۱بعد از روزای کَلو، دَ سالِ سوّمِ خُشکسالی، کلامِ خُداوند دَ ایلیا نازِل شُده گُفت: ”بورُو، خود ره دَ اَخاب نِشو بِدی و ما دَ زمی بارو مُوبارَنُم.“ ۲پس ایلیا رفت تا خود ره دَ اَخاب نِشو بِدیه. دَ امزُو غَیت دَ سامِره سخت قحطی بُود ۳و اَخاب عوبَدیا ره که مسئُولِ خانِه شی بُود کُوی کد. عوبَدیا از خُداوند غَدر ترس مُوخورد؛ ۴وختِیکه ایزابِل اَنبیای خُداوند ره مُوکُشت، عوبَدیا صد نفر از اَنبیا ره گِرِفته پِنجاه پِنجاه نفر دَ دُو غار تاشه کد و بَلدِه ازوا نان و آو تَهیه کد. ۵اوخته اَخاب دَ عوبَدیا گُفت: ”دَ تمامِ سرزمی دَ پگِ چشمه های آو و دَ تمامِ دَرّه ها بِگرد؛ شاید مو بِتَنی عَلف پَیدا کنی و اَسپ ها و قاطِرا ره زِنده نِگاه کنی و مجبُور نَشُنی حَیوانای خُو ره بُکُشی.“ ۶پس اُونا زمی ره دَ بَین خُو تقسِیم کد تا دَ امزُو جای ها بِگرده؛ اَخاب تنهای خُو دَ یگ طرف رفت و عوبَدیا تنهای خُو دَ دِیگه طرف.
۷وختِیکه عوبَدیا دَ راه بُود، ایلیا قد ازُو رُوی دَ رُوی شُد؛ عوبَدیا اُو ره شِنَخت و خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته گُفت: ”اَی بادار مه ایلیا، اِی تُو اَستی؟“ ۸اُو دَ جواب شی گُفت: ” اَرے، ما اَستُم. بورُو و دَ بادار خُو بُگی که ایلیا دَ اِینجی اَسته.“ ۹ عوبَدیا گُفت: ”ما چی گُناه کدیم که خِدمتگار خُو ره دَ دِستِ اَخاب تسلِیم مُونی تا مَره بُکُشه؟ ۱۰دَ زِندگی خُداوند، خُدای تُو قَسم که اُوطور مِلَّت و مَملَکَت نَمَنده که بادار مه بَلدِه طلب کدون تُو دَ اُونجی نفر رَیی نَکده بَشه؛ غَیتِیکه اُونا مُوگُفت، ’اُو دَ اِینجی نِیَسته،‘ اُو امُو مَملَکَت یا مِلَّت ره قَسم مِیدَد که اُونا واقعاً تُو ره پَیدا نَکده. ۱۱آلی تُو دَز مه مُوگی، ’بورُو و دَ بادار خُو بُگی که ایلیا دَ اِینجی اَسته.‘ ۱۲امی که ما از پیش تُو بورُم، روحِ خُداوند تُو ره دَ جایی مُوبره که ما نَمُوفامُم؛ پس وختِیکه ما رفته دَ اَخاب خبر بِدیُم و اُو بییه و تُو ره پَیدا نَتَنه، اُو مَره مُوکُشه، باوجُودِ که ما خِدمتگار تُو از بچکِیچگی از خُداوند ترس دَرُم. ۱۳آیا دَ بادار مه گُفته نَشُده که ما چِیز کار کدُم وختِیکه ایزابِل اَنبیای خُداوند ره مُوکُشت و چی رقم صد نفر از اَنبیای خُداوند ره پِنجاه پِنجاه نفر دَ دُو غار تاشه کده بَلدِه ازوا نان و آو تَهیه کدُم؟ ۱۴و آلی تُو مُوگی، ’بورُو و دَ بادار خُو بُگی که ایلیا دَ اِینجی اَسته.‘ اُو حتماً مَره مُوکُشه.“ ۱۵ایلیا گُفت: ”دَ زِندگی خُداوندِ لشکرها که دَ حُضُور شی ایسته یُم قَسم که اِمروز خود ره دَزُو نِشو مِیدیُم.“ ۱۶پس عوبَدیا دَ پیشِ اَخاب رفته اُو ره خبر دَد و اَخاب بَلدِه دِیدونِ ایلیا اَمد.
