۱یَترون خُسُرِ مُوسیٰ، یعنی پیشوای مِدیان شِنید که خُدا چی کارای بُزُرگ ره بَلدِه مُوسیٰ و بَلدِه قَوم خُو بَنی اِسرائیل انجام دَده و چی رقم خُداوند اُونا ره از مِصر بُرو اَوُرده. ۲پس یَترون، صَفورا خاتُونِ مُوسیٰ ره که مُوسیٰ اُو ره پس دَ خانه آتِه شی رَیی کدُد، ۳قد دُو باچِه شی گِرِفته پیشِ مُوسیٰ رَیی شُد. نامِ باچِه اوّلِ مُوسیٰ جِرشوم بُود، چراکه دَ وختِ تَوَلُدِ ازُو مُوسیٰ گُفتُد: ”ما دَ سرزمِینِ خارِج یگ بیگَنه اَستُم.“ ۴نامِ باچِه دوّم شی اِلعازار بُود، چراکه مُوسیٰ دَ وختِ پَیدا شُدون شی گُفتُد: ”خُدای آتِه مه مَره کومَک کد و مَره از شمشیرِ فِرعَون نِجات دَد.“ ۵پس یَترون خُسُرِ مُوسیٰ قد خاتُو و دُو باچِه مُوسیٰ دَ بیابو دَ دِیرِ مُوسیٰ اَمَد، دَمزُو جای که بَنی اِسرائیل خَیمه زَدُد، یعنی دَ دامونِ کوهِ خُدا. ۶اُو پیشلو دَ مُوسیٰ خبر رَیی کده گُفتُد: ”ما خُسُر تُو یَترون، قد خاتُو و دُو باچِه تُو دَ دِیرِ ازتُو مییُم.“ ۷پس مُوسیٰ دَ دَمِ راهِ خُسُر خُو رفت و خود ره خَم کده دِست شی ره ماخ کد. و بعد از احوال پُرسی قد یگدِیگِه خُو اُونا دَ مَنِه خَیمه رفت. ۸اوخته مُوسیٰ دَ خُسُر خُو دَ بارِه پگِ کارای که خُداوند بَلدِه اِسرائیل دَ خِلافِ فِرعَون و مِصریا کدُد، نَقل کد. اُو امچُنان قِصّه کد که بَنی اِسرائیل دَ طُولِ راه دُچارِ کُدَم کُدَم سختی‌ها شُد و چی رقم خُداوند اُونا ره نِجات دَد. ۹یَترون از خاطرِ پگِ خُوبی‌های که خُداوند بَلدِه بَنی اِسرائیل کدُد و ازی که خُداوند اُونا ره از دِستِ مِصریا آزاد کدُد، خوش شُد. ۱۰اُو گُفت: ”مُبارک اَسته خُداوندِ که شُمو ره از دِستِ مِصریا و فِرعَون نِجات دَده و قَوم خُو اِسرائیل ره از زیرِ دِستِ مِصریا آزاد کده. ۱۱آلی مِیدَنُم که خُداوند از پگِ خُدایو کده بُزُرگتَر اَسته، چُون دَ بَلِه امزُو چِیزی که اُونا غرُور مُوکد، خُداوند از اُو کده غَدر باله بُود.“ ۱۲پس یَترون خُسُرِ مُوسیٰ قُربانی سوختَنی و قُربانی‌های دِیگه ره دَ خُدا تقدِیم کد و هارُون و تمامِ رِیش سفیدای اِسرائیل دَ دِیدونِ خُسُرِ مُوسیٰ اَمَد و یگجای دَ حُضُورِ خُدا نانِ قُربانی ره خورد.
