۱اوخته مُوسیٰ پگِ اِسرائیل ره کُوی کد و دَزوا گُفت: ”اَی قَومِ اِسرائیل، احکام و دستُورای ره که ما اِمروز دَز شُمو بَیان مُونُم گوش کُنِید و اُونا ره یاد بِگِیرِید و دَ دِقَت دَ جای بیرِید.
۲خُداوند، خُدای مو دَ کوهِ حوریب قد مو عهد بسته کد.
۳خُداوند امی عهد ره تنها قد آته‌گون مو بسته نَکد، بَلکِه قد ازمو ام بسته کد که پگ مو اِمروز دَ اِینجی زِنده اَستی.
۴خُداوند دَ کوه از مَنِه آتِش رُوی دَ رُوی قد شُمو توره گُفت.
۵ما دَ امزُو غَیت دَ مینکلِ خُداوند و شُمو ایسته بُودُم تاکه توره ھای خُداوند ره دَز شُمو بَیان کنُم، چراکه شُمو از آتِش ترسِیدِید و دَ بَلِه کوه بُر نَشُدِید. اُو گُفت:
۲۲اِی توره ھا ره خُداوند دَ پگِ جماعت شُمو دَ کوه از مَنِه آتِش، آوُر و ترِیکی تِیره دَ آواز بِلند گُفت و دَزوا چِیزی اِضافه نَکد. اُو امی توره ها ره دَ دُو لَوحِ سنگی نوِشته کد و دَز مه دَد. ۲۳وختِیکه شُمو آواز ره از مَنِه ترِیکی شِنِیدِید، دَ حالِیکه کوه دَ آتِش مُوسوخت، شُمو پیشِ ازمه اَمَدِید، یعنی پگِ رَهبرای طایفه ها و رِیش سفیدای شُمو. ۲۴اوخته شُمو گُفتِید: ’اینه، خُداوند، خُدای مو، جلال و بُزُرگی خُو ره دَز مو ظاهِر کد و مو آواز شی ره از مَنِه آتِش شِنِیدی. اِمروز مو دِیدی که خُدا قد اِنسان توره مُوگیه و اِنسان زِنده مُومَنه. ۲۵پس آلی چرا باید بُمُری؟ چُون اِی آتِشِ قَوی مو ره دَر مِیدیه و ام اگه آوازِ خُداوند، خُدای خُو ره ازی کَلوتَر بِشنَوی، مو مُومُری. ۲۶چُون از تمامِ بَشر کِی اَسته که آوازِ خُدای زِنده ره که از مَنِه آتِش توره مُوگیه شِنِیده بَشه و زِنده مَنده بَشه، مِثلِ که مو شِنِیدی و زِنده مَندی؟ ۲۷خود تُو نزدِیک بورُو و پگِ چِیزای ره که خُداوند، خُدای مو مُوگیه، گوش بِگِیر و هر چِیزی که خُداوند، خُدای مو دَز تُو گُفت، تُو دَز مو بُگی و مو اُو ره گوش کده دَ جای میری.‘
۲۸وختِیکه شُمو قد از مه گپ زَدِید خُداوند تورای شُمو ره شِنِید و دَز مه گُفت: ’ما تورای امزی قَوم ره که قد ازتُو گُفت، شِنِیدُم؛ چِیزای ره که اُونا گُفت خُوب اَسته. ۲۹کشکِه اُونا امی رقم دِل مِیدَشت که از مه مِیترسِید و تمامِ احکام مَره همیشه دَ جای میوُرد تا بَلدِه همیشه دَ خُوبی ازوا و بچکِیچای ازوا تمام مُوشُد. ۳۰بورُو دَزوا بُگی که دَ خَیمه های خُو پس بوره. ۳۱لیکِن تُو امِینجی دَ پیشِ ازمه ایسته شُو تا پگِ احکام، قَوانِین و دستُورا ره دَز تُو بُگیُم تاکه تُو دَزوا تعلِیم بِدی و اُونا دَ سرزمِینی که ما دَ عِنوانِ مُلکیَت دَزوا مِیدیُم، امیا ره دَ جای بَیره.‘ ۳۲پس مُتَوَجِه بَشِید که چِیزی ره که خُداوند، خُدای شُمو، دَز شُمو اَمر کده، دَ جای بَیرِید؛ طرفِ راست یا چَپ تاو نَخورِید. ۳۳دَ مُطابِقِ هر راه-و-طرِیقی که خُداوند، خُدای شُمو، دَز شُمو اَمر کده، رفتار کُنِید تا زِنده بُمنِید و دَ خُوبی شُمو تمام شُنه و دَ سرزمِینی که تَصَرُف مُونِید، عُمرِ دِراز دَشته بَشِید.