۱ اَی قَومِ اِسرائیل، وختِیکه خُداوند، خُدای تُو، تُو ره دَ سرزمِینی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی دَ اُونجی موری، داخِل کد و مِلَّت های کَلو یعنی حِتیا، جَرجاشیا، اَموریا، کِنعانیا، فرِیزیا، حِویا و یبُوسیا ره که هفت مِلَّتِ کٹه‌تَر و قَوی‌تَر از تُو اَسته، از پیشِ رُوی تُو هَی کد، ۲و غَیتِیکه خُداوند، خُدای تُو اُونا ره دَ دِست تُو تسلِیم کد و تُو اُونا ره شِکست دَدی، اوخته اُونا ره کامِلاً نابُود کُو. قد ازوا عهد بسته نَکُو و دَ بَلِه ازوا رَحم نَکُو. ۳قد ازوا خیشی نَکُو: دُخترون خُو ره دَ باچه های ازوا نَدی و دُخترونِ ازوا ره بَلدِه باچه های خُو نَگِیر، ۴چراکه اُونا باچه های تُو ره از پَیرَوی ازمه رُوی‌گردو مُونه تا خُدایونِ دِیگه ره عِبادت کُنه. اگه اُوطور شُنه، آتِشِ قارِ خُداوند دَ خِلاف تُو دَر مِیگِیره و اُو تُو ره دَ زُودی نابُود مُونه.
۵پس شُمو قد ازوا اینی رقم رفتار کُنِید: قُربانگاه های ازوا ره چَپه کُنِید، ستُون های پرَستِشی ازوا ره مَیده کُنِید، بُت های اَشیره ره تِکه-و-پرچه کُنِید و بُت های تَراش شُدِه ازوا ره دَ آتِش بُسوزَنِید؛ ۶چُون شُمو بَلدِه خُداوند، خُدای خُو قَومِ مُقَدَّس اَستِید. خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره از مینکلِ پگِ قَوم های رُوی زمی اِنتِخاب کد تا قَومِ خاصِ ازُو بَشِید.
۷خُداوند بخاطرِ ازی دِل خُو ره دَز شُمو بسته نَکد و شُمو ره اِنتِخاب نَکد که شُمو از پگِ قَوم های دِیگه کده کَلوتَر بُودِید، چُون شُمو از پگِ قَوم ها کده کمتَر بُودِید، ۸بَلکِه بخاطری که خُداوند شُمو ره دوست دَشت و میخاست قَسمی ره که دَ بابه‌کَلونای شُمو خوردُد، دَ جای بیره، اُو شُمو ره قد دِستِ زورتُو از جایی که غُلام بُودِید بُرو اَوُرد و از دِستِ فِرعَون پادشاهِ مِصر آزاد کد. ۹امزی خاطر بِدَنِید که تنها خُداوند، خُدای شُمو، خُدای یکتا اَسته؛ اُو خُدای باوَفا اَسته و عھد و رَحمت خُو ره قد کسای که اُو ره دوست دَره و احکامِ ازُو ره دَ جای میره تا هزار پُشت برقرار نِگاه مُونه، ۱۰مگم جَزای کسای ره که ازُو بَد مُوبره، دَ سر شی میره و اُونا ره نابُود مُونه. اُو دَ مجازاتِ کسی که ازُو بَد مُوبره معطل نَمُونه، بَلکِه جَزای ازُو ره دَ سر شی میره. ۱۱پس احکام، قَوانِین و دستُورای ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، دَ دِقَت دَ جای بیرِید.