۱۳صُبحِ روزِ دِیگِه شی مُوسیٰ بَلدِه رَسِیدَگی شِکایَتِ مردُم دَ جای قضاوَت شِشت و مردُم از صُبح تا بیگاه دَ گِرد شی ایسته بُود. ۱۴وختی خُسُرِ مُوسیٰ تمامِ کارای ره که مُوسیٰ بَلدِه مردُم مُوکد دِید، اُو گُفت: ”اِی چی کار اَسته که تُو بَلدِه مردُم مُوکُنی؟ چرا تنهای خُو دَ قضاوَت شِشتے و مردُم روز تا بیگاه دَ گِردِ ازتُو ایسته مُوشه؟“ ۱۵مُوسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”مردُم بَلدِه حَلِ مُشکِل خُو پیش ازمه مییه تاکه اُونا اِرادِه خُدا ره از مه سَوال کنه. ۱۶وختِیکه دَ بَینِ دُو آدم اِختِلاف پَیدا مُوشه، اُونا پیشِ ازمه مییه و ما فَیصَله مُونُم که کُدَمِ ازوا حق دَ جانِب اَسته و ما احکام و شریعتِ خُدا ره دَزوا تعلِیم مِیدُم.“ ۱۷خُسُرِ مُوسیٰ دَزُو گُفت: ”امی کار ره که مُوکُنی خُوب نِییه. ۱۸تُو قد امزی کار ام خود خُو ره و ام امی مردُم ره مَنده و کامِلاً زِلّه مُونی. اِی کار کَلو گِرَنگ اَسته و تُو نَمِیتنی اِی کار ره دَ تنهایی خُو پیش بُبَری. ۱۹آلی تورِه مَره گوش کُو، پَند-و-نصِیحَتِ مَره قبُول کُو و خُدا ام قد ازتُو بَشه: تُو باید دَ حُضُورِ خُدا نُمایندِه مردُم بَشی و اِختِلاف-و-دعوای ازوا ره دَ پیشِ خُدا عرض کنی. ۲۰احکام و شریعتِ خُدا ره دَزوا تعلِیم بِدی و بَلدِه ازوا یاد بِدی که چی رقم رفتار کُنه و چی رقم کارا ره انجام بِدیه. ۲۱امچُنان از مَنِه قَوم آدمای قابِل، خُدا ترس و دُرُستکار ره که از رِشوَت نَفرَت دَشته بَشه، اِنتِخاب کُو تا اُونا سرکرده های هزار نفری، سرکرده های صد نفری، سرکرده های پِنجاه نفری و سرکرده های دَه نفری بَشه. ۲۲بیل که اونَمُو نفرا هر وخت دَ بَینِ قَوم قضاوَت کُنه و فقط مسایلِ غَدر مُهِم-و-سخت ره پیشِ ازتُو بیره. لیکِن مسایلِ ریزه ره اُونا خودون شی حَل-و-فصل کنه. دَزی تَرتِیب اُونا ره دَ کار خُو شرِیگ مُونی و کارِ ازتُو آسوتَر شُده بار تُو سُبُک مُوشه. ۲۳اگه اِی رَوِش ره پیش بُبَری و خاستِ خُدا ام امی رقم بَشه، اوخته، تُو ثابِت قَدم مُومَنی و مردُم ام راضی شُده دَ دِلِ آرام پس دَ خانه‌های خُو موره.“ ۲۴مُوسیٰ نصِیحَتِ خُسُر خُو ره قبُول کد و مُطابِقِ پیشنِهاد ازُو عمل کد. ۲۵اُو نفرای قابِل ره از تمامِ بَنی اِسرائیل اِنتِخاب کد و اُونا ره دَ سرِ هر ڈَلِ هزار نفری، صد نفری، پِنجاه نفری و دَه نفری رهبر تعیِین کد. ۲۶پس اُونا هر وخت دَ بَینِ مردُم قضاوَت مُوکد. مسایل مُشکِل ره اُونا دَ پیشِ مُوسیٰ می‌اَوُرد و اِختِلافاتِ ریزه‌تَر ره خودون شی حَل و فصل مُوکد. ۲۷بعد ازُو مُوسیٰ خُسُر خُو ره رُو به راه کد و یَترون پس دَ منطقِه خود خُو رفت.