۱ هُدائے بارگاها زار و پریاتَ کنان و
چه هُداوندا رهمَ لۆٹان.
۲ وتی گِلَگان هماییئے بارگاها کنان و
وتی سکّی و سۆریان هماییا گوَشان.
۳ اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت،
تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے.
هما راها که منَ رئوان
په من دامے چێرِش گێتکگ.
۴ منی راستێن نێمگا بچار،
کسّ نێست که منی هئیالا ببیت.
منا پناه نێست و
کسّ منی زِندئے پگرا نه‌اِنت.
۵ او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان:
”تئو منی پناهجاه ائے و
زندگێنانی زمینا منی بهر.“
۶ منی پریاتا گۆش دار
که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان.
منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگ‌اَنت،
چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.
۷ منا چه کئیدا در کن
که تئیی ناما بنازێنان.
گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت
که تئو په من نێکیَ کنئے.