۱ چه اورشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا مُچّ بوت. ۲ دیستِش که ایسّائے لهتێن مرید گۆن نشُشتگێن، بزان گۆن سِلّ و ناپاکێن دستان وراکَ وارت. ۳ چێا که پَریسی و سجّهێن یَهودی، تانکه وتی پت و پیرُکی دینی رَهبندئے سرا دست مشۆدنت، وراکَ نئورنت. ۴ وهدے چه بازارا کاینت، تان شُشت و شۆد مکننت هچَّ نئورنت و دگه بازێن همے ڈئولێن دۆد و داب هست‌اَنت چُش که، تان وراکی دَرپ و هیرانان پێسرا مشۆدنت کارمرزَ نکننت. ۵ پمێشکا، پَریسی و شَریَتئے زانۆگران چه آییا جُست کرت: ”چیا تئیی مرید پت و پیرُکی رهبندانی رَندگیریا نکننت و گۆن سِلّ و ناپاکێن دستان وراکَ ورنت؟“ ۶ آییا گوَشت: ”او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ نبشتگ: اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت. ۷ آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت. ۸ شما هُدائے هُکم یله داتگ‌اَنت و مردمانی راه و رَهبند گپتگ‌اَنت.“
۹ رَندا گوَشتی: ”شما په وتی دۆد و رهبندانی کار بندگا هُدائے هُکمانی یله دئیگئے شَرّێن راهے در گێتکگ. ۱۰ چێا که تئوراتئے تها موسّایا گوَشتگ: وتی پت و ماتا شرپ و اِزَّت بدئے. هرکَس که وتی پت و ماتا زاه و دْوا بدنت، باید اِنت کُشگ ببیت. ۱۱ بله شما مردمان چُش سۆجَ دئیێت که یکّے وتی پت و ماتا کُمکّ مکنت و بگوَشیت: ’پهِلّ کنێت، آ کُمکّ که من باید اِنت شمارا بداتێن، هُدائے راها کُربانیگ کرتگ.‘ ۱۲ شما آ مردما گۆن اے سر و سۆجا، چه وتی پت و ماتئے کُمکّ کنگا مَکَن و مَنَهَ کنێت. ۱۳ شما گۆن وتی دۆد و رهبندانی برجاه دارگا، هُدائے هبران ناکارَ کنێت و دگه بازێن همے ڈئولێن کارَ کنێت.“
۱۴ پدا آییا رُمبے مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتی: ”شما منی هبران گۆش بدارێت و سرپد ببێت. ۱۵ چیزّے که مردمئے لاپا رئوت آییا سِلّ و ناپاکَ نکنت، بله چیزّے که چه دلا درَ کئیت، مردما ناپاکَ کنت. ۱۶ هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“ ۱۷ وهدے مردمی یله داتنت و لۆگا آتک، مریدان گوَشت: ”مارا اے مِسالئے مکسَدا سرپد کن.“ ۱۸ ایسّایا گوَشت: ”شما همینکدر ناسرپد اێت؟ هچّ وراکئے ورگ مردما سِلّ و ناپاکَ نکنت، ۱۹ چێا که دلا نرئوت، لاپا رئوت و چه رۆتان درَ کئیت.“گۆن اے مِسالا، آییا گیشّێنت که سجّهێن ورگی چیزّ، هِلار و پاک اَنت. ۲۰ پدا گێش کنانا گوَشتی: ”آ چیزّ که مردما سِلّ و ناپاکَ کنت، چه آییئے دل و درونا چستَ بیت و آییا ناپاکَ کنت، ۲۱ چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا، ۲۲ لالچ و تَماه، بَدواهی، مَندْر، وئیلانکی، هَسَدّ، کُپر، تَکبّر و اَهمکی. ۲۳ اے سجّهێن بَدی، چه مردمئے درونا سرچمّگَ گرنت و مردما سِلّ و ناپاکَ کننت.“
۲۴ ایسّا چه اۆدا در آتک و سورئے سرڈگارا شت. اۆدا لۆگێا شت و نلۆٹتی که کَسے آییئے آیگا سَهیگ ببیت، بله وتا چێر داتی نکرت. ۲۵ جنێنے که آییئے کَسانێن جنکّا جِنّے پِر اَت، وهدے ایسّائے آیگئے هالی اِشکت، هما دمانا آتک و آییئے پادان کپت. ۲۶ اے جنێن یونانیے اَت و سوریَهئے دَمگ پینیکیَها پێدا بوتگ‌اَت. آییا ایسّا مِنَّت و دَزبندی کرت که جِنّا چه جنکّا در بکنت. ۲۷ ایسّایا گوَشت: ”ائولا باید اِنت چُکّ ورگ بوَرنت و سێر بکننت، چێا که چه چُکّانی دستا نانئے پَچ گِرگ و کُچکّانی دێما دئور دئیگ شَرّ نه‌اِنت.“ ۲۸ جنێنا گوَشت: ”او هُداوند! بله کُچکّ هم چُکّانی پَرزۆنَگئے سرارۆکێن نگنئے ٹُکّرانَ ورنت.“ ۲۹ ایسّایا گوَشت: ”تئو شَرّێن پَسّئوے دات، برئو، تئیی جنکّئے جِنّ در آتکگ.“ ۳۰ وهدے جنێن لۆگا پِر ترّت، دیستی که جنکّ تَهتئے سرا وپتگ و جِنّا یله داتگ.
۳۱ ایسّا، چه سورئے سرڈگارا پِر ترّت، سئیدونی گوازێنت، دێم په جَلیلئے مَزَن‌گوَرم و دِکاپولیسئے سرڈگارا آتک و رَست. ۳۲ مردمان یکّ کَرّێن مردے که زبانی هم لِلّ و چَچّ اَت، ایسّائے کِرّا آورت و دَزبندی‌اِش کرت که وتی دستا آییئے سرا پِر بمُشیت. ۳۳ ایسّایا آ مرد چه مردمانی مُچّیا یکّ کِرّے برت و لَنکُکی آییئے گۆشان مان کرتنت. رندا آییئے زبانئے سرا لِبزی پِر مُشت. ۳۴ آسمانئے نێمگا چارتی، آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اِفَّتَه!“ (بزان ”پَچ بئے!“) ۳۵ هما دمانا، مردئے گۆش پَچ بوتنت، زبانی هم پَچ بوت و په شَرّی هبر کنگا لگِّت. ۳۶ ایسّایا، مردم باز کَڈّن کرتنت که گۆن هچکَسا اے بارئوا هچّ مگوَشنت، بله همینچُک که آییا په هبر نکنگا کَڈّن کرت، مردمان هبر همینکدر گێشتر تالان کرت. ۳۷ مردم باز هئیران اَتنت و گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”اے چۆنێن اَجَبێن نێکێن کارَ کنت، کَرّانی گۆشان پَچَ کنت و لِلّانی زبانا هم بۆجیت.“