۱ ایسّا پدا مَزَن‌گوَرمئے کِرّا، مردمان درس و سَبکّ دئیگا اَت. آییئے چپّ و چاگردا همینچُک مردم مُچّ بوت که آ بۆجیگێا سوار بوت و کَمُّکے آ کَشتر کِنزت. سجّهێن مردم گوَرمئے تئیابا اۆشتاتگ‌اَتنت. ۲ گڑا آییا مردم گۆن دَروَر و مِسالان بازێن درس و سَبکّے داتنت. گوَشتی: ۳ ”گۆش دارێت. یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت، ۴ تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک و بالی مُرگان چِت و وارتنت. ۵ کمّے تُهم ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتک که اۆدا هاک کمّ اَت، پمێشکا زوتّ رُست و سبز بوتنت، چێا که ڈگار تَلَگ اَت. ۶ بله چه رۆچئے ترُندێن گرمیا گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که آیانی ریشّگ و وَنڈال، زمینا جُهل نشُتگ‌اَتنت. ۷ کمّے تُهم شِزّ و چِرِکّانی تها هم رِتک، شِزّان آیانی رُست و رُدۆم داشت و آ بێبَر و بێسَمَر منتنت. ۸ دگه کمّے تُهم، شَرّێن زمینا رِتک، آ شَرّ رُست و مزن بوتنت، جاهے سی سَری، جاهے شست سَری و جاهے سَد سَری هۆشگ و بَرِش کرت.“ ۹ پدا گوَشتی: ”هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“
۱۰ وهدے مردم شتنت و ایسّا تهنا مَنت، گڑا دوازدهێن مرید و اے دگه همراهان، چه آییا اے مِسالانی مانا جُست کرت. ۱۱ ایسّایا پَسّئو دات: ” هُدائے بادشاهیئے راز شمارا بَکشگ بوتگ، بله آ که منی راهئے رَندگیریا نکننت، اے چیزّ په آیان هُشکێن مِسال و دَروَر اَنت و بَسّ، ۱۲ تانکه:
گۆن چمّان بچارنت، بله مگندنت
گۆن گۆشان بِشکننت، بله سَرکِچ مئوَرنت،
هُدائے نێمگا پِر مترّنت و بَکشگ مبنت.“
۱۳ پدا گوَشتی: ”اگن شما اے مِسالا سَرکِچَ نئوَرێت، گڑا آ دگه مِسالان چۆن زانتَ کنێت؟ ۱۴ تُهم چَنڈۆک هما اِنت که هُدائے هبرا کِشیت. ۱۵ لهتێن مردم راهئے سرا رتکگێن تُهمئے ڈئولا اِنت. هُدائے گال و هبر که اۆدا کِشگَ بیت، هما دمانا شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا کِشتگێن هبرا درَ کنت و بارت. ۱۶ همے ڈئولا، آ تُهم که ڈَل و ڈۆکانی سرا رتکنت، هما مردمانی مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ دارنت و هما دمانا په گَل و شادهیَ مَنّنتی، ۱۷ بله په اے سئوَبا که ریشّگ و وَنڈالِش نجتگ، هُدائے کُلئو آیانی دلا، تان دێرا نمانیت و جاگهَ نکنت. وهدے په هُدائے گال و هبرانیگی سکّی و آزارے برسیتِش، هما دمانا چه راها ٹَگلنت و کپنت. ۱۸ آ تُهم که شِزّ و ڈَنگرانی نیاما رێچگ بوتنت، هما مردم اَنت که هُدائے گال و هبرا گۆشَ دارنت ۱۹ بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و آ دگه چیزّانی لۆٹ و واهگ آیان رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت. ۲۰ آ تُهم که شَرّێن زمینا رتکنت، هما مردم اَنت که هُدائے هبرا اِشکننت و مَنّنت، بَر و بَروَردَ دئینت، لهتێن سی سَری، لهتێن شست سَری و لهتێن سد سَری.“
