۱آست کُنِندِه خُو ره دَ روزای جوانی خُو دَ یاد بَیر،
پیش ازی که روزای مُشکِلات بِرَسه و سال های بییه که تُو بُگی:
”امیا بَلدِه مه خوش-آیند نِییه؛“
۲پیش ازی که آفتَو و روشَنی
و ماهتَو و سِتاره ها بَلدِه تُو ترِیک شُنه
و آوُرهای پِیری بعد از بارِشِ جوانی بییه.
۳ اُو ره دَ یاد بَیر پیش از روزی که پَیره-دارای خانِه تُو دَ لَرزه بییه
و آدمای قَوی خانِه تُو خَم بُخوره
و خاتُونوی تُو که دِستاس مُونه بخاطرِ کم بُودو از کار بُمنه
و امُو دُو که از کِلکِینای خانِه تُو توخ مُونه، خِیره بِنگره
۴و درگه های خانِه تُو دَ کوچِه زِندگی بسته شُنه
و آوازِ آسیا پَخچ شُنه
و تُو که از آوازِ مُرغَکو بیدار مُوشی
آوازِ پگِ بَیت‌خانا بَلدِه تُو بےتاثِیر شُنه؛
۵ اُو ره دَ یاد بَیر، پیش ازی که از جای های بِلند ترس بُخوری
و دَ راه ترس خورده بوری،
و رقمی که درختِ بادام شِگوفه مُونه، مُوی تُو سفید شُنه؛
و رقمِ مَلَخِ زخمی خود ره کَش کُنی
و خاهِشاتِ نفس تُو بَند شُنه.
عاقُبَت، هر اِنسان دَ خانِه اَبَدی خُو موره
و کسای که ماتَم مُونه دَ کوچه ها بُر مُوشه.
۶ اَرے، آست کُنِندِه خُو ره دَ یاد بَیر
پیش ازی که ریسپونِ نُقره-یی مُنٹی شُنه
و کاسِه طِلّایی مَیده شُنه
و کُوزه دَ بَغلِ چِشمه ٹوٹه-و-پرچه شُنه
و چرخِ سرِ چاه کَنده شُنه
۷و جِسمِ خاکی پس دَ زمی بوره که از شی اَمدُد
و روح دَ پیشِ خُدا که اُو ره بخشِیدُد پس بوره.
۸مردِ سُخنوَر مُوگیه:
”کامِلاً بےفایده اَسته! تمامِ چِیزا بےفایده اَسته!“
۹علاوِه ازی که مَردِ سُخنوَر دانا بُود، اُو بَلدِه مردُم عِلم یاد دَد، خُوب فِکر و تحقِیق کد و مثل های کَلو نوِشته کد. ۱۰مَردِ سُخنوَر جُستُجو کد تا تورای پسَندِیده پَیدا کنه و اُو تورای حقِیقت ره واضِح نوِشته کد.
۱۱تورِه آدمای دانا رقمِ سوٹه چیوِ چوپو اَلّی اَسته و مَجمُوعِ تورای ازوا مِثلِ میخای محکم که دَ وسِیلِه یگ چوپو کُفته شُده بَشه.
۱۲علاوه ازیا، اَی باچِه مه، باخبر بَش: نوِشته کدونِ کِتاب ها خلاصی نَدره و خاندونِ کَلو باعِثِ مَنده شُدونِ جِسم مُوشه.
۱۳پس بیِید خُلاصِه تمامِ چِیزای ره که گُفته شُد بِشنَوی: از خُدا بِتَرس و احکام شی ره دَ جای بَیر، چراکه تمامِ وظِیفِه اِنسان اینَمی اَسته. ۱۴چُون خُدا دَ بارِه هر عملِ اِنسان قضاوَت مُونه، حتیٰ دَ بارِه تمامِ عمل های تاشِه ازُو، چی خُوب بَشه، چی بَد.