۱ بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن،
په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.
۲ بیاێت په شُگرگزاری آییئے بارگاها رئوێن،
په شادهی کوکّارَ کنێن، سئوتَ جنێن و آییا ستا کنێن،
۳ که هُداوند مزن‌شانێن هُدا اِنت،
سجّهێن ”هُدایانی“مسترێن بادشاه.
۴ زمینئے جُهلی هماییئے دستا اَنت و
کۆهانی بُرزی هم هماییئیگ اَنت.
۵ دریا هُداوندئیگ اِنت که وت اَڈّی کرتگ،
هُشکێن زمین هم هماییئے دستان جۆڑ کرتگ.
۶ بیاێت، سرا جَهلَ کنێن و سُجدهَ کنێن،
وتی اَڈّ کنۆکێن هُداوندئے بارگاها کۆنڈانَ کپێن،
۷ که هما مئے هُدا اِنت و
ما، آییئے چَراگاهئے مردم،
هماییئے دستئے رمگ اێن.
دْرێگتا شما مرۆچی آییئے تئوار بِشکتێن:
۸ ”وتی دلان آ پئیما سَرکَش مکنێت که کئوما مِریبایا کرت،
که کئوما آ رۆچی مَسَّهئے گیابانا کرت.
۹ اۆدا شمئے پیرێنان منا چکّاسِت و آزمایش کرت،
بِلّ که منی کرتگێن کارِش دیستگ‌اتنت.
۱۰ تان چِل سالا چه آ نسلا بێزار اتان،
گوَشتُن: ’اے انچێن مردم اَنت که دلِش گُمراه اَنت و
منی راهانَ نزاننت،‘
۱۱ گڑا من وتی هِژما سئوگند وارت که
’اے هچبر منی آسودگیا سرَ نبنت.‘“