرِمیا نبیا گوَشتگ‌اَت. من دیست که اورشَلیمئے تباهی تان هپتاد سالا مانیت. ۳ گڑا من وتی دێم هُداوندێن هُدائے نێمگا تَرّێنت، دْوا و پِریات کرت، رۆچگ داشت، گۆنیێن گُد گوَرا کرت و وتا پُر پِر رێتک. ۴ من وتی هُداوندێن هُدائے کِرّا دْوا کرت، گناه مَنِّتنت و گوَشت:
”او هُداوند! او مزن و باکمالێن هُدا! تئو هما هُدا ائے که وتی اَهد و کَرارا پورهَ کنئے و گۆن همایان مِهرَ کنئے که ترا دۆستَ دارنت و تئیی پَرمانانَ منّنت. ۵ ما گناه کرتگ، رَدێن کار کرتگ، بدکار و یاگی بوتگێن و چه تئیی پَرمان و کانونان وتی دێم تَرّێنتگ. ۶ ما تئیی هِزمتکارێن نبیانی هبر هم گۆش نداشتگ، هما که گۆن تئیی ناما گۆن مئے بادشاهان، مئے رهبران و مئے پت و پیرێنان و مُلکئے سجّهێن مردمان هبرِش کرتگ. ۷ اَدل تئیی جندئیگ اِنت، او هُداوند! بله ما مرۆچان پَشَل و سرجَهل اێن. یَهودائے مردم، اورشَلیمئے جَهمنند و سجّهێن اِسراییل اَنچُش اِنت، هما که نزّیکّ و گوَران اَنت و هما که دور اَنت. اے، تئو سجّهێن مُلکان گلّێنتگ‌اَنت که گۆن تئو بے‌وپایی‌اِش کرتگ. ۸ او هُداوند! ما چه شَرمِندگیا سَرجَهل اێن، مئے بادشاه، شهزادگ و مئے پت و پیرێن، چێا که ما تئیی گُنهکار اێن. ۹ رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن. ۱۰ ما نه وتی هُداوندێن هُدائے پرمانبرداری کرتگ و نه هما شَریَتئے هسابا گام جتگ که چه وتی هِزمتکارێن نبیانی زُبانا مارا رَسێنتگی.
۱۱ سجّهێن اِسراییلا تئیی شَریَتئے ناپرمانی کرتگ، دێمِش تَرّێنتگ و تئیی پرمانبرداری‌اِش نکرتگ. پمێشکا هما نالَت که هُدایا وتی هِزمتکارێن موسّائے شَریَتئے تها وتی نامئے سئوگند وارتگ و اَهد کرتگ، نون مئے سرا کپتگ چێا که ما هُدائے گُنَهکار بوتگێن. ۱۲ اے ڈئولا، تئو وتی هما هبر پوره و سَرجم کرتگ‌اَنت که تئو مئے و مئے هُکمرانانی هلاپا کرتگ‌اَنت. تئو مئے سرا مزنێن تباهی آورتگ. چێا که سجّهێن آسمانئے چێرا هچبر چُشێن چیزّے نبوتگ که گۆن اورشَلیما بوت. ۱۳ موسّائے شَریَتا نبشتگێن سجّهێن تباهی مئے سرا آتکگ، بله ما اَنگت وتی هُداوندێن هُدائے رهم نلۆٹت و چه وتی گناهان پِر نَترّتێن و تئیی راستیئے نێمگا دلگۆش نکرت. ۱۴ هما مُسیبَت که هُداوندا وتی هئیالان داشتگ‌اَت، نون مئے سرا دئوری دات چێا که مئے هُداوندێن هُدا وتی سجّهێن کاران آدل اِنت بله اَنگت ما آییئے گَپ گۆش نداشتگ.