۲۱ ایسّایا مِسال دئیانا گوَشت: ”کئے رۆکێن چِراگا تَگار، یا تَهتئے چێرا چێرَ دنت؟ چِراگا چِراگدانئے سرا اێرَ نکننت؟ ۲۲ آ چیزّ که چێر اِنت، زاهر و پَدّر بئیگی اِنت و آ هبر که پناه و اَندێم اِنت، آشکار و دێمدرا بئیگی اِنت. ۲۳ هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“
۲۴ پدا گوَشتی: ”دلگۆش کنێت که شما چے اِشکنێت. گۆن هر کئیل و پئیمانهێا که بدئیێت، گۆن هما کئیلا شمارا دئیگَ بیت. اَنگت گێشتر هم شمارا رسیت. ۲۵ کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، چه آییا هما که هست‌اِنتی هم پَچ گِرگَ بیت.“
۲۶ ایسّایا گوَشت: ” هُدائے بادشاهی، اَنچُش اِنت که کَسے ڈگارا تُهم بکِشیت. ۲۷ شپا بوَپسیت و رۆچا آگه ببیت. بله تُهم اَنچُشَ رُدنت و مزنَ بنت که دِهکان وتَ نزانت چِه پئیما و چۆنکا چُش بوت. ۲۸ بے کَسێئے کُمکّا ڈگار، کِشتگێن تُهما په بَر و بَروَردَ رسێنیت. اے ڈئولا: پێسرا تاک، پدا هۆشگ و رَندا هۆشگئے تها دانگ. ۲۹ وهدے کِشارئے بَرَ رَسیت، دِهکان داسا سۆهانَ کنت، چێا که رۆن و مۆشئے وهد آتکگ.“
۳۰ پدا ایسّایا گوَشت: ”په هُدائے بادشاهیا، چۆنێن دَروَرے بیارێن و چۆنێن مِسالے په آییئے بئیانا پێش بکنێن؟ ۳۱ هُدائے بادشاهی، ٹێلکاهئے تُهمئے ڈئولا اِنت. زمینا کِشگی تُهمانی تها چه سجّهێنان کَسترێن اِنت. ۳۲ بله کِشگ که بوت، رُدیت و چه آ دگه سبزگان بُرزترَ بیت، شاه و لَمبی اَنچُش مزنَ بنت که بالی مُرگ، آییئے تاک و ٹالانی ساهگا کُدۆه و کُدام بندنت.“ ۳۳ ایسّایا هُدائے هبر اَنچێن مِسال و دَروَرانی تها گۆن آیان درشانَ کرتنت که آ سرپد بوت بکننت. ۳۴ بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت، بله وهدے گۆن وتی مریدان تهنا بوت، گڑا سجّهێن مِسالی په آیان مانا کرتنت.
۳۵ هما رۆچا، بێگاها، ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”بیاێت گوَرمئے دومی نێمگا رئوێن.“ ۳۶ آیان چه مردمان رُکست گپت، هما بۆجیگا که ایسّا نِشتگ‌اَت سوار بوتنت و ایسّااِش گۆن وت برت. دگه لهتێن بۆجیگ هم آیانی همراه اَت. ۳۷ دێر نگوَست که مزنێن سْیَه‌گواتێا سر کرت و مستێن چئول و مئوجان بۆجیگ چه آپا پُرّ کرت. ۳۸ ایسّایا، سَرجاهے سرئے چێرا اَت و بۆجیگئے پُشتی نێمگا، واب اَت. گڑا مریدان، چه وابا آگه کرت و گوَشتِش: ”او استاد! ترا مئے هئیال هچّ گوَر نه‌اِنت که ما اێر بُکّگی و مِرَگی اێن؟“ ۳۹ آ چه وابا آگه بوت، گواتی هَکَّل دات و گۆن گوَرما گوَشتی: ”اێرمۆش! بَس کن!“گڑا گوات کپت و چئول و مئوج آرام گپتنت. ۴۰ پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”شمارا په چے تُرسیت؟ اَنگت باوَرَ نکنێت؟“ ۴۱ آیان سکّ تُرست و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“