۱۲اگه شُمو امی دستُورا ره گوش کُنِید و امیا ره نِگاه کده دَ جای بیرِید، اوخته خُداوند، خُدای شُمو عھد و رَحمتی ره که دَ بابه‌کَلونای شُمو قَسم خورد، قد شُمو برقرار نِگاه مُونه. ۱۳اُو شُمو ره دوست مِیدَنه، بَرکت مِیدیه و تِعداد شُمو ره کَلو مُونه؛ اُو ثَمرِ رَحم شُمو ره، ثَمرِ زمِین شُمو ره، یعنی غَلّه و شِیرِه انگُور و روغونِ زَیتُون شُمو ره بَرکت مِیدیه و گوسَله های گَله و باره های رَمِه شُمو ره دَ سرزمِینی که دَ بابه‌کَلونای شُمو قَسم خورد که دَز شُمو مِیدیه، کَلو مُونه. ۱۴شُمو از پگِ قَوم ها کده کَلوتَر بَرکت یافته مُوشِید؛ مَرد یا خاتُونِ نازای دَ مینکلِ ازشُمو و چارپایای شُمو وجُود نَمِیدَشته بَشه. ۱۵خُداوند ھر رقم ناجوری ره از شُمو دُور مُونه و شُمو ره دَ هیچ کُدَمِ امزُو مَرَض های بَد که دَ مِصر دِیدِید، گِرِفتار نَمُونه، بَلکِه اُونا ره دَ بَلِه پگِ کسای میره که از شُمو بَد مُوبره. ۱۶شُمو باید پگِ قَوم های ره که خُداوند دَ دِست شُمو تسلِیم مُونه، نابُود کُنِید و دَ بَلِه ازوا رَحم نَکنِید؛ خُدایونِ ازوا ره عِبادت نَکُنِید، چُون اُونا بَلدِه شُمو دام جور مُوشه.
۱۷اِمکان دَره که دَ دِل خُو بُگِید: ”اِی قَوم ها از مو کده غَدر کَلو یَه، مو چِطور مِیتنی اُونا ره بُر کُنی؟“ ۱۸ازوا نَترسِید؛ فقط دَ یاد خُو بیرِید که خُداوند، خُدای شُمو دَ حقِ فِرعَون و پگِ مِصریا چِیز کار کد. ۱۹چِیمای شُمو مُصِیبت های بُزُرگ، مُعجزه ها و چِیزای عجِیب ره دِید که دَ وسِیلِه ازوا خُداوند، خُدای شُمو قد دِستِ زورتُو و بازُوی قَوی شُمو ره بُرو اَوُرد. پس خُداوند، خُدای شُمو قد پگِ قَوم های که شُمو ازوا مِیترسِید، امُو رقم رفتار مُونه. ۲۰علاوه ازی، خُداوند، خُدای شُمو گاو-زمبُورا ره دَ مینکلِ ازوا رَیی مُونه تا باقی‌مَنده ها و تاشه شُده های ازوا ره نابُود کُنه. ۲۱ازوا نَترسِید، چراکه خُداوند، خُدای شُمو که دَ مینکل شُمو اَسته، خُدای بُزُرگ و باهَیبَت اَسته. ۲۲خُداوند، خُدای شُمو، اِی مِلَّت ھا ره کَم کَم از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه؛ شُمو نَمِیتَنِید که اُونا ره دَ یگدَم نابُود کُنِید؛ اگه نَه، تِعدادِ حَیوانای وَحشی دَ سرزمِین شُمو کَلو مُوشه. ۲۳خُداوند، خُدای شُمو اُونا ره دَ دِست شُمو تسلِیم مُونه؛ اُو اُونا ره دَ ترس-و-وَحشَتِ بُزُرگ مِیندَزه تا وختِیکه اُونا نابُود شُنه. ۲۴اُو پادشاه ھای ازوا ره دَ دِستِ ازشُمو تسلِیم مُونه و شُمو نام های ازوا ره از زیرِ آسمو گُم-و-گُل مُونِید؛ ھیچ کس نَمِیتَنه دَ برابرِ ازشُمو مُقاوِمَت کُنه تا غَیتِیکه اُونا ره کامِلاً نابُود کُنِید. ۲۵مُجَسمه های خُدایونِ ازوا ره دَ آتِش بُسوزَنِید. دَ نُقره و طِلّای که دَ امزُو بُت ھا اَسته، چِیم خُو ره نَیلِید و بَلدِه خُو نَگِیرِید؛ نَشُنه که دَ وسِیلِه ازوا دَ دام گِرِفتار شُنِید، چُون اُونا دَ پیشِ خُداوند، خُدای شُمو نَجِس اَسته. ۲۶چِیزِ نَجِس ره دَ خانِه خُو نَیرِید، اگه بیرِید، شُمو ام مِثلِ ازُو کامِلاً نابُود مُوشِید؛ بَلکِه از چِیزِ نَجِس بےاندازه نَفرَت کُنِید و کِرک دَشته بَشِید، چُون اُو باید کامِلاً نابُود شُنه.