۱۷وختی اَخاب ایلیا ره دِید، اَخاب دَزُو گُفت: ”آیا اِی تُو اَستی، کسی که دَ بَلِه اِسرائیل مُصِیبت اَوُرده؟“ ۱۸ایلیا دَ جواب شی گُفت: ”ما دَ بَلِه اِسرائیل مُصِیبت نَوُردیم، بَلکِه تُو و خانَوارِ آتِه تُو مُصِیبت اَوُردید، چراکه شُمو احکامِ خُداوند ره ایله کدید؛ و تُو از بَعل ها پَیرَوی کدی. ۱۹آلی پَیغام رَیی کده تمامِ اِسرائیل ره دَ کوهِ کَرمَل دَ پیش مه جم کُو؛ و چار صد و پِنجاه نفر از اَنبیای بَعل و چار صد نفر از اَنبیای اَشیره که از دِسترخونِ ایزابِل مُوخوره ام دَ اُونجی بییه.“
۲۰پس اَخاب بَلدِه تمامِ بَنی اِسرائیل پَیغام رَیی کد و اَنبیای بَعل ره ام دَ کوهِ کَرمَل جم کد. ۲۱اوخته ایلیا دَ نزدِیکِ تمامِ مردُم اَمده گُفت: ”تا کَی از یگ شاخچه دَ دِیگه شاخچه مُوپرِید؟ اگه خُداوند خُدا اَسته، اُو ره پَیرَوی کنِید! اگه بَعل خُدا اَسته، اُو ره پَیرَوی کنِید!“ لیکِن مردُم دَ جواب شی هیچ چِیز نَگُفت. ۲۲پس ایلیا دَ مردُم گُفت: ”ما تنها نَبی خُداوند اَستُم که باقی مندیم و اَنبیای بَعل چار صد و پِنجاه نفر اَسته. ۲۳آلی دَز مو دُو نَرگاو بِدِید و بیلِید که اُونا یگ نَرگاو ره بَلدِه خُو اِنتِخاب کنه و اُو ره ٹوٹه ٹوٹه کده دَ بَلِه هیزُم بیله، لیکِن آتِش دَر نَدیه؛ ما ام نَرگاوِ دِیگه ره آماده کده دَ بَلِه هیزُم میلُم و آتِش دَر نَمِیدیُم. ۲۴اوخته شُمو نامِ خُدای خودون خُو ره گِرِفته کُوی کنِید و ما نامِ خُداوند ره گِرِفته کُوی مُونُم؛ خُدای که قد آتِش جواب بِدیه، امُو خُدا اَسته.“ و تمامِ مردُم دَ جواب شی گُفت: ”خُوب گُفتی.“
۲۵پس ایلیا دَ اَنبیای بَعل گُفت: ”یگ گاو ره بَلدِه خُو اِنتِخاب کده اوّل شُمو آماده کنِید، چراکه شُمو کَلو اَستِید؛ و نامِ خُدای خُو ره گِرِفته کُوی کنِید، لیکِن آتِش دَر نَدِید.“ ۲۶اُونا امُو گاو ره که بَلدِه ازوا دَده شُدُد، گِرِفته آماده کد و از صُبح تا چاشت نامِ بَعل ره گِرِفته کُوی کد و گُفت: ”اَی بَعل دَز مو جواب بِدی!“ لیکِن هیچ آواز یا جوابی نَمَد. اُونا امُو رقم گُفته دَ گِردِ قُربانگاهی که آباد کدُد، قِرتَک-و-خیزَک مِیزَد. ۲۷دَ غَیتِ چاشت ایلیا اُونا ره رِیشخَند کده گُفت: ”بِلندتَر چِیغ بِزَنِید، چُون اُو خُدا اَسته! شاید دَ چورت زَدو بَشه یا بَلدِه رفعِ حاجت بُرو رفته بَشه و یا دَ سَفر بَشه، یا شاید ام خاو بَشه که باید بیدار شُنه!“ ۲۸پس اُونا بِلندتَر چِیغ زَد و دَ مُطابِقِ رسم-و-رواج خُو خودون ره قد شمشیر ها و نَیزه ها زخمی کد، دَ اندازِه که خُون از جِسمِ ازوا جاری شُد. ۲۹بعد از تیر شُدونِ چاشت تا وختِ تقدِیم کدونِ هدیِه شام اُونا دَ آوازِ بِلند ایله‌گویی کد، لیکِن نَه آوازی اَمد و نَه کس جواب دَد و نَه تَوَجُه کد.
