کتاب مزامیر

مزمور یکصد و سی و نهم

خداوند، تو مرا می شناسی

(مزموری از داود)

​۱ای خداوند، تو مرا آزموده ای و می شناسی. ​۲تو نشستن و برخاستن مرا می دانی و فکرهای مرا از دور فهمیده ای. ​۳راه و خوابگاه مرا تفتیش کرده ای و همۀ طریق های مرا می دانی. ​۴زیرا که سخنی بر زبان من نیست، جزء اینکه تو ای خداوند آنرا تماماً دانسته ای. ​۵از هر طرف مرا احاطه کرده ای و با قدرت خود حفظم می کنی. ​۶اینگونه معرفت برایم بسیار عجیب است و بلندتر از توان درک من.

​۷از روح تو کجا بروم؟ و از حضور تو کجا بگریزم؟ ​۸اگر به آسمان صعود کنم، تو آنجا هستی! و اگر در دنیای مُردگان بستر بگسترانم اینک تو آنجا هستی! ​۹اگر بسوی طلوع آفتاب پرواز کنم و یا اگر در غرب ترین نقطۀ بحر ساکن شوم، ​۱۰در آنجا نیز دست تو مرا رهبری نموده و دست راست تو مرا خواهد گرفت. ​۱۱اگر بگویم: «تاریکی مرا بپوشاند و روشنایی گرداگرد من شب شود.» ​۱۲بازهم تاریکی نزد تو تاریک نیست و شب مثل روز روشن و تاریکی مانند روشنایی است. ​۱۳زیرا که تو آفریدگار دل و وجود من هستی؛ مرا در رَحِم مادرم نقش بستی. ​۱۴تو را می ستایم زیرا که بطور مهیب و عجیب ساخته شده ام. کارهای تو شگفت انگیز است و جان من این را خوب می داند. ​۱۵استخوانهایم از تو پنهان نبود وقتی که در نهان ساخته می شدم و در آغوش زمین نقشبندی می گشتم. ​۱۶چشمان تو جنین مرا دیده است و پیش از آنکه روزهای زندگی من آغاز شود، تو همۀ آن ها را در کتاب خود ثبت کرده بودی.

​۱۷ای خدا، فکرهای تو نزد من چقدر گرامی است و همگی آن ها چه عظیم است! ​۱۸اگر آن ها را بشمارم، از ریگ زیاده است. وقتی که بیدار می شوم هنوز نزد تو حاضر هستم.

​۱۹یقیناً ای خدا شریران را خواهی کشت، پس ای مردمان خون ریز از من دور شوید. ​۲۰آن ها دربارۀ تو حرفهای پلید می زنند و دشمنانت نام تو را بیهوده بر زبان می آورند. ​۲۱ای خداوند آیا نفرت نمی دارم از آنانی که تو را نفرت می دارند، و آیا مخالفان تو را ناپسند نمی شمارم؟ ​۲۲ایشان را به نفرت تام نفرت می دارم. ایشان را دشمنان خویشتن می شمارم.

​۲۳ای خدا، مرا امتحان کن و دل مرا بشناس. مرا بیازما و فکرهای مرا بدان، ​۲۴و ببین که آیا در من راه فساد است! و مرا به طریق جاودانی هدایت فرما.