۱۵ او مئے هُداوندێن هُدا! اے تئو ائے که گۆن وتی پُرزۆرێن دَستا وتی کئوم چه مِسرا ڈنّا آورت و په وت اَنچێن نامے در آورت که تان مرۆچی هست‌اِنت. نون ما گناه کرتگ و رَدکار بوتگێن. ۱۶ او هُداوند! په وتی سجّهێن اَدل و اِنساپا بچار و وتی هِژم و گَزبا چه وتی شهر اورشَلیما، چه وتی پاکێن کۆها بٹگلێن. مئے گناه و مئے پیرێنانی رَدکاریانی سئوَبا، سجّهێن همساهگێن کئوم اورشَلیما و تئیی کئوما کَلاگَ بندنت. ۱۷ او مئے هُدا! نون وتی هِزمتکارئے دْوا و پریاتا گۆش دار. په وَتیگی بچار و وتی وئیرانێن پرستشگاهئے نێمگا وتی دێما رُژنا کن، او هُداوند! ۱۸ او منی هُدا! وتی دلگۆشا گۆن ما کن و گۆش دار، چمّان شانک دئے و مئے و اے شهرئے تباهیا بچار که اے شهر چه تئیی ناما پَجّاه آرگَ بیت. چێا که ما وتی پهرێزکاریئے سئوَبا چه تئو دزبندیَ نکنێن، تئیی مزنێن رهمتئے سئوَبا دزبندیَ کنێن. ۱۹ او هُداوند! گۆش دار. او هُداوند! پهلّ کن. او هُداوند! دلگۆش کن و کُمکّ کن. او منی هُدا! په وتیگی بچار، دێر مکن چێا که تئیی شهر و کئوم گۆن تئیی ناما تئوار کنگَ بنت.“
۲۰ نون وهدے من هبر و دْوا کنگا اَتان و وتی جندئے و وتی اِسراییلی کئومئے گناهان مَنّگا اَتان و په هُدائے پاکێن کۆها، گۆن وتی هُداوندێن هُدایا پریات کنگا اَتان، ۲۱ وهدے من اَنگت دْوا کنگا اَتان، جِبراییل، هما کَس که من وتی پێسریگێن شُبێنئے تها دیستگ‌اَت، بێگاها، کُربانیگ کنگئے وهدا بال کنان تێزیا منی کِرّا آتک. ۲۲ آییا منا سۆج دات و گوَشتی: ”او دانیال! من نون آتکگان که ترا زانت و سَرپدی بدئیان. ۲۳ تئیی دْوایانی بُنگێجا پسّئوے آتکگ‌اَت و من آتکگان که ترا هال بدئیان چێا که تئو هُدایا سکّ دۆست ائے. گڑا پسّئوا شرّیا دلگۆش کن و شُبێنا سرپد بئے.
۲۴ په تئیی کئوم و تئیی پاکێن شهرا هپتاد هپتگ گیشّێنگ بوتگ که سَرکشّی بکُٹّیت، گناه هلاس ببنت، کُربانیگ کنگ و گناهانی تاوان پُرّ کنگ ببیت، اَبدی اَدل بَرجم ببیت، شُبێن و پئیگمبری مُهر جنَگ ببنت و چه سجّهێنان پاکترێن جاگه رۆگن پِر مُشگ ببیت. ۲۵ تئو بزان و سرپد بئے که چه اے هُکمئے آیگئے وهدا که اورشَلیم پدا برجاه و اَڈّ کنگ ببیت، تان ’رۆگن پِر مُشتگێن‘ شهزادگئے آیگا، هپت هپتگ و شست و دو هپتگَ گوَزیت. اورشَلیم، پدا گۆن آپراها و دَمک و گَلّیان اَڈّ کنگَ بیت، بله پرێشانیانی زمانگا. ۲۶ رَندا، شست و دو هپتگا پد، هما ’رۆگن پِر مُشتگێن‘ کُشگَ بیت و آییئے کِرّا هچّ پَشتَ نکپیت. آیۆکێن هُکمرانئے مردم شهر و مزنێن پرستشگاها تباهَ کننت، بله آییئے جِندئے تباهی چۆ هارێا کئیت. جنْگ تان گُڈسرا برجاهَ مانیت و تباهیانی شئور بُرّگ بوتگ. ۲۷ یکّے کئیت و گۆن بازێنێا تان هپتگێا مُهکمێن اَهدے کنت، بله هپتگئے نیاما کُربانیگ و هئیراتان بندَ کنت. پلیتی و بَژّناکیئے بانزلئے سرا بێران کنۆکے کئیت، تان وهدے که هما آکبت که په آییا گیشّێنگ بوتگ، آییئے سرا کپیت.“