۳۰اوخته ایلیا دَ تمامِ مردُم گُفت: ”پیشِ ازمه بیِید.“ و تمامِ مردُم پیشِ ازُو اَمده قُربانگاهِ خُداوند ره که بیرو شُدُد دُوباره آباد کد. ۳۱و ایلیا دَ مُطابِقِ تِعدادِ طایفه های اَولادِه یعقُوب دوازده سنگ گِرِفت؛ نامِ دِیگِه یعقُوب اِسرائیل بُود، چُون کلامِ خُداوند دَزُو نازِل شُده گُفتُد: ”نام تُو اِسرائیل بَشه.“ ۳۲اُو قد امزُو سنگا یگ قُربانگاه دَ نامِ خُداوند آباد کد و دَ گِرداگِردِ قُربانگاه یگ جویچه کَند که گُنجایشِ دُو مَنَک تُخم ره دَشت. ۳۳بعد ازُو هیزُم ره دَ ترتِیب چِیند و گاو ره ٹوٹه ٹوٹه کده دَ بَلِه هیزُم ایشت و گُفت: ”چار کُوزه ره پُر آو کنِید و دَ بَلِه قُربانی سوختَنی و دَ بَلِه هیزُم شیو کنِید.“ اُونا امُو کار ره کد. ۳۴اُو گُفت: ”بَلدِه دَفعِه دوّم امی کار ره کنِید.“ اُونا بَلدِه دَفعِه دوّم امُو کار ره کد. اُو گُفت: ”بَلدِه دَفعِه سِوّم امی کار ره کنِید.“ اُونا بَلدِه دَفعِه سِوّم امُو کار ره کد. ۳۵اوخته آو از گِرداگِردِ قُربانگاه جاری شُد و جویچه ام از آو پُر شُد.
۳۶دَ غَیتِ تقدِیم کدونِ هدیِه شام ایلیای نَبی نزدِیکِ قُربانگاه اَمده گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای اِبراهِیم، اِسحاق و اِسرائیل، بیل که اِمروز معلُوم شُنه که تُو دَ اِسرائیل خُدا اَستی و ما خِدمتگار تُو اَستُم و ما تمامِ امزی کارا ره دَ اَمرِ ازتُو کدیم. ۳۷اَی خُداوند، دَز مه جواب بِدی! دَز مه جواب بِدی تا اِی مردُم بِدَنه که تُو خُداوند، خُدا اَستی و تُو دِل های ازیا ره پس سُون خود تاو دَدے.“ ۳۸اوخته آتِشِ خُداوند تاه اَمده قُربانی سوختَنی، هیزُم، سنگا و خاک ره قُورت کد و آوی ره که دَ جویچه بُود، لیسِید. ۳۹وختی مردُم اِی کار ره دِید، پگِ ازوا خود ره قد رُوی خُو اَندخته گُفت: ”خُداوند، خُدا اَسته! خُداوند، خُدا اَسته!“ ۴۰ایلیا دَزوا گُفت: ”اَنبیای بَعل ره دِستگِیر کنِید و یکی ازوا ره ام نَیلِید که دُوتا کنه!“ اوخته مردُم اُونا ره دِستگِیر کد و ایلیا اُونا ره دَ دَرِّه قِیشون تاه کده دَ امُونجی کُشت.
۴۱بعد ازُو ایلیا دَ اَخاب گُفت: ”بورُو، بُخور و وُچی کُو، چُون صَدای بارونِ تیز مییه.“ ۴۲پس اَخاب رفت که بُخوره و وُچی کنه؛ و ایلیا دَ قِیلی کوهِ کَرمَل بُر شُده دَ اُونجی خود ره دَ زمی خَم کد و رُوی خُو ره دَ مینکلِ زانُوهای خُو قرار دَده ۴۳دَ خِدمتگار خُو گُفت: ”باله بورُو و سُون دریا توخ کُو.“ اُو باله رفته توخ کد و گُفت: ”چِیزی نِیَسته.“ ایلیا دَزُو گُفت: ”بسم بورُو.“ هفت دَفعه اُو ره رَیی کد.
۴۴دفعِه هفتُم خِدمتگار گُفت: ”اونه، یگ آوُرِ ریزگَک دَ اندازِه قفِ اَلغِه اِنسان از دریا باله مُوشه.“ اوخته ایلیا گُفت: ”بورُو، دَ اَخاب بُگی، ’گاڈی خُو ره آماده کُو و از کوه تاه شُو؛ نَشُنه که بارو مانِع تُو شُنه.‘“ ۴۵بعد از یگ زَمانِ کم آسمو دَ وسِیلِه آوُرِ سیاه ترِیک شُد و باد باله شُده بارونِ شَدِید شُروع شُد؛ اَخاب گاڈی خُو ره سوار شُده دَ یِزرعیل اَمد. ۴۶دِستِ خُداوند قد ایلیا بُود و اُو کمر خُو ره بسته کده پیشلونِ اَخاب تا یِزرعیل دَوِید.