کتاب مزامیر

مزمور بیست و دوم

فریاد غم و سرود ستایش

(مزموری از داود)

​۱ای خدای من، ای خدای من! چرا مرا ترک کرده ای؟ چرا از نجات من و از فریادم دور هستی؟ ​۲ای خدای من، در روز دعا می کنم و مرا اجابت نمی کنی. در شب نیز می نالم و آرامش ندارم. ​۳اما تو مقدس هستی، ای که بر تخت پادشاهی خود نشسته و بنی اسرائیل تو را ستایش می کنند. ​۴پدران ما بر تو توکل داشتند، بر تو توکل کردند و آن ها را نجات بخشیدی. ​۵بحضور تو فریاد برآوردند و رهایی یافتند. بر تو توکل داشتند و خجل نشدند.

​۶در نظر مردم مثل یک کِرم هستم نه انسان. ننگ آدمیان هستم و نزد قوم خود خوار و حقیر. ​۷هر که مرا می بیند ریشخندم می کند. با لبهای خود به من طعنه زده، سر خود را می جنبانند و می گویند: ​۸«بر خداوند توکل کند تا او را نجات دهد. او را رهایی دهد چونکه به وی رغبت دارد.» ​۹اما تو بودی که مرا از رَحِم مادر بدنیا آوردی و در آغوش او به من اطمینان بخشیدی. ​۱۰من از رَحِم متعلق به تو بوده و از شکم مادرم خدای من تو هستی. ​۱۱پس از من جدا مشو، زیرا تنگی فرا رسیده است و کسی نیست که به من کمک کند. ​۱۲دشمنان همچون گاوهای قوی سرزمین باشان دور مرا گرفته و احاطه ام کرده اند. ​۱۳دهان خود را بر من مثل شیرهای درنده و غُران باز کرده اند. ​۱۴نیروی من از بین رفته است و تمام استخوانهایم از هم جدا شده و دلم مانند موم در صندوق سینه ام آب گردیده است. ​۱۵گلویم مثل سفال خشک شده، زبانم به کام من چسپیده است و تو مرا بر روی خاک در حال مرگ گذاشته ای. ​۱۶دشمنان مثل سگها دَور مرا گرفته و گروه شریر دستها و پاهای مرا سوراخ کرده اند. ​۱۷همۀ استخوانهای خود را می شمارم. دشمنان به من چشم دوخته و می نگرند. ​۱۸رخت مرا بین خود تقسیم می کنند و برای لباس من قرعه می اندازند.

​۱۹اما تو ای خداوند از من دور مباش. ای مددگارم به یاری من شتاب کن. ​۲۰جانم را از شمشیر نجات ده و یگانۀ مرا از چنگ این سگها برهان. ​۲۱مرا از دهان شیر نجات ده و از میان شاخهای گاوان وحشی برهان. ​۲۲نام ترا به برادران خود اعلام کرده و در میان جماعت تو را ستایش می کنم.

​۲۳ای ترسندگان خداوند، او را سپاس گوئید. ای فرزندان یعقوب، او را تمجید نمائید و ای بنی اسرائیل، از وی بترسید و او را گرامی دارید. ​۲۴زیرا رنج رنجدیدگان را نادیده نگرفت و روی خود را از آن ها نپوشید، بلکه چون بحضور او فریاد برآوردند، دعای شان را اجابت فرمود. ​۲۵در حضور جماعت بزرگی ترا خواهم ستود و در برابر آنهائی که ترا می پرستند، وعده های خود را ادا می کنم. ​۲۶فقرا غذا خورده سیر خواهند شد، و جویندگان خداوند او را ستایش خواهند کرد، و شما تا به ابد زنده دل خواهید بود. ​۲۷تمام اقوام جهان بحضور خداوند بازگشت نموده و از هر گوشۀ جهان خواهند آمد و او را پرستش خواهند کرد. ​۲۸زیرا سلطنت از آن خداوند است و او بر همه اقوام حکومت می کند. ​۲۹توانگران زمین سیر گشته و سجده خواهند کرد و انسانهای فانی در برابر او تواضع می نمایند، یعنی آنهای که قادر به زنده ساختن جان خود نیستند. ​۳۰نسل آینده او را عبادت کرده و دربارۀ خداوند به نسلهای بعدی خبر خواهد داد. ​۳۱ایشان آمده و عدالت او را به قومی که متولد می شود بیان خواهند کرد که خداوند قوم برگزیدۀ خود را نجات داده است.