۱ایلیای تِشبی که از باشِنده های جِلعاد بُود د اَخاب گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند، خُدای اِسرائیل که دَ حُضُورِ شی ایسته یُم قَسم که دَ امزی سال های اَمدَنی نَه شبنم مییه و نَه بارو مُوباره تاکه ما نَگیُم.“ ۲اوخته کلامِ خُداوند دَزُو نازِل شُده گُفت: ۳”ازِینجی بورُو و طرفِ شَرق تاو خورده دَ درِّه کِرِیت که رُوی دَ رُوی دریای اُردُن اَسته، خود ره تاشه کُو. ۴دَ اُونجی از جوی آو وُچی کُو و ما دَ زاغ ها اَمر کدیم که بَلدِه تُو خوراک بیره.“ ۵پس اُو رَیی شُده مُطابِقِ کلامِ خُداوند عمل کد و رفته دَ درِّه کِرِیت رُوی دَ رُوی دریای اُردُن جای-دَ-جای شُد. ۶زاغ ها بَلدِه ازُو ام دَ غَیتِ صُبح نان و گوشت میوُرد و ام دَ غَیتِ شام نان و گوشت میوُرد؛ و اُو از جوی آو وُچی مُوکد. ۷لیکِن بعد از چند وخت جوی خُشک شُد، چراکه بارو دَ امزُو سرزمی نَمُوبارِید.
۸اوخته کلامِ خُداوند دَزُو نازِل شُده گُفت: ۹”باله شُو، دَ صَرِفه که دَ نزدِیکِ صَیدون اَسته بورُو و دَ اُونجی جای-دَ-جای شُو؛ چُون ما دَ یگ خاتُونِ بیوه اَمر کدیم که دَ اُونجی دَز تُو خوراک بِدیه.“ ۱۰پس ایلیا باله شُده دَ صَرِفه رفت و غَیتِیکه دَ نزدِیکِ درگِه شار رسِید، دِید که یگ خاتُونِ بیوه هیزُم جم مُونه. ایلیا اُو ره کُوی کده گُفت: ”از خَیر خُو کم وری آو دَ یگ ظرف بَلدِه مه بَیر تا وُچی کنُم.“ ۱۱وختِیکه اُو بَلدِه اَوُردونِ آو مورفت، ایلیا اُو ره کُوی کده گُفت: ”یگ لُغمه نان ام بَلدِه مه دَ دِست خُو گِرِفته بَیر.“ ۱۲لیکِن اُو گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند، خُدای تُو قَسم که یگ نان ام نَدرُم، فقط یگ مُشت آرد دَ کنڈُو و یگ مِقدار روغو دَ دیگلی مَنده که اینَمی دُو چیو ره جم مُونُم تا رفته امُو ره بَلدِه خود خُو و باچِه خُو پُخته کنُم؛ امُو ره که بُخوری بعد ازُو از گُشنَگی مُومُری.“ ۱۳ایلیا دَز شی گُفت: ”ترس نَخور؛ بورُو و چِیزی ره که گُفتی انجام بِدی، لیکِن امزُو چِیزی که دَری اوّل یگ ٹِکی ریزه بَلدِه ازمه پُخته کُو و بعد ازُو بَلدِه خود خُو و باچِه خُو پُخته کُو. ۱۴چُون خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه، ’کنڈُوی آرد تُو خالی نَمُوشه و روغو از دیگلی تُو خلاص نَمُوشه تا روزی که خُداوند دَ زمی بارو بُبارَنه.‘“ ۱۵پس اُو رفته امُو کار ره کد که ایلیا دَز شی گُفتُد؛ اوخته خاتُو و ایلیا قد خانَوارِ خاتُو بَلدِه روزای کَلو امزُو کنڈُو و دیگلی خورد. ۱۶نَه کنڈُوی آرد خالی شُد و نَه روغو از دیگلی خلاص شُد، مُطابِقِ کلامِ خُداوند که دَ وسِیلِه ایلیا گُفته شُدُد.
۱۷بعد از چند وخت باچِه امزُو خاتُو که صاحِبِ خانه بُود ناجور شُد. ناجوری ازُو غَدر سخت بُود، دَ اندازِه که دَزُو نَفَس باقی نَمَند. ۱۸اوخته اُو دَ ایلیا گُفت: ”اَی مَردِ خُدا، تُو قد ازمه چی غَرَض دَری؟ آیا دَ پیشِ ازمه اَمدے تا گُناه های مَره دَ یاد اَوُرده باچِه مَره بُکُشی؟“ ۱۹لیکِن ایلیا دَزُو گُفت: ”باچِه خُو ره دَز مه بِدی.“ اُو ره از بَغلِ ازُو گِرِفته دَ باله-خانِه که زِندگی مُوکد بُرد و دَ بَلِه جاگِه خُو خاوَلجی کد ۲۰و دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کده گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای مه، آیا دَ بَلِه امزی خاتُونِ بیوه که ما دَ پیش شی زِندگی مُونُم ام بَلا-و-مُصِیبت میری و باچِه شی ره مُوکُشی؟“ ۲۱اوخته سِه دَفعه خود ره دَ بَلِه امزُو باچه دِراز کد و بسم دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کده گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای مه، بیل که جانِ امزی باچه دَز شی پس بییه.“ ۲۲خُداوند آوازِ ایلیا ره شِنِید و جانِ باچه دَز شی پس اَمد و اُو زِنده شُد. ۲۳ایلیا باچه ره گِرِفته از باله خانه تاه اَوُرد و دَ آبِه شی تسلِیم کد و گُفت: ”توخ کُو، باچِه تُو زِنده یَه.“ ۲۴خاتُو دَ ایلیا گُفت: ”آلی ما فامِیدُم که تُو مَردِ خُدا اَستی و کلامِ خُداوند از دانِ ازتُو راست-و-حقِیقت اَسته.“